Retro: Ferrão/Stretton zegevieren in Spa Six Hours, Meeuwissen/Meeuwissen/Jansen winnen toerwagenklasse
Het veld was weer iets kleiner dan in voorgaande jaren, maar de Spa Six Hours blijft een evenement dat mensen trekt – zowel op als naast de baan. Na zes uur met veel schade en safety cars werd de editie 2025 uiteindelijk een prooi voor de Ford GT40 van het Portugees-Britse duo Diogo Ferrão en Martin Stretton, die ondanks een splash-and-dash aan het einde de vervaarlijke snelle Ginetta G4R van het Deense trio Pedersen/Weiss/Kjaergaard achter zich wist te houden. Het Wilhelmus weerklonk na afloop ook, want vader en zoon Jac en Ties Meeuwissen wisten samen met Bas Jansen de toerwagenklasse op hun naam te schrijven.
Tekst en foto’s: Mattijs Diepraam
In het ruim dertigjarig bestaan van de Spa Six Hours was het vijfde keer dat Stretton de race wist te winnen. De vorige keer was alweer een hele tijd geleden, toen in de dramatisch slechte omstandigheden van 2014, waarbij hij en de andere podiumklanten hun beker op zondagochtend op het kantoor van organisator Roadbook mochten ophalen omdat de pitstraat onder het podium was getransformeerd in een woest kolkende rivier van regenwater.
De GT40 van Ferrão en Stretton behoorde tot de slechts drie exemplaren die het redelijk probleemloos tot het einde volhouden, de overige 13 liepen tegen problemen aan of moesten uitvallen. Dat opende de weg voor de achtervolgende Lotus Elans waarvan er vorig jaar eentje op het algemene podium verscheen, maar deze keer konden Gordon Shedden en Rory Butcher – nu samen met Andy Priaulx – die truc niet herhalen. Ze waren op de vijfde plaats wel de snelste Elan, na een verbeten strijd met het exemplaar van Shaun Lynn/Max Lynn/Andrew Haddon. Net als vorig jaar vormde de Ginetta van Palle Birkelund Pedersen, Alexander Weiss en Nicolaj Kjaergaard de grootste bedreiging van de GT40’s. Eerder dit jaar wonnen ze al met grote overmacht de Spa Three Hours en de traditionele avondrace op de Nürburgring, dus Pedersen, Weiss en Kjaergaard werden terecht vooraf tot de favorieten gerekend. Sterker nog, vorig jaar voerde het ultrarappe drietal uit Denemarken de race aan voordat ze werden uitgeschakeld door mechanische pech, en ook dit jaar hadden ze moeten winnen. Anderhalve ronde verlies bij het tankstation zette echter een streep door hun kansen.
Meer dan ooit was de Spa Six Hours een tombola, met alleen al in het eerste uur vier safetycarperiodes, die soms wel tien minuten duurden – een trend die de hele wedstrijd niet meer werd doorbroken. Na de tiende safety car waren de meeste volgers de tel kwijtgeraakt. Met twee safety cars op de baan hangt het er maar vanaf door welke van de twee je wordt opgepikt, wat je zomaar een extra anderhalve minuut achterstand kan opleveren. Ook het tanken bij de benzinepomp van Francorchamps verhoogt de geluksfactor, zeker toen deze keer een van de vier pompen uitviel en daarna korte ook nog eens een tweede – precies toen de Denen, maar bijvoorbeeld ook de Ford Mustang van Armand Adriaans/Erwin van Lieshout in de rij stonden voor die pomp. Ze moesten achter aansluiten bij de andere rijen. De Denen, die maar één stop hoefden te maken, werden zo van de eerste naar de achtste plaats teruggeworpen, maar vochten zich alsnog terug naar de tweede positie.
