Column: Crash test dummy

Christian Dijkhof van Autosportverzekering.nl maakte afgelopen weekend mee hoe fijn het is om een assurantie in de racerij af te sluiten. Tijdens een flinke startcrash van de Saker World Finals op Circuit Park Zandvoort maakte hij een flinke klapper. Dijkhof, die slechts spierpijn overhield aan de crash, doet hier zijn eigen verhaal.

Foto's: Chris Schotanus

Op zaterdag meld ik mij voor de Improvia Saker World Finals op Zandvoort. De 6 à 7 rondjes die ik deze middag rijd, zijn mijn allereerste kennismaking met deze sportauto van Nederlandse makelij. Meteen voelt de auto goed en stabiel aan. Ik zit direct prettig in deze racewagen, ondanks de weinige kilometers die ik heb gereden. Echt op snelheid komen was er ook zeker nog niet bij, dat moet de volgende dag dan maar gebeuren.

Kwalificatie
Op zondag staat eerst een twintig minuten durende kwalificatie op het programma. Nieuwe banden eronder en we gaan de baan op. Ondanks het gebrek aan ervaring in en met deze auto, gaat het meteen goed. Met een rondetijd van 1 minuut 53 sta ik midden in het veld. Een gebrek aan brandstof in de laatste drie ronden van de kwalificatie verhindert een verdere verbetering die er voor mijn gevoel zeker in had gezeten. Dat moet dan maar in de wedstrijd gebeuren.

Natuurlijk verzekerd
Alsof mensen er een zintuig voor hebben, vraagt een aantal mensen mij grappend voorafgaand aan de race of ik de auto zelf wel goed verzekerd heb. Ze weten dat ik middels mijn bedrijf Autosportverzekering.nl veel nationale en internationale raceklasses en coureurs verzeker, en dollen een beetje of ik “dat ding” zelf wel verzekerd heb. Natuurlijk heb ik dat.

Start
Na een korte opwarmronde voor de race en de grid staat stil. Het vijf seconden bord gaat de lucht in en de rode lichten springen aan. Wanneer ze twee tellen later uitgaan, barst het geweld van zo’n 30 sportscars los. De staande start gaat prima en met lichte wielspin in de tweede versnelling ben ik goed weg. Net als de auto’s om mijn heen, sprinten we over het rechte stuk richting de beroemde Tarzanbocht.



Ravage
Ik schakel net op naar de derde versnelling als het voor me mis gaat. In een milli-seconde zie ik auto’s voor mij op het laatste moment uitwijken voor de stilgevallen pole-sitter. Nog voordat ik kan reageren, klapt mijn voorganger met 150 km/uur op de stilgevallen Saker. ‘Dat gaat pijn doen’, flitst er kort door mijn hoofd. Minder dan een tel later boort mijn open sportscar zich in de ravage van de twee auto’s voor mij. Ik voel hoe de klap de lucht uit mijn lichaam perst en hoor mezelf daarbij een soort oerkreet in mijn helm produceren. Mijn auto tolt schuin de baan op. Rechts van mij zie ik in een flits twee Sakers aanstormen. Een daarvan torpedeert mijn gele Saker vol in de zijkant. Mijn auto draait daardoor om zijn as en komt tot stilstand.



Lucht in de longen krijgen
Vanaf de pitmuur roepen monteurs mijn naam en vragen of het goed met me gaat. Ik weet zelf al dat ik in orde ben en niets gebroken heb. Maar terugzwaaien of roepen gaat even niet. Eerst weer wat lucht in de longen proberen te krijgen. Een linkerhand optillen om te zwaaien dat ik oké ben lukt en kort daarna kan ik me ook vocaal melden.

Geen schrammetje
Het blijft bij wat spierpijn en stijve ledematen. Geen schrammetje, zelfs geen blauwe plek. De Saker blijkt een veilige auto die je goed beschermt tegen een dergelijke impact. De auto zelfs daarentegen is zwaar gehavend.

Eigen schadeformulier invullen
Het blijft vreemd om je eigen schadeformulier in te vullen. In een kleine tien jaar racen heb ik nauwelijks serieuze schade gereden. Dat track-record ben ik dit weekend kwijt geraakt. Maar daar staat tegenover dat ik nu zelf heb ervaren hoe prettig het voelt om zo’n klapper verzekerd te hebben. Zo ben ik min of meer m’n eigen crash test dummy geworden.

Christian Dijkhof