Retro: Alex Caffi wint de hoofdact op Grand Prix Historique van Monaco
Oud-F1-coureur Alex Caffi was de held van naam en faam op de Grand Prix Historique van Monaco. De Italiaan won de grote race van het tweejaarlijkse evenement, de wedstrijd voor F1-auto's uit de jaren 1973 t/m 1976. Stuart Hall, GT-coureur bij Aston Martin, zegevierde moeiteloos in de race voor F1's van 1966-1972.
Tekst en foto's: Mattijs Diepraam
Het raceweekend in Monaco, dat in even jaren twee weken voorafgaat aan de 'echte' GP van Monaco, verliep de meeste tijd onder een stralende zon. Alleen zaterdagmiddag begon het te spatten, wat de nodige gevolgen had voor de twee klassen met de meeste pk's. Veel deelnemers bleven binnen, omdat ze de tijden uit de eerste trainingssessie toch niet konden verbeteren, terwijl anderen het bezuurden door hun auto in de vangrail te deponeren.
Dat gold niet voor Alex Caffi, die zich juist bijzonder amuseerde op de natte baan en op zijn historische debuut naar een fabelachtige tijd reed. Ook ex-Audi-fabriekscoureur Marco Werner (Ferrari 312B3) behoorde tot de weinigen die in de regen naar buiten gingen, maar niemand kwam aan de tijd van Caffi. Aangezien de Italiaan ook al de snelste tijd in de ochtend had gezet, mocht hij op zondagmiddag van pole vertrekken.
De start van de laatste race van de dag verliep chaotisch, door slechte communicatie tussen de wedstrijdleiding en de baanposten. Het voorste deel van de grid kreeg groen na de rollende start, terwijl voor het achterste deel het safety-car-bord uitging voor een McLaren die in de laatste bocht voor het rechte stuk was gespind. De safety car ging vervolgens midden in het veld de baan op, wat tot diverse aanrijdingen leidde tussen auto's die van het gas af gingen en andere die vol doorreden.
De herstart kwam Caffi trouwens goed van pas, want de poleman had zijn eerste start volkomen verprutst: hij ging de eerste bocht als vijfde in, terwijl Max Smith-Hilliard in zijn Lotus juist als een kanon naar voren schoot. Bij de tweede start deed Caffi niets fout. De oud-Osella- en Scuderia Italia-coureur leidde van start tot finish in de Ensign N175 van Kessel Classic, al hield Katsu Kubota in zijn ex-Peterson March 761 de Italiaan goed wakker.
Verderop in de race blunderde de wedstrijdleiding opnieuw toen Ian Simmonds na een tikje van een tegenstander achterstevoren ging bij het aanremmen voor Ste Devote. De Brit probeerde zijn Shadow te keren, maar kwam niet uit. Het resultaat was dat hij dwars op de baan stilstond, recht voor het aanstormende verkeer. Bijna een hele raceronde lang waren de marshals met de Shadow aan de slag, terwijl Simmonds doodsangsten uitstond en wild zwaaide naar de auto's die op hem afkwamen. Het wekte grote verbazing dat de wedstrijd hiervoor niet werd geneutraliseerd.
Stuart Hall crashte zijn McLaren M23 in de 73-76-race, maar leidde van start tot finish in de 66-72-race, ook in een McLaren uit de collectie van Roald Goethe, die hiervoor ELMS op Imola samen met Hall liet schieten. De M19C van Hall had eerst Duncan Dayton (Brabham BT33) en Roger Wills (March 701) achter zich aan, maar die vielen allebei weg. Daardoor kreeg Max Smith-Hilliard (Surtees TS9B) de tweede plaats terug waarvandaan hij was vertrokken. WDK-teamgenoot Charles Nearburg (Brabham BT33) werd derde, al was het met een verbogen voorvleugel.