Dragracing: Euro Finals thriller met bizarre ontknoping FIA EK

Het FIA Europees Kampioenschap Drag Racing heeft tijdens de European Finals op Santa Pod Raceway een van de meest bizarre ontknopingen ooit beleefd. Jndia Erbacher en Jere Rantaniemi begonnen de slotronde van het FIA EK als de nummers drie in de titelstrijd, maar gingen er aan het eind van de dag met de Europese titels in de klassen Top Fuel en Pro Modified vandoor. In de klasse Top Methanol moest Jonny Lagg vanaf de zijlijn toekijken en wachten op de uitkomst van de finale voordat de Zweed zijn kampioenschap kon vieren. Alleen in de Pro Stock klasse stond de 13de titel van Jimmy Ålund al voor de eliminaties vast, maar werd de Zweed wel uiterst verrassend in de eerste ronde uitgeschakeld. Intussen waren de druiven voor David Vegter wel uiterst zuur. Tot de halve finale lag de Nederlander in de Pro Modified klasse nog altijd op titelkoers, totdat in winnende positie zijn motor het begaf en Vegter in plaats van met een titel en de beker met een pak schade naar huis ging.

Tekst: Remco Scheelings
Foto’s: Remco Scheelings

De European Finals op Santa Pod Raceway had alles wat sport, en dragracen in het bijzonder, zo mooi maakt. Snelle tijden, minimale onderlinge verschillen, spanning tot het eind en van intense blijdschap tot drama en alles daar tussenin. Gelukkig was een groot aantal fans er getuige van want zowel op vrijdag als zaterdag kon je op Santa Pod bijna over de hoofden lopen. Door regen in de ochtend kende het programma op zondag een tot in de middag uitgestelde start waardoor de laatste finales pas om 21.00 uur verreden werden. Voor veel toeschouwers werd dat uiteraard teveel van het goede en liepen de tribunes tegen het eind van de zondagmiddag leeg.



Daarbij weer een extra woord van lof voor de onvermoeibaar werkende crew van Santa Pod Raceway die er steeds weer voor zorgde dat de rijders een perfecte baan kregen voorgeschoteld.


Duncan Micallef

Twee vechten en de derde…..
In de Top Fuel klasse ging Duncan Micallef al leider de laatste ronde van het kampioenschap in, met Susanne Callin op twee. Omdat Jndia Erbacher de twee wedstrijden op Tierp Arena had overgeslagen, stond de Zwitserse op een flinke achterstand, maar was door de winst in Hockenheim nog wel outsider.


Tommi Haapanen

Op de eerste kwalificatiedag leek met name Tommi Haapanen roet in het eten van de titelkandidaten te gooien. De Fin, die voor één keer even meedeed, snelde naar 3,89 seconden en pakte daarmee de eerste positie.


Jndia Erbacher

Na drie mislukte runs was daar op zaterdag echter toch Erbacher, die een keurige 3,88 seconden op het asfalt toverde en de eerste kwalificatiepositie voor zich opeiste.


Susanne Callin

Achter Haapanen pakte Callin met 3,96 seconden de derde positie, terwijl Micallef met 4,01 seconden op plek vier bleef steken. Na haar FIA EK-debuut in Hockenheim was ook Linn Fløysvik naar Engeland afgereisd. Hoewel het Nitro Vikings team het lastig had, kwam er in de vierde run toch een keurige 4,05 seconden op het scorebord en daarmee sloot de Noorse de kwalificatie af op plek vijf.


Micallef en Callin

Door deze kwalificatievolgorde moesten Micallef en Callin het al in de eerste eliminatieronde tegen elkaar opnemen. Bij winst van Micallef was de Maltees meteen kampioen, zijn tweede FIA EK-titel na die van 2017. Bij de start nam Micallef een kleine voorsprong, maar toen de RF Motorsport-rijder halverwege met problemen te kampen kreeg, kon Callin langszij komen en met 4,05 tegen 4,52 seconden de winst grijpen. Voor Micallef was het nu afwachten want ondanks het verlies in de eerste ronde ging de Maltees nog altijd aan de leiding in de tussenstand.


Halve finale

In de halve finale moest Callin het vervolgens opnemen tegen Erbacher, die in de eerste eliminatieronde een bye run had, maar daarin wel een 3,88 seconden en 320 mph op de klokken had gezet. Bij winst van Callin was de titel voor de Zweedse. Opnieuw was het echter Erbacher die er bij de start meteen vandoor ging en met een uitstekende 3,87 seconden de snelste tijd van het weekend op de klokken zette en Callin (4,12 seconden) kansloos liet.


Linn Fløysvik

Opeens lagen de papieren weer heel anders. Micallef was nog altijd de leider in de tussenstand, maar als Erbacher de finale zou winnen, pakte de Zwitserse net voldoende punten om Micallef te passeren. In de finale zou Erbacher het moeten opnemen tegen Fløysvik, die in de eerste eliminatieronde uiterst verrassend een naar grip zoekende Haapanen verslagen had. De Noorse had echter motorschade opgelopen en was net op tijd terug voor haar halve finale, waarin ze een bye run had en dus alleen maar op eigen kracht de startlichten hoefde te activeren om zich voor de finale te plaatsen. Het Nitro Vikings team kreeg de motor echter niet aan de praat en dus ging het licht niet op groen en was er ook geen plek in de finale.


Jndia Erbacher

Daarmee had Erbacher opeens een bye run in de finale en lag de titel voor het grijpen. Maar daarvoor moest de Zwitserse wel aan de start komen en de lichten activeren. Het team nam geen enkel risico, zoals het stilvallen na de burn out, liet Erbacher naar de lijn rijden, het licht activeren en daarmee was de titel een feit, de eerste voor de Zwitserse. Met een achterstand van vier punten sloot Micallef de titelstrijd als tweede af, met daar weer negen punten achter Callin op drie. Dat Erbacher zelfs met het missen van twee van de vijf wedstrijden de titel voor zich kan opeisen, geeft aan hoe wisselvallig Micallef en Callin, die wel bij alle wedstrijden aanwezig waren, hebben gescoord.