Retro 1987: Rampartijen in strijd om de titel tijdens Finaleraces Zandvoort

Squadra Bianca
"Ik had gehoopt op ijzel, het werd echter olie, maar dat maakte niets uit. Ik was er even blij mee’’, aldus de nieuwe kampioen Frank Kerseboom. Hij was na afloop van de race in alle staten. Zichzelf nauwelijks rust gunnend de triomf te laten inwerken, rende hij enthousiast van de één naar de ander. Die opwinding was ook niet zo verwonderlijk, want het had er het hele weekeind maar somber uitgezien voor de 22-jarige kersverse kampioen. Aangezien zijn budget met chronisch geldgebrek kampte, kwam het aanbod van Interparts om zijn Alfa voor de finale eens duchtig op te poetsen als een geschenk uit de hemel. Maar al snel bleek de Enem-motor niet te voldoen. "Ron Verzijlbergen had de nokkenastiming veranderd om zo meer topvermogen te krijgen. Maar uitgerekend dit weekeind stond er een straffe wind mee op het rechte eind, waardoor het voordeel daarvan eigenlijk weer verloren ging. Vandaar dat ik er na de eerste training niet zo goed voorstond. Daarna heb ik de timing weer teruggeschroefd en kon ik gelukkig toch nog wat naar voren komen’’, aldus Kerseboom.

Kerseboom begon de race vanaf P5, terwijl mede-titelkandidaat David Hart op pole stond. Kerseboom was echter blij dat het in Zandvoort alsmaar bleef regenen. Hij maakte een wereldstart en verschalkte daarmee direct Bart Rosman en de weer eens optredende Daan van den Noort. Maar Bob Schippers, teamgenoot van Hart, hield Kerseboom vakkundig af, waarop Hart kon ontsnappen.

Met David Hart en Maarten Bottelier voor hem, zag Kerseboom ineens de olievlag uitgaan, onmiddellijk gevolgd door twee spinnende koplopers in de Tarzanbocht. De twee Alfa’s kon Kerseboom net ontwijken en daarmee kwam hij riant aan kop te liggen en die positie zou hij niet meer afstaan. Daarmee verzekerde Kerseboom zich van de titel.

Voor David Hart waren de druiven zuur. Hij onderstreepte zijn ambities met een prima afgestelde wagen en zijn snelste trainingstijd. "Maar dit is helemaal mijn raceweer niet’’, vertelde hij na afloop. "Op een droog wegdek had ik zeker gewonnen. Mijn Alfa was echt super, hij stuurde heel precies en de motor liep prachtig. Maar ik denk dat ik toch wat te nerveus ben geweest en aan te veel dingen tegelijk heb gedacht. Hoe het ook zij, ik ben wel vier keer in de rondte gegaan. Dat ik alsnog tweede ben geworden, is voor mij een hele troost.’’

Patrick Huisman debuteert
Een opvallende debutant, luisterend naar de naam Patrick Huisman. Inderdaad, een zoon van de bekende Ben Huisman. Hij huurde met eigen geld (‘’ondanks mijn vaders rijke autosporthistorie wil hij voorlopig geen geld in mijn carrière steken’’) de auto van Peter van Veen. Patrick Huisman trainde daarmee meteen naar de achtste startplaats, zij het dat er een straf van 250 gulden mee gepaard ging.
"Ik had namelijk nog helemaal geen licentie en moest eerst voorrijden en zou op zondag theorie-examen doen. Zaterdags wist ik dus nog niets van de regels en haalde dan ook prompt onder de zwarte vlag in. Die 250 gulden is een behoorlijk lesgeld, maar ik heb nu wel mijn licentie’’, aldus Huisman, die naar een uitstekende zesde plaats reed. "Ik hoop dat ik mijn vader ervan heb kunnen overtuigen, dat ik wel wat sponsoring waard ben, want ik zou graag in de toekomst lange-afstands-toerwagenraces willen rijden.’’



Opel Ascona
Evenals bij de Squadra’s hadden ook de Ascona’s veel last van de olie die de baan nog gladder maakte dan de regen. En daarbij werden de snelsten nog regelmatig geblokkeerd door langzamere Alfa-rijders. René Rekelhof zag zijn Ascona al in de opwarmronde de geest geven en maakte daarmee de weg vrij voor een overtuigende zege van Jan van der Graaf, gevolgd door Arnold van Wingerde. Kampioen Egbert Top had zijn Ascona de laatste race afgestaan aan ‘’Auto & Sport’’-redacteur Matthé IJzerman en die reed ermee naar een vierde plaats.