Retro: Goodwood SpeedWeek biedt mooie compensatie in verloren jaar

Het moest vanwege contractuele verplichtingen, maar Goodwood zou Goodwood niet zijn als de organisatie er dan ook niet maar meteen het beste van maakte. De Goodwood SpeedWeek die afgelopen weekend zonder publiek plaatsvond, maar wel drie dagen lang onafgebroken werd gestreamd, bood prachtige compensatie voor de afgelasting van drie kroonjuwelen op de historische kalender: de Goodwood Revival, het Festival of Speed en de Members' Meeting. De SpeedWeek bracht een mix van alle drie evenementen, plus een reeks nieuwe elementen.

Tekst: Mattijs Diepraam
Foto's: Goodwood Road Racing Club

De thuisblijvers hadden deze keer geen ongelijk, want voor het gros van de liefhebbers zat er weinig anders op. Gelukkig leidden de beperkingen van de huidige coronacrisis tot grote creativiteit bij de organisatoren, die uitpakten met een eclectische mix van wat Goodwood zo ongeëvenaard maakt tussen alle andere historische (en moderne) autosportevenementen.



Ankerpunten voor de puristen waren de belangrijkste races van de Revival en de Members' Meeting, die op volledige Revival-lengte werden verreden. Daarnaast werd het Festival naar het circuit gehaald via onder meer een rallysprint en een time trial. De écht briljante zet van de organiserende Goodwood Road Racing Club was echter het inzicht dat ze geen evenement op poten moesten zetten (althans, niet alleen), maar een tv-spektakel. En dus was er meer dan tijdens de livestreams van de reguliere evenementen ruimte voor studio-interviews en eerder gemaakte reportages. Zo ontstond er een mooi kijkritme van snelle races en interessante achtergrondinformatie, die in een langzamer tempo werd gepresenteerd.

Het maakte de races er overigens niet minder spectaculair om. De populaire Gerry Marshall Trophy voor toerwagens uit de jaren zeventig deed zijn naam opnieuw eer aan, waarbij vooral de sprint voor eigenaren het aankijken waard was: het duel tussen Craig Davies (Mustang Boss 302) en Jack Tetley (in de ex-Henny Hemmes Eumig Camaro Z28) was een prachtstaaltje van fair verdedigend rijden door Davies. Ook de oudere toerwagens in de St. Mary's Trophy vermaakten de kijkers kostelijk. De aloude Stig Blomqvist ging er in zijn Galaxie met de eerste zege vandoor, na een mooi duel met Nic Minassian in de Studebaker Lark. In de eigenarenrace draaiden de rollen zich om: de Lark (nu met Adrian Wilmott) won het van de Galaxie (met Bill Shepherd).



De GT's zijn altijd minstens zo geliefd, en dus mochten zowel de pre-63- als de pre-66-varianten aantreden. André Lotterer won opnieuw de RAC TT Celebration, deze keer de Lister-Jaguar Coupé delend met Fred Wakeman – ondanks een tijdstraf voor het missen van de chicane. Geen geluk voor het duo Minassian/Hart, dat deze keer in de Bizzarrini 5300 GT van start ging, in plaats van de Tojeiro van 2019.

De Sir Stirling Moss Trophy (de voor de gelegenheid herdoopte Kinrara Trophy) werd een E-type-feestje. Nadat de E-type van Pearson/Brundle voortijdig wegviel, nam het exemplaar van Meins/Huff de handschoen op, maar die moest het toch afleggen tegen het duo Harvey Stanley/James Cottingham. Hans Hugenholtz reed met zijn fameuze teamgenoot Dario Franchitti de 'Nederlandse' Ferrari 250 GT SWB naar een mooie vierde stek. Als 13e eindigden Karsten Le Blanc en Christiaen van Lanschot in hun ouwe getrouwe Healey 3000 'DD 300'.



Mike Whitaker, die ook in de andere races een ware smaakmaker was, ging in de ex-Surtees Lola T70 Spyder aan de haal met de Whitsun Trophy, terwijl in de Lavant Cup voor oudere sportwagens Marino Franchitti van start tot finish leidde in zijn Maserati 'Birdcage' – wel na een mooi duel met James Cottingham in de Tojeiro. Daarachter was het duel tussen Phil Quaife (Lister-Jaguar 'flat iron') en Martin Stretton (Jaguar D-type) net zo spectaculair. Nóg ouder kon natuurlijk ook: de Selwyn Edge Trophy voor vooroorlogse sportwagens werd twee keer verreden. De 'Blitzen Benz' van Ben Collings en de Theophile Schneider Aero van Hughie Walker verdeelden de prijzen.

Formuleauto's waren er natuurlijk ook. Op vrijdag won Michael O'Brien al de Glover Trophy in zijn 'Libre' Brabham BT14, waardoor Andy Middlehurst in de fameuze ex-Clark Lotus 25 voor het eerst sinds tijden naast de hoofdprijs greep. In de Goodwood Trophy voor Grand Prix-auto's en voiturettes van de jaren dertig en veertig leek Mark Gillies onstuitbaar in zijn ERA A-type. Helemaal van achteren pakte hij uiteindelijk de kop over van David Morris, maar diens ERA B-type kon toch winnen toen Gillies terugviel. In de Richmond & Gordon Trophies voor F1- en F2-auto's uit de tussenliggende periode maakten Will Nuthall (Cooper T53) en Miles Griffiths (Lotus 16) er een mooie show van. Nuthall won het duel tussen de twee jonkies.



Ongelukken waren er zoals gebruikelijk ook, op een circuit waar altijd vól wordt geracet. Olivier Hart reed schade in zijn Alfa GTA, terwijl ook de aanvaring tussen de leidende E-type van Gary Pearson en achterblijver Bob Clark in de Ecurie Shirlee Elite tot enkele zwaar beschadigde GT's leidde. Heftigst was de koprol van Mini-rijder Jason Brooks in de openingsronde van de Gerry Marshall-sprint.

De time trial zag een opmerkelijke mix van oude en nieuwere supercars, sportscars en formuleauto's, waarbij Nick Padmore als de grootste held uit de bus kwam. De baanrecordhouder liep door het onderdeel alle kans om zijn record kwijt te raken, dus het was eigenlijk pure gerechtigheid dat 'The Padsta' zelf degene was die zijn oude record aan flarden reed. In de Arrows A11 zette hij op zaterdag de klok stil op 1.09.014, een tijd waar hij tijdens de finale van de Shootout op zondag nét niet meer aan toekwam.



Minstens zo veel entertainment bood de rallysprint, die in maar liefst zeven etappes werd verreden. Drie moderne R5-auto's bleken uiteindelijk het snelste. De vele formule- en sportwagendemo's – met onder meer Tom Kristensen in de Porsche WSC-95 van zijn eerste Le Mans-overwinning en Pedro Piquet in de Brabham-BMW BT52 waarmee vader Nelson diens tweede wereldtitel behaalde – boden nog meer afwisseling.