Retro: Ter nagedachtenis aan Ben Huisman
Op 29 mei is een van de iconen van de Nederlandse autosport overleden: Ben Huisman maakte de opbloeiende sport als coureur mee, speelde vervolgens in de turbulente jaren van Zandvoort een sleutelrol als wedstrijdleider en bestuurder, en bleef daarna betrokken bij de sport als historisch coureur en als vader van talentvolle zonen Patrick en Duncan. Hoe graag hij ook mocht racen, Ben Huisman zat het organiseren meer in het bloed. Op dat vlak heeft hij veel voor de Nederlandse autosport betekend. Ben werd 85 jaar.
Tekst: Mattijs Diepraam
Foto's: archief Beeldbank De Boer, archief Rob Petersen
Het bericht dat Ben Huisman (die werd geboren op 23 juli 1936) er niet meer is, heeft velen geschokt en verrast. Ben zat nog vol energie en plannen. Zo was hij maar net verhuisd om in Spanje een nieuw leven te beginnen. Nog maar kort geleden, op 16 april, hield hij met zijn echtgenote Nellie een drukbezochte afscheidsreceptie.
Voor iedereen die het vroeg, keek hij de afgelopen jaren met plezier maar ook met zelfkennis terug op zijn hoogtijdagen op en langs de baan. Bekend is zijn berouw ten aanzien van de organisatie rondom de GP van Nederland van 1973 op het pas vernieuwde circuit van Zandvoort, een vernieuwing waaraan hij samen met Johan Beerepoot zo hard had gewerkt, maar die niet kon voorkomen dat Roger Williamson in 'zijn' Grand Prix in de vlammen omkwam. Fameus waren de woorden die Graham Hill hem na afloop schonk: 'Not good, Ben, not so good.' In de recente interviews die ik met hem had voor de boeken over Ab Goedemans en Wim Boshuis stelde Ben zich net zo eerlijk op, vooral ten opzichte van zichzelf – een opstelling die hem in mijn ogen kenmerkte als mens: verantwoordelijk, maar ook deemoedig.
Toen hij in 1964 begon met racen in de BMW 700 van zijn vader (hierboven en hieronder te zien), schaarde Ben zich bij een in de autosport bekend gezelschap van coureurs – van Rob Dijkstra tot Nelson Piquet – die zonder medeweten van hun ouders aan races gingen deelnemen. Zoals altijd pleegde de pers het verraad, zeker na een crash met het BMW'tje, maar toen was het hek al van de dam. Hij probeerde het in formuleauto's, met de op BMW gebaseerde HvB van Han van der Blij, en ook met de Mini Cooper S van het SRT manifesteerde hij zich verdienstelijk, maar hij zou al gauw tot iets hogers worden geroepen. Hij stapte in het bestuur van de NAV en zou in 1970 assistent van wedstrijdleider Jaap Zwart worden, om niet veel later diens rol volledig over te nemen.
De crash waardoor het echt niet meer voor zijn ouders te verbergen was...
"Na de Cooper hield 't op", zei hij daarover zeer onlangs nog. "Ik sprak mezelf toe: Ben, je moet dit doen, als je wilt dat er straks voor je kinderen nog een plek is om te racen." Die taak moest hij al gauw letterlijk nemen, want het circuit stond in 1972 op het randje van de afgrond. Ben leverde vervolgens een substantiële bijdrage aan de ultieme krachtsinspanning die ervoor zorgde dat Zandvoort een tweede leven was beschoren, hoe ongelukkig dat tweede leven ook begon.
Zo werd Zandvoort niet alleen een plek waar nog tot in de jaren tachtig met alle bij elkaar geraapte zakjes geld een GP van Nederland kon plaatsvinden, maar ook de geboortegrond voor het talent van zijn zoons Patrick en Duncan, die allebei succesvol internationaal sportwagen- en toerwagencoureur werden. Dochter Vanessa racete begin jaren negentig bovendien verdienstelijk in de Citroën AX GT Cup. Niet alleen de volgende generatie Huisman werd overigens door Ben gesteund, als ondernemer sponsorde hij ook vele andere talenten.
In de historische autosport liet hij intussen van zich spreken met zijn bekende Lister-Jaguar – meteen was hij in erbij toen de historische autosport in 1975 in ons land zijn aanvang nam. Tot op het laatst was hij dan ook een graag geziene gast op de Historic Grand Prix, waar hij met plezier vertoefde in de viplounge van die nieuwe NAV, de Nederlandse Autorensport Vrienden, de vereniging waarvan hij jarenlang voorzitter was.
Nu was hij net door de deur gegaan op weg naar een nieuw avontuur. Niemand had erop gerekend dat kort daarna ook de hemelpoort zou volgen.