Retro: Podium voor Buurman/Van der Lof op Goodwood Revival
Alleen hagel en sneeuw ontbraken aan de variatie aan weersomstandigheden die deelnemers en publiek kregen voorgeschoteld tijdens de Goodwood Revival van 2025. De voortdurende afwisseling van zon en regen – en tot slot zelfs véél regen – stond garant voor spectaculaire wedstrijden waarin zoals altijd op het scherpst van de snede werd gereden. Wie dacht dat elke ster inmiddels wel zijn gezicht op Goodwood had laten zien, kwam bovendien bedrogen uit. Dit jaar behoorden Jacques Villeneuve en Tony Kanaan tot de debutanten, maar vanuit Nederland was ook de familie Hezemans voor het eerst voltallig van de partij. Yelmer Buurman en Alexander van der Lof waren echter de landgenoten die in de prijzen vielen: met hun Ferrari 250 GT GWB stormden zij naar een voortreffelijke derde plaats in de Stirling Moss Memorial Trophy.
Tekst en foto’s: Mattijs Diepraam
Wel viel op dat de extreme drukte van de laatste edities van vóór de pandemie niet meer wordt herhaald: voor vrijdag en zondag waren zelfs nog kaarten te koop. Dat duidt erop dat Goodwood als evenement zijn piek heeft bereikt – misschien ook niet zo gek na ruim een kwarteeuw waarin het aanvankelijk een standaardfrase was dat de Revival ‘elk jaar beter’ werd. Dit jaar was het thema naast de baan ‘Summer of Love’, een motto dat vele bezoekers al jaren huldigen via hun kledingkeuze, maar natuurlijk eigenlijk niet ‘pre-66’ is.
Met ontelbare Volkswagenbusjes van de eerste generatie kreeg het thema ook een automobiele invulling: de T1’s luisterden niet alleen de paddock op, maar gingen bovendien elke dag de baan op. Daar werden ook feestjes gebouwd voor Alfa Romeo en Jim Clark, via twee indrukwekkende parades, terwijl het 80-jarige jubileum van het einde van de Tweede Wereldoorlog in het teken stond van een VE Day Celebration met zowel militair materieel als burgervervoer uit de oorlog der oorlogen. Naast alle autoraces kwamen de motorfietsen van stal voor de Barry Sheene Memorial Trophy en mochten de jongste talenten aan de bak in de Settrington Cup voor Austin J40-trapauto’s – met officiële tijdwaarneming! De Matchless G50 van Glen English en Steve Plater versloeg alle Nortons in de twee motorraces, Cyrus Majzub was de snelste basisscholier onder de trappers.
Na de kwalificatiesessies ging op vrijdagavond de eerste raceactie van start. Na een rappe start van de Ford Thunderbird ‘Battlebird’ van Bill Shepherd/Romain Dumas nam Jenson Button al gauw het voortouw in de Freddie March Memorial Trophy. Zijn Jaguar C-type greep na enkele ronden de leiding, om die vervolgens niet meer af te staan. Teamgenoot Alex Buncombe reed de Jaguar beheerst naar een dominante overwinning met ruim een minuut voorsprong op de HWM-Jaguar van Theo Hunt/Sam Hancock. De Austin Healey 100S van Jack Rawles/Jake Hill vocht zich met Hill aan het stuur naar de derde plaats. Toen het begon te regenen, kon Hill een aanval afslaan van Dumas, die daarna ook nog een plek verloor aan Chris Ward in de opstomende C-type die was gestart door Nigel Webb.
Zaterdagochtend vroeg had het hard geregend, dus de auto’s van de Goodwood Trophy werden een kletsnatte baan opgestuurd. Favoriet Paddins Dowling moest in de kwalificatie zijn ERA B-type – de befaamde R5B ‘Remus’ – aan de kant zetten, wat in de race vrij baan gaf aan Mark Gillies in de ERA A-type R3A. Ook Gillies heeft al vaker de race gewonnen, maar had het deze keer toch nog aan de stok met Patrick Blakeney-Edwards in de Frazer Nash ‘Fane’ Monoposto. Andy Willis reed de Maserati 8CTF met Indy-verleden naar de derde plek. Luc Brandts streed aanvankelijk goed mee in het middenveld, maar zijn Talbot-Lago T26C viel uiteindelijk terug naar de 16e plaats. Dat was in ieder geval beter dan de aandrijfas die de Nederlander op de Nürburgring in de steek had gelaten.
Na de tweede training voor de RAC TT Celebration – zoals altijd het klapstuk van de zondag – was het de beurt aan de Madgwick Cup voor lichte sportauto’s van begin jaren zestig. De race werd na drie ronden onderbroken vanwege een ellenlang oliespoor op de baan en kreeg nog een vervolg van drie rondjes, waarin de Elva-BMW MkVIIIS’en van Will Nuthall en Max Bartell om de overwinning streden. Nuthall trok aan het langste eind. Maar liefst vier Lotus 23’s volgden hen over de streep, aangevoerd door het exemplaar van Wolfgang Henseler.
