Retro: German 500 2001. De wereld werd nooit meer hetzelfde
Dit weekend vindt op de Lausitzring het ADAC GT Masters weekend plaats. Exact 20 jaar geleden werd New York getroffen door de verschrikkelijke aanslagen op de Twin Towers. Jarenlang had ik mij erop verheugd: eindelijk kwamen in diezelfde week de Indycars(toen Champcars) na 23 jaar afwezigheid weer terug in Europa. Indycar reed in 1978 voor het laatst op Silverstone met A.J. Foyt als winnaar.
De German 500 begon enkele dagen na de aanslagen. Een met rouw omfloerst evenement waar de crash van Zanardi ook nog eens een flinke schaduw over wierp.
Tekst en Foto's: Willem J. Staat
De perszaal werd volledig met dit soort mediabijdrages gedecoreerd. Een triest decor.
German 500 2001. De wereld werd nooit meer hetzelfde
De "Open Wheel War" was eind negentiger jaren in volle gang. Champcar was nog steeds "booming" en leek de "piratenserie" van Tony George te verslaan. Champcar had Cosworth, Honda en Toyota als motorenleverancier achter zich staan. Dus veel steun van de fabrikanten terwijl Indycar op de steun van Chevrolet leunde. De rollen zouden snel omdraaien en uiteindelijk kwam eind 2007 de verbroedering. Champcar, dat door Jerry Forsythe en Kevin Kalkhoven gerund werd, ging op in Indycar. Dit ter inleiding.
Voor het eerst sinds 1957 zou er met de Champcars in Europa weer op een Oval geracet worden. De laatste maal geschiedde dat in Monza in de wedstrijd van "two worlds" De uitzendingen op Eurosport hadden mij destijds al voor het ovalracen enthousiast gemaakt. Dinsdagmiddag 11 september hoorde ik tijdens de lunchpauze dat er een vliegtuig op de Twin Towers was neergestort en kort daarna een tweede. De gruwelijke waarheid sijpelde al snel binnen. Bedrijventerreinen liepen leeg, mensen keerden huiswaarts. Nog nooit zoiets surrealistisch meegemaakt.
Na 44 jaar keerden de Amerikaanse eenzitters weer op Europese bodem terug.
De Champcar-website ging plat en we beschikten over geen enkele vorm van informatie. Woensdag 12 september met Richard Gabeler van de KNAF zijn we in grote onzekerheid richting Lausitz vertrokken. De enige zekerheid die we hadden was dat het evenement mogelijk niet door zou gaan. Kort voor het bereiken van de eindbestemming het bevrijdende bericht dat de trainingen in ieder geval door zouden gaan. Dit gaf een enorme opluchting.
Michael Andretti was de enige Amerikaan die donderdag 13 september kreeg om onder begeleiding het land uit te vliegen.
Maar die was overigens van korte duur. Bij de circuit ingang hingen de vlaggen halfstok en was er een provisorisch monument opgericht. Het mediacentrum had meer weg van een mortuarium aula. Alle wanden waren met bloemen en foto's van de gruwelijke gebeurtenissen gedecoreerd. Er heerste een benauwende angstaanjagende stilte. Je wilde er eigenlijk liever zo snel mogelijk weg.
Omdat er zowel op donderdag als vrijdag niet gereden kon worden, werden er maar persconferenties ingelast. De laatste van Alex Zanardi voor zijn crash.
Donderdagmiddag werd er vanwege het slechte weer niet meer getraind. Behalve Air Force 1 vloog er in de USA niets meer. Michael Andretti bleek wel over hoge connecties te beschikken want hij was de enige die er na de aanslagen nog in geslaagd was om naar Duitsland te vliegen. Daardoor kon Michael op de vrijdagmiddag aan een zeer korte trainingssessie deelnemen. Voor de startopstelling zou de kampioenschapsstand gebruikt worden.
De slachtoffers van 9/11 in New York worden voor de start herdacht.
Zelfs op de zaterdagochtend heerste er nog onzekerheid of de wedstrijd al dan niet zou plaatsvinden. Uiteindelijk hakte men kort voor het begin de knoop definitief door. De dag begon met een imposante herdenkingsplechtigheid. Vrijwel alle auto's waren met stickers en bloemen overladen terwijl de crews en hun rijders in de pitlane naast elkaar stonden opgesteld. Er heerste een doodse stilte terwijl de in het Schots geklede doedelzakspelers "The Last Post" ten gehore brachten. De teamleden van een aantal teams die op de ciruits zoveel veldslagen overwonnen hadden, lieten hun waterlanders de vrije loop.
Vrijwel alle auto's waren van een enorme bloemenzee voorzien.
Vervolgens begon de wedstrijd wel met de meest vreemde en verbijsterende startprocedure. Voordat er werkelijk gestart zou worden werd er eerst een aantal ronden door de pitlane gereden waarbij de rijders hun crew en de Amerikaanse vlag groetten. Toen werd het startveld voor de wedstrijd geformeerd. Twaalf ronden voor het einde crashte Alex Zanardi.
Voor aanvang van de wedstrijd brachten alle rijders een groet aan de vlag en hun crew.
