Retro: Wolfe, Padmore en Newall op Dijon tot FIA-kampioenen gekroond
De Dijon Motors Cup – de seizoensafsluiter van Masters Historic Racing – heeft de beslissing gebracht in de FIA-kampioenschappen van de bekende Britse historische raceorganisatie. In het laatste raceweekend werden Andy Wolfe (FIA Masters Historic F1, post-78), Nick Padmore (FIA Masters Historic F1, pre-78) en Andy Newall (FIA Masters Historic Sportscars) tot kampioenen gekroond.
Tekst: Mattijs Diepraam
Foto's: Masters Historic Racing
De titelstrijd bij de F1-auto's van ná 1978 liep dit najaar uit op een rechtstreeks duel tussen Loïc Deman (Tyrrell 010) en Andy Wolfe (Tyrrell 012). Het leverde een enigszins vertekend beeld op, want de post-78-categorie is op haar beurt onderverdeeld in twee klassen, die van ground-effect-auto's en die van de latere auto's met vlakke bodem.
Deman won met zijn groundeffect-Tyrrell vele races algemeen en zette op Dijon de teller op 8, na alweer twee klinkende overwinningen. Wolfe – met zijn Tyrrell met vlakke bodem – had in zijn klasse maar weinig tegenstand en kon zo klassezege na klassezege bijschrijven. Aangezien klassezeges dezelfde punten opleveren, was het aan Wolfe om op Dijon opnieuw twee keer zijn klasse te winnen en daarmee zijn marge van één punt te bewaren. En zo geschiedde.
Deman won de eerste race op dominante wijze, gevolgd door Rob Hall in de Ligier-Matra JS17. Daarachter vocht Wolfe om de laatste podiumplaats met Darwin Smith, de man die dit jaar met een veel oudere March oppermachtig was in Historic Formula 2 – ook tijdens de Historic GP op Zandvoort reed hij de concurrentie zoek. Smith liet tijdens zijn F1-debuut zien wat voor een groot historisch monopostotalent hij is door Wolfe in zijn oude Ensign N177 van de derde plaats algemeen te houden.
Smith won daarmee ook de pre-78-klasse, gevolgd door James Hagan in nog een N177 en titelpretendent Nick Padmore (Lotus 77). Toen Smith een tijdstraf kreeg voor een pikstart, kreeg Hagan de klassezege in handen. Padmores rivaal Jason Wright (Shadow DN8) finishte slechts als tiende. Om het nog erger te maken, kon de Britse Italiaan de tweede race niet eens beginnen. Als Padmore daarin zijn klasse zou winnen, zou Wright alsnog de titel kwijt zijn.
Dat was precies wat er gebeurde: Padmore reed een geweldige race om de vierde plaats algemeen en de klassezege te pakken, precies genoeg voor de pre-78-titel. Smith en Phil Hall (in de ex-Rosberg Theodore TR1) vergezelden hem op het podium. In de post-78-klasse deed Deman wat er van hem werd gevraagd: wéér winnen. Hall volgde hem opnieuw over de lijn, maar Wolfe werd derde en won opnieuw zijn vlakkebodemklasse. Daarmee werd de Brit de post-78-kampioen.
De FIA Masters Historic Sportscars waren dit weekend opgedeeld in twee solo-races. Simon Hadfield (Lola T70 Mk3B) won de eerste race van het weekend. Andy Wolfe (Lola T290) en Jason Wright (T70 Mk3B) volgden hem op de voet. In de tweede race leidde Hadfields teamgenoot Leo Voyazides lange tijd de wedstrijd, totdat Daniel Gibson in zijn T70 Mk3B de Griek in de laatste ronde passeerde. De 14e en 11e plaats algemeen waren voor Andy Newall genoeg om met zijn kleinere Chevron B8 (en vele klasseoverwinningen) de titel binnen te halen. De pre-66-titel ging naar Keith Ahlers en Billy Bellinger in hun Cooper Monaco King Cobra.
Ondanks een motorwissel na de kwalificatie reden Leo Voyazides/Simon Hadfield (Shelby Daytona Cobra) naar de zege in de Gentlemen Drivers-race voor pre-66 GT's. In de openingsfase ging de strijd aan kop tussen de Cobra van Michael Gans en de Bizzarrini van Diogo Ferrão, maar Hadfield greep zijn kans na een safety car die de baan opkwam na een crash van de E-type van Andy Newall en Rhea Sautter. Jamie Boot (TVR Griffith) werd tweede, gevolgd door Mark Martin/Jonathon Hughes (Lotus Elan).
Bij de Pre-66 Touring Cars duelleerden Jose Beltramelli en Oliver Ford met hun Cortina's om de leiding, totdat Beltramelli moest opgeven en Ford een stop-go kreeg. Daardoor kon Enrico Spaggiari (Ford Mustang) de overwinning grijpen.