Retro: 1988 – Een zomer van uitersten
Egbert Top voor Erik Post
Ascona Cup (17/7)
Cees Jan Steenstra had weinig plezier van zijn tweede trainingstijd want hij werd al meteen in de Gerlachbocht gemangeld en viel met een lekke band uit. Erik Post startte wel heel snel vanaf de laatste rij en was al zesde op de Hunzerug. Hij wist samen met Egbert Top te ontsnappen.
De Ascona's wisten in de Tarzanbocht niet echt de juiste route
Top had meer topsnelheid op het rechte eind, Post meer trekkracht onderin. Even leek de laatste de eerste er nog in de Gerlach af te rijden, maar schuldbewust bleef hij netjes achter de wild slingerende Ascona van de regerend kampioen. Frank ten Wolde werd derde voor de eendrachtig samenwerkende Rekelhof en Kemmer, maar zijn auto vond geen genade in de ogen van de TC.
Ascona Cup (13/8)
Trainings-snelste Frank ten Wolde kwam goed weg en had geluk dat Egbert Top, Erik Post, René Rekelhof en de snel gestarte en debuterende Peter Fontijn het te druk met elkaar hadden. Ten Wolde had een gat en dat werd niet meer dicht gereden. Helemaal niet meer toen Post het opduwen van Top moest staken met een haperende versnellingsbak. Voor Top restte niet meer dan een tweede plaats waardoor hij de titel verloor aan de uitgekookte op een vierde plaats eindigde Rekelhof. Opvallend was verder dat de snelle jongens van vorig jaar, zoals Wingerde, Van der Graaf en Willemsen nu het genoemde vijftal niet helemaal meer kunnen volgen. Deze race was beduidend minder spannend dan we eerder dit jaar hebben gezien.
Peter Fontijn debuteerde in de Ascona Cup
Frans Verschuur heeft de beste start voor John Postmaa en Michel Vacirca
Toyota Starlet Cup (17/7)
Michel Vacirca had samen met Frans Verschuur getraind en zij deelden de eerste rij. Bolderheij had een bulderende start en schoof meteen van een 22ste naar een 8ste plaats.
Frans Verschuur reed in de Gerlach tegen de achterzijde van de Starlet van John Postmaa aan waardoor die daverend in de banden ging. Verschuur zou de race uiteindelijk, dankzij de hulp van Vacirca, winnen, maar de laatste ging toch met de eer strijken omdat de uitlaat van Verschuurs wagen niet conform was, evenals die van John de Vos (4de), Matthé IJzerman (8ste), Eric Vosveld (9de), Rudolf van Nimwegen (13de) en Robert Paul (15de). Marco Bakker zorgde voor een pace-car situatie door uit de Tarzanbocht te vliegen. Jaap van der Ende moest in de allerlaatste ronde afhaken en verloor daarmee kostbare punten.
Groep N (17/7)
Klaas Visser had weer een wereldstart en ging als eerste de Tarzanbocht in. Pas de Hunzerug op moest hij het afleggen tegen het geweld van de Cosworths. Hennie Hemmes keek even bij Ger van Krimpen of er een gaatje was maar viel later terug doordat zij op een droge baan had gerekend, maar het regende, en werd vervolgens nog gepasseerd door Rein Breier, die uiteindelijk weer eens een aansprekend resultaat kon boeken. Fred Krab had in de training de BMW M3 in de Tarzanbocht hardhandig in de banden gezet, maar wonderlijk genoeg was de wagen in de korte tijd toch nog weer raceklaar te krijgen. Na de race deed Krab die manoeuvre nog eens dunnetjes over, dit keer zonder schade en hij werd uiteindelijk derde.
Frans Amsing voor Evert Bolderheij en Paul Fauchey
Evert Bolderheij wilde niet alleen kampioen worden, maar er ook nog een aardige show van maken. Berend Oeberius Kapteijn ontbrak op het appel omdat hij net zijn bachelors-eve had gehad en Bolderheij maakte van de gelegenheid gebruik om eens een keer met Frans Amsing en Paul Fauchey in de slag te gaan.
Frans Verschuur had remproblemen en schampte de bandenstapel in de Tarzanbocht
En intussen vocht Frans Verschuur met de Renault 21 een verbeten duel uit met klaas Visser dat hij uiteindelijk verloor doordat de remmen van de Renault begonnen op te spelen. Bolderheij eindigde achter Amsing, maar voor Fauchey die zich zonder noemenswaardige tegenstand kampioen in de klasse tot 2000cc mocht noemen. Klaas Visser stak soeverein de titel boven 2000cc in zijn zak.