Retro: Hoe Jan Lammers 35 jaar geleden de 24 Uur van Daytona won, maar toch geen Rolex heeft...

De winnende Jaguar van Jan Lammers, Andy Wallace en Davy Jones voor de Wynn’s-Porsche van Jim Adams en John Hotchkiss sr en jr

Jan Lammers behoort tot het selecte gezelschap van Nederlandse winnaars van de 24-uur van Daytona en is samen met Renger van der Zande een van de slechts twee Nederlanders die twee algehele overwinningen behaalde. Voor de eerste keer won Lammers in 1988 met Jaguar, waarmee hij later dat jaar ook Le Mans zou winnen. Lammers‘ tweede zege in Daytona kwam in 1990, opnieuw met een door TWR gerunde Jaguar in Castrol-kleuren, samen met Davy Jones en Andy Wallace. Collega Ed Heuvink was destijds ter plekke en leverde de nodige originele foto’s uit zijn archief voor een korte terugblik op dat succes, 35 jaar geleden.

Tekst: René de Boer (vanuit Daytona, X/Bluesky; @renedeboer)
Foto’s: Ed Heuvink

In 1990 was SunBank nog de titelsponsor van de 24-uursrace at Daytona, een positie die twee jaar daarna zou worden ingenomen door Rolex in een samenwerking die tot op de dag van vandaag aanhoudt. De SunBank 24 At Daytona was op 3 en 4 februari 1990 de openingsrace van het seizoen van het toenmalige IMSA GTP-kampioenschap. Het deelnemersveld bestond uit 55 auto’s, verdeeld over de prototypeklassen GTP en Lights en de GT-klassen GTU en GTO. Nissan en Jaguar waren de voornaamste concurrenten als fabrieksteams in de GTP-klasse, aangevuld met een aantal privéteams, vooral met Porsche 962’s.

Anders dan vandaag de dag, waarin zelfs 24-uusraces vaak strijd tot in de laatste ronde opleveren en de betrouwbaarheid van de auto’s nauwelijks nog een probleem is, was 35 jaar geleden het uitvalpercentage groot: van de 55 gestarte auto’s haalden er slechts 20 (!) de finish.

Jan Lammers koestert warme herinneringen aan die race. “Natuurlijk vooral het resultaat”, zegt hij in gesprek met AUTOSPORT.NL. “Maar ook omdat het met heel fijne mensen behaald werd. Andy Wallace is zo langzamerhand bijna een broer geworden voor me. Ik heb nog steeds regelmatig contact met hem. Davy Jones heeft daarna helaas een enorm ongeluk in Indianapolis gehad, waardoor hij toch een tijdlang redelijk aangeslagen was. Gelukkig is hij daar weer goed uitgekomen. Het was vooral een team van vriendschap tussen die drie rijders, maar er was ook een enorm goede teamspirit in het hele Jaguar-IMSA-team. We gingen altijd goed met elkaar om.”


Het winnende Jaguar-trio met Davy Jones, Jan Lammers en Andy Wallace (vlnr)

Het winnende trio in de Jaguar XJR-12 met het startnummer 61 bracht het in de race tot 761 ronden, vier ronden meer dan de zusterauto van het team, de nummer 60 van Price Cobb, John Nielsen en Martin Brundle. De Texaco-Havoline-Porsche 962, die met Bob Wollek, Sarel van der Merwe en Dominic Dobson als derde eindigde, had zes ronden achterstand op de winnende Jaguar. De achterstand van de als vierde geklasseerde Alucraft/Shapiro-Porsche van Hans-Joachim Stuck, Hurley Haywood, Harald Grohs en René Herzog was enorm: 57 ronden op de winnaar.

“De race zelf, maar eigenlijk die hele periode, de auto, het team, ook met de Silk Cut-Jaguar in Le Mans, dat was mij op het lijf geschreven, met die zware motor achterin, hoe daarmee gereden moest worden. Dat ging mij goed af, maar ik kijk met veel plezier terug naar die race. Het is ook wel een race die nog een beetje pijn doet, want gelijk na de overwinning kregen we een heel mooie Rolex Daytona, maar die heb ik gelijk aan mijn engineer Dave Benbow weggegeven, omdat ik dacht: dat zijn de mensen die vaak op de achtergrond minder belicht worden en ik concludeerde dat het winnen van die race goed was voor mijn CV, dus mijn plezier komt ook nog wel. Maar nu heb ik natuurlijk kinderen die wat ouder zijn en die nemen mij regelmatig in de maling, zo van: hij heeft die race ook gewonnen, hij heeft ook een Rolex, maar hij heeft hem weggegeven, lekker dan… Daar steken ze de draak mee.”

De winnende Castrol-Jaguar met het startnummer 61

Afsluitend toont Lammers zich, zoals we hem kennen, ook nog even van zijn filosofische kant: “Het enige nadeel van ouder worden is dat je het steeds meer over het verleden hebt. Godzijdank heb ik mijn zoon René, zodat ik het ook, en gelukkig nog meer, over het heden en de toekomst kan hebben, dus dat is mooi, en ik denk dat we met René een heel mooi jaar tegemoet gaan.” Overigens was Lammers in 1990 niet de enige Nederlander in de race, want ook Hendrik ten Cate nam deel met een Spice-Buick van Essex Racing in de Lights-klasse, maar die behoorde tot de vele uitvallers.