Retro: Lyons en Hartley verdelen F1-prijzen op Red Bull Ring
De Alpen rondom de Red Bull Ring baadden twee dagen lang in een aangenaam zonnetje en er waren genoeg fans afgekomen op de eerste Austrian Historic. Toch was er ook teleurstelling te noteren, want de automobiele opkomst op de Red Bull Ring viel over vrijwel de gehele linie tegen. Dat voorkwam niet dat ondanks de kleine velden diverse races toch spannend bleken, met de twee Masters Racing Legends-wedstrijden voor F1-auto's voorop. Michael Lyons en Steve Hartley verdeelden onderling de buit.
Tekst: Mattijs Diepraam
Foto's: Carlo Senten
De tien auto's in het F1-veld maakten er een aardige show van, vooral omdat het aan kwaliteit niet ontbrak. Tegenover klassementsleider Hartley had het Duitse Britec Motorsport drie Lotus-auto's neergezet, met niet de minste coureurs achter het stuur. In de meest recente Lotus 92 kwam Michael Lyons aan de bak, Nick Padmore bestuurde de revolutionaire Lotus 88B met het dubbele chassis, terwijl Marco Werner aan de start verscheen in een 87B.
Het draaide uit op een tweestrijd tussen Hartley en Lyons, omdat Padmore en Werner hun tempo niet konden volgen. Hartley had de drie Lotussen van verzamelaar Chrome Cars in de kwalificatie verslagen, maar hij kreeg na de start van de eerste race meteen Lyons achter zich aan. Die passeerde na zes ronden de McLaren MP4/1, maar Hartley gaf tot aan de meet niet op. Het gat werd nooit groter dan een paar tienden. De volgende dag verliep de wedstrijd in spiegelbeeld: nu was het Hartley die Lyons najoeg en hem na zes ronden passeerde.
Padmore zat in de eerste race op het vinkentouw, maar moest tegen het eind opgeven. Zo kreeg Werner de derde stek in handen. Omdat zowel Padmore als Werner op zondag het einde niet haalden, mocht Steve Brooks in zijn Lotus 81 het podium beklimmen. Marc Devis had intussen nóg een Lotus meegenomen. Zijn kersverse 78 streed beide dagen met de Tyrrell P34 van Jonathan Holtzman, waarbij de Amerikaan twee keer de pre-78-klasse naar zich toetrok.
Veel spektakel was er niet te vinden in de twee HGPCA-races voor GP-auto's tot 1966. Slechts zes auto's traden aan, waarvan de Cooper T45/51 van lokale held Thomas Matzelberger twee keer eenvoudig het snelste bleek. Zelfs de vaardige Andy Willis in de Lotus 24 van Stephan Joebstl (ook een Oostenrijker) kon het tempo niet bijbenen. Ingo Strolz, die in de sportscars een Lola T210 met Matzelberger zou delen, werd op zaterdag derde in zijn Cooper T51, maar op zondag viel hij vanaf die positie uit, zodat de Zwitser Philipp Buhofer (BRM P261) de laatste podiumplek voor zich kon opeisen.
Buhofer had bij de Formule Juniors de snelste tijd gedraaid, maar lang kon hij daar niet van profiteren. Zijn Lotus 27 viel al vroeg uit, net als vier andere auto's die vanaf de eerste drie rijen waren vertrokken. Daar zat ook de Lola Mk5A van Stéphane Rey bij, die halverwege de race wegzakte met versnellingsbakproblemen. Zo liep Martin Bullock met de overwinning weg, in een Wren van Australische makelij. Sterker nog, ook de plaatsen twee en drie werden bezet door Australische FJ's, namelijk de Lynx-auto's van Philippe Guichard en David Kent. En met Bullock en Kent ook nog twee coureurs uit 'Down Under' op het podium, werd de eerste race dus een vrijwel exclusief Australisch feestje.
Op zondag verliep de tweede FJ-race om de Lurani Trophy aanzienlijk meer recht voor z'n raap. Lee Mowle pakte in zijn Lotus 20/22 vanaf de buitenkant van de eerste rij de kop en keek niet meer om. Poleman Buhofer zette de achtervolging in, maar zakte na verloop van tijd weg naar de vierde plaats achter Gianluigi Candiani (Branca) en Adrian Russell (Lotus 22), die op zaterdag nog tot de uitvallers behoorden. Floris-Jan Hekker behaalde met zijn Rayberg intussen een 12e en 14e plaats algemeen en werd daarmee tweede en derde in zijn klasse voor oudere Juniors met de motor voorin.
De DMV voegde een overwegend Duits element aan het programma toe met twee regelmatigheidsritten voor in totaal 28 Formule Vee-auto's, bestuurd door 25 Duitsers, een Oostenrijker en twee Nederlanders in de vorm van Mark en Nils Spanbroek. De eerstgenoemde Spanbroek bleek in zijn Kaimann op zondagochtend zelfs het regelmatigst van allemaal. De hoofdprijs van de middagrit ging naar die ene Oostenrijker, Robert Waschak in zijn Austro Vee.
Het beste sportwagengeweld kwam deze keer van de Masters Endurance Legends, die net als op Barcelona eerder dit jaar het grootste Masters-veld had meegenomen. Ondanks de aanwezigheid van zes LMP1's – waarvan er twee al in de kwalificatie de geest gaven – werd het een rechtstreeks duel tussen de Peugeot 90X van Steve Tandy en de Zytek 09S van Keith Frieser. Hoewel Frieser in zijn openingsstints zijn best deed om de Peugeot onder druk te zetten, liep de Franse diesel er na de pitstops toch twee keer vandoor.
Marco Werner won twee keer oppermachtig de LMP2-klasse in zijn Lola-Lotus-Judd B12/80, waarbij hij ook twee maal het algemene podium beklom. De LMP3-klasse werd twee keer gewonnen door een FLM/LMPC-auto, de spirituele voorganger van de LMP3. Rick Carlino/Aaron Scott bleken in hun ORECA-GM LMPC10 sneller dan de twee Ligier-Nissan JSP3-15's op de baan. Ook de GT-klasse kende een dubbele winnaar: Timo Schneibner was twee keer ongenaakbaar in zijn Aston Martin Vantage V12 GT3.
De twee oudere sportwagenraces kenden twee teleurstellende velden van slechts zeven auto's. Toch werd de Masters Sports Car Legends-wedstrijd nog lang interessant gehouden door Julian Thomas en Calum Lockie, die in hun kleine Chevron B8 niet van opgeven wisten en voortdurend plaagstootjes uitdeelden aan Marc Devis in de in principe veel snellere Chevron B19. Lockie lukte het zelfs even om de kop te pakken, maar aan het slot stelde de Belg toch orde op zaken. Devis kreeg de leiding in handen na uitvalbeurten voor de McLaren M1A van Mark Shaw en de Lola T210 van Andy Willis/Graham Adelman.
Thomas en Lockie trokken in de Masters Gentlemen Drivers voor pre-66 GT's juist aan het kortste eind, toen hun Shelby Cobra Daytona Coupé na een halfuur schakelproblemen begon te ontwikkelen. Thomas moest een royale voorsprong opgeven en reed met twee ronden achterstand de baan weer op. Lockie werkte zich daarna nog op naar de tweede plaats, maar de Jaguar E-type van Lee Mowle en Phil Keen was toen allang uit het zicht verdwenen.