Retro: Marcel Albers Memorial Trophy gedenkt gevallen held van de jaren negentig

Hoe pijnlijk het is om een jonge coureur te verliezen in de bloei van zijn leven moest onze sport vorige week opnieuw met smart constateren. De manier waarop de Nederlandse autosportgemeenschap rouwt om het verlies van Dilano van ’t Hoff doet de oudere generatie terugdenken aan de tragische dood van Marcel Albers op Thruxton, ruim 31 jaar geleden. Albers wordt tot op de dag van vandaag herinnerd – zo ook komend weekend weer, wanneer de Marcel Albers Memorial Trophy op Zandvoort wordt verreden. Erik Weijers, Frans Amsing en Marcels vader Jacques vertellen waarom de gevallen Formule 3-held van de jaren negentig nog altijd niet is vergeten.

Tekst: Mattijs Diepraam
Foto's: Gerrie Hoekstra, archief Autosport.nl, Hans Van Onsem en archief Jacques Albers

Zoals op de uitvaart van Dilano (11 juli in Ridderkerk) vele, vele honderden mensen afscheid kwamen nemen, zo zag het in 1992 zwart van de mensen bij de teraardebestelling van Marcel, op een begraafplaats bij Antwerpen. “De politie moest het verkeer regelen”, zo vertelt Jacques Albers. “Er waren meer dan 1000 mensen, sommigen waren met bussen uit Engeland gekomen. Het was regenachtig, dus ik heb nog 500 paraplu’s laten komen. Marcel hield van regen, want hij ging altijd harder in de regen. Dus het kon eigenlijk niet mooier dat het precies tijdens de begrafenis ging regenen. In een feestzaal hebben we de condoleance moeten doen, maar die was nóg te klein. Daarna is er nog een dienst in Engeland gehouden, in de kerk van Silverstone. Autosport-verslaggever Bruce Jones heeft daar prachtig gesproken. Er waren niet alleen mensen uit de autosport, maar ook de juffrouw van de supermarkt, de eigenaar van de pub en de man van de slagerij.”



Uit die enorme opkomst – ook van mensen buiten de autosport – bleek hoe makkelijk en vriendelijk Marcel in de omgang was. Hij had voor iedereen tijd en belangstelling. Dat maakte het gevoel van verlies na zijn voortijdige dood groter, maar het heeft er ook aan bijgedragen dat hij drie decennia later nog altijd in herinnering wordt gehouden. De Marcel Albers Memorial Trophy is lang niet de enige manier waarop Marcel op Zandvoort blijft voortleven, vertelt Erik Weijers, die als Chief Sporting Officer van CM.com Circuit Zandvoort de Trophy voor Formule Ford-auto’s organiseert, samen met Helana van der Wouden van Historic Monoposto Racing. “Ik werkte toen nog niet op het circuit, maar was er wel vaak. Ook op de dag dat Marcel overleed. Er waren op dat moment Paasraces gaande en het bericht kwam eind van de middag door. Er heerste meteen grote verslagenheid, het hing als een sluier over het circuit. Hij had veel op Zandvoort gereden en was een toegankelijke jongen.”



Al in 1993 ontstond het initiatief voor een bokaal voor de snelste ronde in de Masters of Formula 3. “Die beker werd uitgereikt door Jacques”, vertelt Weijers. “Dat heeft een flink aantal jaren voortgeduurd, zeker toen Marlboro hoofdsponsor was van het evenement. Op het circuit werd intussen de opstelstraat achter het oude pitgebouw omgedoopt tot de Marcel Albersstraat. Toen in 1997 het pitgebouw werd vervangen, verdween ook het straatje. Maar daarna is besloten om de galerij boven op het nieuwe pitgebouw de Marcel Albersstraat te noemen. Dat is nog steeds zo, dat houden we in ere. Het straatnaambordje hangt er nog altijd, met zijn handtekening erbij.”



In 1998 kwam vervolgens het Nationaal Autosport MOnuMENT tot stand – en de dood van Marcel Albers was daarvoor de aanleiding. “Tegenwoordig hoort iedereen het nieuws meteen via social media, zoals bij Dilano”, vertelt Frans Amsing, een van de initiatiefnemers van het monument en nog altijd de drijvende kracht erachter. “Toen was het een relatief klein clubje dat Marcel kende en volgde. Het was een rustige, weloverwogen en uitgebalanceerde jongen, die achter het stuur opeens het mes tussen de tanden had. Kort daarna werd ik langs de vangrail aangesproken door Jacques Albers. ‘Kunnen we een keer eten?’, vroeg hij, ‘jij bent goed in dingen organiseren en ik wil graag iets blijvends doen voor Marcel, op het circuit.’ Het circuit was zelf ook bezig met het Marcel Albersstraatje, dus ik dacht: wat kan ik dan doen? Kan ik wel iets bedenken dat op één iemand is gericht? En hoe verpak ik dat dan?”

Amsing kwam op het idee om de Nederlandse coureurs te eren die hebben bijgedragen aan de autosportgeschiedenis – of dat nog steeds doen. Dat laatste is de reden voor de schrijfwijze MOnuMENT, want het gaat óók om het nu, vindt Amsing. “Ik stelde dat voor aan Jacques. ‘Wat als je nou een manier van herdenken creëert met Marcel als aanleiding, maar dan voor iedereen die historie heeft geschreven? Dan heb je ook een reden om het steeds weer onder de aandacht te brengen!’ Jacques vond dat een geweldig idee. Ik heb toen mensen bij elkaar gebracht, in eerste instantie waren dat Gijs van Lennep, Olav Mol, Maus Gatsonides, Michel Oprey en Wim Vreeken. Wim was iemand die op het circuit altijd het woord nam als er iemand was verongelukt. Daar voegden zich al snel Arie Anssems, Gerrit de Bruin, Jaap Dik, Hans Koster, Joop en Michel Utens, Rob Wiedenhoff en Jan Wolters bij. In het toenmalige wegrestaurant bij Vinkeveen hebben we een eerste model van het monument gepresenteerd, gemaakt door Oprey, want die zat natuurlijk in de natuursteen.”

Toch duurde het nog jaren voordat het monument zou verrijzen. “Ik heb er slapeloze nachten van gehad”, vertelt Amsing, “maar op 8 augustus 1998 is het uiteindelijk onthuld, met dank aan vele sponsors: de KNAF, de HARC, de NAV en bedrijven als Bridgestone, Reemstma, Mercedes-Benz, Nissan, Marlboro, Rothmans, BAT, Kroymans, Pon, Castrol, Mobil en natuurlijk Fujifilm, het bedrijf van Jacques Albers. Nu hebben we alle steun van het circuit, want Erik Weijers maakt deel uit van het huidige comité, samen met Rick Winkelman en René de Boer. Maar destijds kregen we geen medewerking, dus Wim Vreeken heeft zich bij de gemeente ingezet om het monument op gemeentegrond een plek te geven.”