Column: Jack Swinkels op de limiet tijdens dag 2 Formule Ford cursus
Op dinsdagochtend zijn we ruim vóór negenen op de baan. Dat lijkt niet zo vroeg, maar de pitbox was zelfs nog dicht! Het weer leek initieel veel op gisteren: koud en bewolkt. Maar de zon zou de bewolking wegbranden en het weer werd iets beter dan op maandag. Met de ‘lessons learned’ van gisteren op zak, keek ik enorm uit naar vandaag. Het zal een super mooie en bijzonder productieve dinsdag blijken!
Nadat de bolides klaargemaakt zijn en de motoren opgewarmd, ga ik het koude asfalt op. We pikken het programma op waar we gisteren gebleven zijn. Na een paar rondjes ga ik echter alweer naar binnen: mijn handen bevriezen zowat... De extra plastic handschoentjes gaan nu óver de normale handschoenen en dat is een hele verbetering.
Terug naar de ‘lessons learned’ en mijn doelen voorvandaag. Ik heb o.a. een plan gemaakt hoe de gewenste remtechniek toe te passen. Mijn gestelde doel luidt: alles van de beschikbare grip gebruiken bij het remmen. Dat wil ik in de praktijk brengen door later en harder te remmen. Dat klinkt logisch, toch. De grote uitdaging zit hem in hoe dit zo efficiënt en effectief mogelijk in de praktijk te brengen. Ik heb gisteravond en vanochtend gewerkt aan een ‘mental image’ van het perfecte remmen. In mijn brein programmeer ik een zo natuurgetrouw mogelijk filmpje van de gewenste actie. Ik zie, hoor en voel de auto tot in de kleinst mogelijke details. En ik zie mezelf perfect remmen, ik voel hoe hard ik het pedaal indruk, ik zie de neus van de auto duiken, ik voel me in de riemen hangen en ik hoor de banden die alle grip leveren die ze maar kunnen vinden. Hoe beter dit filmpje in mijn hoofd zit, hoe groter de kans op een perfecte uitvoering op het circuit. Het betaalt zich uit: meteen rem ik al bijna zoals ik het wil. Ik ben me bewust van wat ik doe en wat het resultaat is. Zo kan ik nog sneller naar de limiet toe werken. Af en toe vraag ik teveel van de oude banden op de koude baan: een blokkerend binnenvoorwiel is het gevolg. Maar die overschrijdingen worden snel minder. Het uit zich in de resultaten: ik ben direct ruim twee seconden sneller dan gisteren! Voorafgaande aan de laatste pre-lunch stint, neem ik extra tijd om mijn mental images te perfectioneren. De klok blijft vervolgens staan op 1:50.2. Dat is ruim twee sconden sneller dan gisteren: het broodje kroket smaakt er nóg lekkerder door.
Bij de data analyse met Melroy Heemskerk, komen we tot de conclusie dat ik met hogere toerentallen moet werken: later opschakelen en eerder terugschakelen. Doel stellen, ‘mental image’ maken en de baan op. Dwing mezelf om me heel bewust te zijn van wat er om me heen gebeurd. Met ‘nieuwe’ ervaren banden, een goed werkende remtechniek (nog behoorlijk nieuw) en een nieuwe schakeltechniek gaat het weer sneller: 1:49.2. Ook het nu consistent rijden van de ideale formule auto lijnen (jawel: anders dan toerwagen lijnen), helpt eraan mee dat ik constant lage 49-ers kan rijden. Natuurlijk zitten er nog steeds “momentjes” tussen, want ik blijf zoeken naar de grens.
In de voorlaatste stint krijg ik met de witte Zetec nog een 1:49.0 op de klokken, maar dan zijn de banden en ikzelf eigenlijk wel op.
Gert Valkenburg beweert dat dit “echt heel goed” is, dus daar houd ik het ook maar op. Ik heb vandaag echt genoten en heb het gevoel dat ik de auto behoorlijk op zijn limiet kan rijden. Ik reis aan het eind van de dag dan ook met een heel goed gevoel terug naar Harlingen. Vanavond staat er een bezoek bij 322 squadron op de vliegbasis Leeuwarden op het programma. Met onze racepartners en hun gasten zijn we uitgenodigd om te komen kijken bij het nachtvliegen! Dat wordt een kort nachtje, want woensdagochtend vroeg gaan we weer naar Zandvoort voor de derde en laatste dag van de cursus.
Tot later!
Jack
www.jackswinkels.nl
P.S. Vanwege de winterse omstandigheden is de laatste dag van de cursus afgelast.