BRL: Molenaar en Zumbrink strijken met al het eremetaal (lang)

Spin ontaardt in klapper
In het middenveld van de BRL V6 kwam Wim van Genderen in de vierde ronde in de problemen. De rijder van Linder Racing kwam in de Bianchi-bocht in aanraking met Niek Jansen en ging daarbij in de rondte. Nog voordat Van Genderen tot stilstand was gekomen, viel zijn motor uit en kon hij niet meer wegkomen voor de naderende BRL Lights. Leider Henry Zumbrink wist hem slechts ternauwernood te ontwijken. “Van Genderen was nog aan het tollen toen wij eraan kwamen”, blikte Zumbrink terug. “Ik kon er maar net voorbij schieten, maar hij schampte mij nog wel.”

Geluk dus voor Zumbrink, maar achtervolger Van Kalmthout zag het onheil niet naderen in de ‘blinde bocht’. Hij zag plotseling de zwart-witte bolide voor zijn neus en vloog vol in de V6-wagen. “Hij zag mij aan de kant gaan”, vertelde Zumbrink. “Toen heeft hij wellicht gedacht dat hij me voorbij zou kunnen en ging hij de andere kant op. Daar vloog hij vol op Van Genderen.”

Nummer drie Gaby Uljee zag het voor haar neus gebeuren en probeerde haar achtervolgers met de rem te seinen voor het gevaar. “Ik zag Zumbrink er maar net omheen gaan en Van Kalmthout erin vliegen. Ik kon er zelf redelijk gemakkelijk om heen sturen en trapte nog maar een paar keer op de rem om Theo Stor achter me te waarschuwen.” Stor pikte dit signaal echter niet op en vloog ook nog eens op Van Kalmthout. Met drie gestrande auto’s was het voor de rest van het Light-veld nog tricky om ze ontwijken, maar gelukkig slaagde eenieder hierin. Alleen Jochen Habets zakte bij zijn uitwijkpoging te ver in het grind en moest uitstappen.

De rook trekt op
Toen de rook was opgetrokken en het hele veld gepasseerd was kon de schade worden opgenomen. Van Genderens V6-bolide miste een hele voorkant, terwijl ook Van Kalmthout en Stor vooral aan de voorkant schade hadden opgelopen.



Dit alles betrof echter slechts materiële schade; minder goed verging het Marijn van Kalmthout zelf. De Ford-dealer zat korte tijd buiten westen in zijn bolide alvorens hij er met behulp van de marshalls uit klauterde en steun zocht bij de omheining. De toestand van Van Kalmthout was dermate slecht dat hij werd afgevoerd naar het ziekenhuis, waar behalve de nodige bloeduitstortingen een hersenschudding werd geconstateerd.



Wim van Genderen was aangeslagen na de klap: “Nadat ik gespind was kwam ik dwars op de baan te staan. Ik wilde hem in zijn twee weer recht zetten, maar helaas viel de motor uit. Het enige dat ik toen nog kon doen was hem iets laten doorrollen zodat ik zo smal mogelijk op de baan kwam te staan. Ik zag de Lights op me afkomen en besefte dat een klap bijna onvermijdelijk was, dus zette ik me schrap. Henry wist langs me te sturen, maar Marijn zag me te laat. Ik keek hem even recht in de ogen en toen kwam die verschrikkelijke klap. Toen alles voorbij was ben ik meteen uit de auto gesprongen, want ik vreesde voor Marijn. Ik was als eerste bij zijn auto en zag dat zijn ogen enorm opgezwollen waren. Meteen heb ik de marshalls gevraagd om een dokter te laten komen, want ik was echt bang dat het mis was. Toen Marijn weer een beetje bij kwam wilde hij echter niet uit de auto komen, hij wilde doorgaan. Hij was duidelijk de kluts een beetje kwijt door de klap.”



Marijn van Kalmthout werd voor de zekerheid naar het ziekenhuis gebracht, maar keerde aan het eind van de middag terug naar de paddock om zijn verhaal te doen: “Hoewel ik wel snel weer bij kennis was, ben ik toch naar het ziekenhuis in Genk gegaan om alles te laten checken. Daar bleek dat ik in elk geval een hersenschudding heb opgelopen. Bovendien heb ik een enorm blauw oog en op verscheidene plaatsen bloeduitstortingen, onder andere van de gordels. Verder mag ik van geluk spreken dat het daarbij is gebleven, want de impact was zo enorm dat het heel anders had kunnen aflopen. Voor het kampioenschap is het wel jammer, want Henry en ik zijn echt aan elkaar gewaagd. Nu heb ik de nodige achterstand opgelopen en moet ik nog maar zien of ik volgende week alweer kan racen. Ik ga er natuurlijk wel alles aan doen, want ik geef nooit op!”