Na de lunch volgde deel 1 van de St. Mary’s Trophy, waarin de professionals hun werk mochten doen. Deel 2 zou op zondag het evenement afsluiten met de eigenaren achter het stuur. Tom Kristensen en Steve Soper hadden op zaterdag al gauw het rijk alleen in hun twee dikke Amerikanen: ‘Tommy Gun’ Kristensen in de Ford Thunderbird, Soper in de Ford Fairlane. De Jaguar Mk1 van Gordon Shedden was als een raket van start gegaan, maar kon uiteindelijk de Austin A40’s met de BTCC-kanonnen Andrew Jordan, Tom Ingram en Jake Hill niet achter zich houden. Sterker nog, Shedden viel zelfs nog terug achter Jenson Button in de Alfa Romeo Giulietta Ti, Marcel Fässler in de A40 Farina en Emanuele Pirro in nog een Jag Mk1.
In de stromende regen van zondag bleken de Jaguars juist zeer effectief: in handen van Chris Ward en Grant Williams werden ze tweede en derde achter nog een Mk1, maar dan de Lister-versie van James Dorlin – een professional die de definitie van eigenaar wel heel erg oprekte. Publieksfavoriet was Nick Swift, die als vanouds heldendaden verrichtte in zijn Mini en naar een ijzersterke vierde plaats algemeen stuurde, vóór alle Austins en de dikke Amerikaanse Fords.
In de Fordwater Trophy voor GT’tjes uit de jaren zestig zegevierde Andrew Smith van kop af, maar zijn Porsche 904 Carrera GTS kon de Lotus Elans van Michael O’Brien, Max Lynn, Martin Stretton en Roger Wills nooit echt afschudden. Na de Elans volgden nog twee 904’s, die van Pirro en Carlos De Quesada.
Daarna was het tijd voor de ‘big bangers’ van de Whitsun Trophy. Nick Padmore en Alex Brundle vochten in hun Lola T70 Spyders een prachtig duel uit om de leiding. Toen Padmore moest afhaken, kon Brundle de zege eenvoudig naar huis rijden. De aandacht ging in de laatste ronden daarom vooral naar de McLaren M1A van Miles Griffiths en de T70 Spyder van Olly Bryant, een strijd die de McLaren met twee tienden verschil in zijn voordeel beslechtte. David Hart mocht voor het eerst in jaren weer een gastrol vervullen op de Revival en stuurde zijn Ford GT40 vanuit het achterveld zeer verdienstelijk naar een tiende plaats. Belangrijkste opdracht voor de Nederlander: de auto heelhouden voor de Spa Six Hours over twee weken – en dat lukte zonder problemen.
De zaterdag werd afgesloten door de Stirling Moss Memorial Trophy voor pre-63 GT’s. De race kwam moeizaam op gang – en daar hadden helaas twee Nederlandse equipes mee te maken. Eerst moest de race worden stilgelegd na een heftige crash van Richard Woolmer, wiens Austin Healey bij Fordwater een koprol maakte over de bandenstapels. In een tumultueuze openingsfase had de Brit geprobeerd om de Nederlandse Healey van Jaap Sinke en Jack Rawles te ontwijken – een poging die op zichzelf slaagde, maar wel met een rechtstreekse route naar de baanafrastering tot gevolg. Rawles was op zijn beurt in de rondte getikt door de Jaguar E-type van Jon Minshaw, precies op het moment dat recht voor Rawles de E-type van Gary Pearson in een pirouette terechtkwam. Het was een wonder – of opzet? – dat Woolmer in het gras die tweede E-type misliep, maar in plaats daarvan over de Jaguar van Pearson heen buitelde.
Na de herstart moest vervolgens Christiaen van Lanschot afhaken met een Healey waar de vlammen uit de louvres sloegen. Zo kwam teamgenoot Karsten Le Blanc niet aan rijden toe. Van Lanschot had voorafgaand aan de herstart twee keer onnodig zijn auto moesten verplaatsen en weet de pech aan die extra keren dat de motor aan en uit moest. De E-type van Richard Kent/Chris Ward en de AC Cobra van Matthew Holme/Andrew Jordan streden in eerste instantie om de kop, maar Jordan kreeg vrij baan toen de Jaguar moest opgeven. Op grote achterstand kwam de Cobra van Gregor Fisken/Dario Franchitti over de streep, terwijl Yelmer Buurman met reuzenpassen naar de derde plek stuurde in de Ferrari 250 GT SWB die door schoonvader Alexander van der Lof al naar een kansrijke positie was geleid.