Aan het slot leken ze alsnog kans te maken op de overwinning, toen Stretton naar binnen werd geroepen voor een splash-and-dash. Die leek voor de GT40’s vanwege het grote aantal safety cars niet nodig, maar bij de eerste stop was er blijkbaar een kleine rekenfout gemaakt. Het geluk lachte Stretton toe toen precies op dat moment opnieuw de safety car naar buiten kwam voor een oliespoor van Eau Rouge tot Malmédy, waarvoor tien minuten nodig waren om dat af te dekken. De Ginetta werd bovendien opgepikt door de tweede safety car, zodat de GT40 zelfs met een grotere voorsprong naar buiten kwam. Daarna controleerde Stretton de race tot aan de finish.
Saillant detail was dat de winnende GT40 een van de weinige originele GT40’s was die aan de start waren verschenen. Het zorgde voor extra tevredenheid bij de winnaars, die terugkeken op de paar jaren dat de originele exemplaren zelfs helemaal wegbleven. De twee Duitse GT40’s van Michael Funke/Luco Sanchez/Nick Salewsky en Marcus von Oeynhausen/Nico Verdonck/Andy Newall werden derde en vierde na in de openingsuren om de leiding te hebben gestreden. Ook de GT40 van David Hart/Nicky Pastorelli/Olivier Hart zat er steeds goed bij, ondanks een drivethrough penalty en een extra pitstop vanwege een miscommunicatie. Olivier Hart had zich tijdens de slotstint naar de tweede plaats weten terug te vechten toen de motor het begaf. Zo konden zij de overwinning van 2022 niet herhalen.
In de toerwagenklasse gingen Nederlanders wel met de zege aan de haal. Het was de verwachting dat Christiaen van Lanschot en Karsten Le Blanc met hun nieuwe teamgenoot Roger Wills hoge ogen zouden gooien, maar de Ford Falcon stond meteen al binnen met een olielek. Daarna reed de auto zonder problemen terug de top-40 in, maar de strijd om de klassewinst moesten zij laten aan de Mustangs. Twee Nederlandse exemplaren bonden de strijd aan met het Luxemburgse drietal Bob Kellen/Yann Munhowen/Max Schiltz, waarbij Adriaans/Van Lieshout lange tijd domineerden. Eerst wierp een drivethrough hun Mustang terug, waarna de koppeling het begaf. De pony van Meeuwissen/Meeuwissen/Jansen pakte echter de handschoen op: Jansen zette zijn tanden in het stuur en hengelde langzaam maar zeker de Luxemburgse Mustang binnen om in het laatste uur de leiding te nemen en die niet meer af te geven. Het Brabantse trio eindigde als 27e algemeen, kort achter twee GT40’s die vertraging hadden opgelopen, waaronder het exemplaar waarin SuperSixties-voorzitter Roelant de Waard co-equipier was. Kees Selders werd samen met TVR-specialist Nigel Reuben 23e in zijn TVR Griffith.
Uiteindelijk haalden slechts zo’n 50 auto’s de finish. De Mustang van Bram Bontrup/Loris Hezemans behoorde tot de vroege uitvallers. Ondanks wat kleine aanrijdingen werden de meeste safety cars veroorzaakt door mechanische kwesties die oliesporen opleverden en daarnaast eenzijdige ongelukken, waarvan sommige zelfs tijdens een al geldende safetycarsituatie. Zo verloor de Triumph TR4 van het Belgische duo Paul & Jordan Lejeune bij het uitkomen van Rivage een wiel om vervolgens twee keer over de kop te slaan.
Ondanks een vertrouwd grote opkomst op zaterdag deed het evenement in de dagen ervoor opnieuw matter aan dan in voorgaande jaren. Dat heeft te maken met de nog altijd onnavolgbare beslissing van de organisatie om het evenement te laten eindigen met het hoogtepunt en zondag te besteden aan een (ongetwijfeld lucratieve) trackday. Eindigen met Six Hours zelf klinkt op een emotioneel niveau logisch, maar zakelijk gezien is dat het niet – althans niet voor de deelnemers aan het voorprogramma. Nu begint het programma op woensdag, met de eerste races op al donderdag. Dat treft met name de kleinere deelnemers uit het buitenland – lees: het VK – die een hele werkweek moeten opofferen: maandag voorbereiden, dinsdag reizen, woensdag opbouwen en testen, donderdag kwalificeren, vrijdag en zaterdag racen.
