Sportscars: Column: Jeroen Bleekemolen kijkt uit naar seizoen Amerika

Na een begin met veel pech zijn we erin geslaagd toch weer ver terug te komen tijdens de 24 uur van Daytona. De race begon met enorm slecht weer en startte achter de safety car. Mijn teamgenoot Craig Stanton was gestart. Hij kon snel plaatsen goedmaken, totdat het achterraam los kwam te zitten. Die moest gemaakt worden, waardoor we meteen weer terug vielen. Ik ging daarna de auto in. De baan was inmiddels aardig opgedroogd. Bij mij ging de radiateur lekken. Het water uit de motor kwam op het raam, waardoor ik helemaal niets meer kon zien. Zelfs de weg terug naar de pits was echt moeilijk te vinden. De reparatie duurde ongeveer 20 minuten, waardoor we echt ver achter kwamen te liggen. Daarna is het achterraam nog een keer los gegaan en ook was de bumper een keer los komen te zitten.

Tekst: Jeroen Bleekemolen
Foto's: PR



Het tweede deel van de race verliep echter probleemloos en konden we ons langzaam terug naar voren vechten. De tijden die we konden rijden waren super. Het enige probleem was dat we weinig topsnelheid hadden, doordat er een gat in het achterraam zat. Daar werd de auto behoorlijk door afgeremd. Dat was vooral lastig op de oval, waar we vaak voorbij gereden werden.



Dan moet je ze na de oval weer uitremmen en als je de oval opgaat rijden ze je weer voorbij. In de laatste paar uur werd het echt spannend, omdat we weer heel dicht bij de kop kwamen. Zelfs het podium was niet meer zo ver weg. Twee uur voor het eind heb ik nog een heel mooi gevecht met Jan Magnussen in zijn Corvette. Niet rustig aan doen tijdens een 24 uursrace, gewoon vol gas als tijdens een sprintrace. Dat is het mooie aan Daytona. Wil je winnen, dan moet je alles geven. We waren inmiddels in gevecht om de 4e plaats. En de auto die 3e lag, klonk niet echt goed meer, dus ergens hadden we nog hoop dat we het podium konden bereiken.



Helaas moesten we 5 minuten voor de finish nog een splash ’n dash maken, waardoor we net terug vielen naar de 5e plaats in de GT klasse. Algemeen kwamen we als 12e over de finish.



Natuurlijk hadden we op iets meer gehoopt. Maar na een moeizame start waren we toch tevreden zo ver terug te komen. Zonder de pech in het begin hadden we makkelijk het podium kunnen halen en zelfs mee kunnen doen voor de overwinning. Het team was heel blij met het resultaat. Het was hun eerste race en ze hebben laten zien dat ze absoluut tot de top horen in het Grand Am kampioenschap. Voor het kampioenschap hebben ze belangrijke punten gehaald, dus geen slecht begin.



Ik heb volop genoten van mijn eerste 24 uur van Daytona. Ik wil zeker weer terugkomen hier volgend jaar. Het is onderdeel van de Grand Am klasse, waardoor er veel professionele teams en rijders meedoen. En dat maakt het tot een van de mooiste races. Ook doordat er steeds “yellows” zijn blijft het veld bij elkaar. Bijna ieder uur word de race wel geneutraliseerd en dan begint het weer opnieuw. Dus je bent continu echt aan het racen. Het lijkt soms meer of je steeds een race hebt tot de volgende yellow en dan begint het weer opnieuw. Autoracen is super populair in Amerika. Toen ik hier maandag wakker werd en de TV aanzette zag ik ineens mijn eigen naam op het nieuws voorbij komen. Er werd gemeld dat ik gecontracteerd was door Black Swan Racing voor de American Le Mans Series. Dat kampioenschap is hier ook heel populair en het is leuk om te zien hoe ze hier van de autosport houden. Ik kijk heel erg uit naar het hele seizoen in Amerika, na deze week nog veel meer!

Groeten,

Jeroen