In het mediacentrum drong niet echt door wat er werkelijk gebeurd was. Wel dat de wedstrijd onder safetycar beëindigd zou worden. Via de boordradio's wisten de rijders waarschijnlijk al meer dan de in het mediacentrum aanwezige journaille.
Alex Zanardi kort voor zijn laatste pitstop op de Eurospeedway.
Vanaf het terras op de eerste etage probeerde ik een finishfoto te maken. Daar stonden twee Amerikaanse dames met een glas wijn in de hand. En die stamelden alleen maar "Oh my God this is no good" en namen ter ontnuchtering nog maar een slok......
Vlnr. Max Papis, Kenny Brack en Patrick Carpentier. Max Papis begon te bidden voor de slachtoffers en zijn vriend Alex.
De realiteit rondom de ernst van Zanardi's crash drong uren later in het mediacentrum definitief door. De situatie rondom Zanardi zou zeer ernstig zijn. Meer wisten we niet. Het team van Bobby Rahal behaalde met de Zweed Kenny Brack en de Italiaan Max Papis( nu Indy steward en adviseur van William Byron in NASCAR). Kenny Brack wist niet met de situatie om te gaan en wist zichzelf totaal geen houding te geven. Max Papis gaf echter direct zijn emoties de vrije loop. Hij stond als een priester op en begon voor de slachtoffers van de aanslagen en Alex Zanardi te bidden. Als een gebroken man verliet Max de perszaal. Er heerste een doodse stilte. De persconferentie werd nog niet eens meer beëindigd.
In 2012 en 2016 won Alex verschillende medailles op de Paralympics.
Alex Zanardi verloor zijn beide benen en verrees als een Phoenix uit de as. Kwam twee jaar later op Eurospeedway terug en haalde doodleuk nog even die laatste twaalf rondjes in. Alex kreeg een BMW-fabriekscontract. Reed de sterren van de hemel. Won tweemaal op de Paralympics met een handbike. Een verkeersongeval vorig jaar in Italië met de handbike legde wederom een schaduw over het leven van Alex Zanardi waarvan we alleen maar kunnen hopen dat hij ooit de oude zal worden.Op de terugweg van de Lausitzring realiseerde ik mij één ding. De "onschuld van de vrije wereld" daar was na de German 500 definitief een einde aan gekomen.
Dr. Steve Olvey de man die het leven van Alex Zanardi redde. Hij schreef een aantal jaren geleden een boek waarin hij nauwkeurig omschreef welke handelingen hij onder enorme druk moest verrichten.
In 2003 keerde Alex Zanardi nog een keer op de Lausitzring terug en reed de laatste 12 ronden om alsnog de wedstrijd van 2001 te voltooien. Zijn run was goed voor een vijfde tijd. Hier bedankt hij de mensen die zijn leven gered hadden.
De German 500 begon enkele dagen na de aanslagen. Een met rouw omfloerst evenement waar de crash van Zanardi ook nog eens een flinke schaduw over wierp.
Tekst en Foto's: Willem J. Staat
De perszaal werd volledig met dit soort mediabijdrages gedecoreerd. Een triest decor.
German 500 2001. De wereld werd nooit meer hetzelfde
De "Open Wheel War" was eind negentiger jaren in volle gang. Champcar was nog steeds "booming" en leek de "piratenserie" van Tony George te verslaan. Champcar had Cosworth, Honda en Toyota als motorenleverancier achter zich staan. Dus veel steun van de fabrikanten terwijl Indycar op de steun van Chevrolet leunde. De rollen zouden snel omdraaien en uiteindelijk kwam eind 2007 de verbroedering. Champcar, dat door Jerry Forsythe en Kevin Kalkhoven gerund werd, ging op in Indycar. Dit ter inleiding.
Voor het eerst sinds 1957 zou er met de Champcars in Europa weer op een Oval geracet worden. De laatste maal geschiedde dat in Monza in de wedstrijd van "two worlds" De uitzendingen op Eurosport hadden mij destijds al voor het ovalracen enthousiast gemaakt. Dinsdagmiddag 11 september hoorde ik tijdens de lunchpauze dat er een vliegtuig op de Twin Towers was neergestort en kort daarna een tweede. De gruwelijke waarheid sijpelde al snel binnen. Bedrijventerreinen liepen leeg, mensen keerden huiswaarts. Nog nooit zoiets surrealistisch meegemaakt.
Na 44 jaar keerden de Amerikaanse eenzitters weer op Europese bodem terug.De Champcar-website ging plat en we beschikten over geen enkele vorm van informatie. Woensdag 12 september met Richard Gabeler van de KNAF zijn we in grote onzekerheid richting Lausitz vertrokken. De enige zekerheid die we hadden was dat het evenement mogelijk niet door zou gaan. Kort voor het bereiken van de eindbestemming het bevrijdende bericht dat de trainingen in ieder geval door zouden gaan. Dit gaf een enorme opluchting.
Michael Andretti was de enige Amerikaan die donderdag 13 september kreeg om onder begeleiding het land uit te vliegen.
