In Memoriam Rupert Keegan
Vanuit Engeland ontvingen wij vanavond het bericht dat oud F1-coureur Rupert Keegan op 69-jarige leeftijd aan kanker is overleden. Keegan begon in Engeland zijn carriere in 1974 in de Ford Escort Mexico Cup. Vervolgens was er de overstap naar de Formule Ford 1600. Daarna volgde de overstap naar het Britse F3 met een ex-Brian Henton March 743. In 1976 kwam de doorbraak met het winnen van het BP F3 Kampioenschap.
Tekst en Foto’s: Willem J. Staat
In memoriam Rupert Keegan
Als zoon van een ex-RAF piloot die een eigen luchtvaartmaatschappij oprichtte(BAF Ferries) had Keegan een solide basis om in de autosport terecht te komen. Vader Keegan geloofde waarschijnlijk meer in zijn talenten dan Rupert zelf. Keegan Sr. kocht de firma Hawke racing cars voor een Formule 1 project op maar daar kwam weinig van terecht behalve dat Hawke een F3 auto bouwde waarmee o.a. Jan Lammers in 1977 reed. Keegan reed in 1977 kortstondig in de Formule 2 maar maakte al snel een overstap naar de Formule 1. De door Frank Dernie getekende Hesketh 3O8 E was niet bepaald een succesnummer maar Keegan slaagde erin om zich voor elke Grand Prix te kwalificeren wat in die tijd al een prestatie op zichzelf was. Met een zevende plek in Oostenrijk en een negende op Watkins Glen behaalde Rupert zijn beste F1 resultaten. Vervolgens kwam de overstap naar Team Surtees wat ook niet bepaald een succes was. Tijdens de GP van Nederland in 1978 crashte Keegan en was voor de rest van het seizoen uitgeschakeld.
Met een stapje terug naar het destijds populaire Aurora AFX F1 kampioenschap hoopte Rupert weer de aansluiting aan het FIA F1 kampioenschap te vinden. Met vijf overwinningen behaalde hij in 1979 de titel en kwam in 1980 inderdaad weer terug in de Formule 1. Daar kwam hij voor het team RAM van John McDonald met een Williams FW07 uit. Zijn beste resultaat was negende in de Amerikaanse Grand Prix op Watkins Glen. Nadat Jochen Mass het March F1 Team in 1982 verliet nam Keegan zijn positie voor de laatste vijf wedstrijden in.
De Hesketh 308E met Penthouse sponsoring paste uitstekend bij de levensstijl van Rupert Keegan. En ondanks dat het een hok van een auto was wist hij zich voor elke F1 wedstrijd in 1977 te kwalificeren.
Vervolgens was er in 1983 samen met oud teamgenoot Guy Edwards de overstap naar de sportscars. Dat ging met de fameuze Skoal Bandit Porsche 956 stukken beter. Een vijfde plek op Le Mans was een mooi resultaat en in 1984 waren er podiums op Mosport, Silverstone en Brands Hatch. De overstap naar de toenmalige CART Indycarseries mislukte jammerlijk. Keegan reed in 1985 drie wedstrijden en een tiende plek in Miami was zijn beste resultaat. In 1995 keerde Keegan naar de BPR GT-series terug en eindigde met een Freisinger Porsche 911 BI Turbo als vijfde op Monza. Samen met Geoff Lees reed Keegan datzelfde jaar nog met een Lister Storm op Le Mans maar viel uit.
1979 op Zandvoort in duel met Emilio de Villota. Het was één van de weinige wedstrijden waarin Keegan niet scoorde.
Daarna nam Rupert definitief afscheid van de sport maar was nog wel op de diverse circuits als instructeur werkzaam. Levensgenieter Rupert Keegan had misschien met een andere levensstijl misschien wat meer resultaat kunnen bereiken in deze sport. Maar evenals James Hunt genoot hij in deze periode van de geneugten des levens. Zelfs de coureurs die hij in zijn carriere ooit van de baan reed konden nooit echt kwaad op deze levensgenieter worden. Het werd gewoon in de pub opgelost.
Weer iemand van de oude generatie overleden.
Keegan sleet om gezondheidsredenen zijn laatste levensjaren op het Italiaanse Elba en laat zijn dochter Sabrina achter. Levensgenieter Rupert Keegan werd 69 jaar. Keegan reed in totaal 25 F1 wedstrijden en miste twaalfmaal de kwalificatie. Een coureur van een generatie zoals we ze nu niet meer tegenkomen.