Maar die was overigens van korte duur. Bij de circuit ingang hingen de vlaggen halfstok en was er een provisorisch monument opgericht. Het mediacentrum had meer weg van een mortuarium aula. Alle wanden waren met bloemen en foto's van de gruwelijke gebeurtenissen gedecoreerd. Er heerste een benauwende angstaanjagende stilte. Je wilde er eigenlijk liever zo snel mogelijk weg.
Omdat er zowel op donderdag als vrijdag niet gereden kon worden, werden er maar persconferenties ingelast. De laatste van Alex Zanardi voor zijn crash.
Donderdagmiddag werd er vanwege het slechte weer niet meer getraind. Behalve Air Force 1 vloog er in de USA niets meer. Michael Andretti bleek wel over hoge connecties te beschikken want hij was de enige die er na de aanslagen nog in geslaagd was om naar Duitsland te vliegen. Daardoor kon Michael op de vrijdagmiddag aan een zeer korte trainingssessie deelnemen. Voor de startopstelling zou de kampioenschapsstand gebruikt worden.
De slachtoffers van 9/11 in New York worden voor de start herdacht.
Zelfs op de zaterdagochtend heerste er nog onzekerheid of de wedstrijd al dan niet zou plaatsvinden. Uiteindelijk hakte men kort voor het begin de knoop definitief door. De dag begon met een imposante herdenkingsplechtigheid. Vrijwel alle auto's waren met stickers en bloemen overladen terwijl de crews en hun rijders in de pitlane naast elkaar stonden opgesteld. Er heerste een doodse stilte terwijl de in het Schots geklede doedelzakspelers "The Last Post" ten gehore brachten. De teamleden van een aantal teams die op de ciruits zoveel veldslagen overwonnen hadden, lieten hun waterlanders de vrije loop.
Vrijwel alle auto's waren van een enorme bloemenzee voorzien.
Vervolgens begon de wedstrijd wel met de meest vreemde en verbijsterende startprocedure. Voordat er werkelijk gestart zou worden werd er eerst een aantal ronden door de pitlane gereden waarbij de rijders hun crew en de Amerikaanse vlag groetten. Toen werd het startveld voor de wedstrijd geformeerd. Twaalf ronden voor het einde crashte Alex Zanardi.
Voor aanvang van de wedstrijd brachten alle rijders een groet aan de vlag en hun crew.
In het mediacentrum drong niet echt door wat er werkelijk gebeurd was. Wel dat de wedstrijd onder safetycar beëindigd zou worden. Via de boordradio's wisten de rijders waarschijnlijk al meer dan de in het mediacentrum aanwezige journaille.
Alex Zanardi kort voor zijn laatste pitstop op de Eurospeedway.
Vanaf het terras op de eerste etage probeerde ik een finishfoto te maken. Daar stonden twee Amerikaanse dames met een glas wijn in de hand. En die stamelden alleen maar "Oh my God this is no good" en namen ter ontnuchtering nog maar een slok......
Vlnr. Max Papis, Kenny Brack en Patrick Carpentier. Max Papis begon te bidden voor de slachtoffers en zijn vriend Alex.
De realiteit rondom de ernst van Zanardi's crash drong uren later in het mediacentrum definitief door. De situatie rondom Zanardi zou zeer ernstig zijn. Meer wisten we niet. Het team van Bobby Rahal behaalde met de Zweed Kenny Brack en de Italiaan Max Papis( nu Indy steward en adviseur van William Byron in NASCAR). Kenny Brack wist niet met de situatie om te gaan en wist zichzelf totaal geen houding te geven. Max Papis gaf echter direct zijn emoties de vrije loop. Hij stond als een priester op en begon voor de slachtoffers van de aanslagen en Alex Zanardi te bidden. Als een gebroken man verliet Max de perszaal. Er heerste een doodse stilte. De persconferentie werd nog niet eens meer beëindigd.
In 2012 en 2016 won Alex verschillende medailles op de Paralympics.
Alex Zanardi verloor zijn beide benen en verrees als een Phoenix uit de as. Kwam twee jaar later op Eurospeedway terug en haalde doodleuk nog even die laatste twaalf rondjes in. Alex kreeg een BMW-fabriekscontract. Reed de sterren van de hemel. Won tweemaal op de Paralympics met een handbike. Een verkeersongeval vorig jaar in Italië met de handbike legde wederom een schaduw over het leven van Alex Zanardi waarvan we alleen maar kunnen hopen dat hij ooit de oude zal worden.Op de terugweg van de Lausitzring realiseerde ik mij één ding. De "onschuld van de vrije wereld" daar was na de German 500 definitief een einde aan gekomen.
Dr. Steve Olvey de man die het leven van Alex Zanardi redde. Hij schreef een aantal jaren geleden een boek waarin hij nauwkeurig omschreef welke handelingen hij onder enorme druk moest verrichten.
In 2003 keerde Alex Zanardi nog een keer op de Lausitzring terug en reed de laatste 12 ronden om alsnog de wedstrijd van 2001 te voltooien. Zijn run was goed voor een vijfde tijd. Hier bedankt hij de mensen die zijn leven gered hadden.