In Memoriam Parnelli Jones
Links Parnelli Jones in 1968 met de STP Gasturbine en recht Jim Clark met achter de auto's Andy Granatelli en Colin Chapman. Ondanks de revolutie bleef succes uit en Clark reed behalve een test nooit meer met de Lotus 56. Hij verongelukte enkele weken later op Hockenheim.
JC Agajanian, waarmee Bettenhausen voor 1961 eigenlijk al een deal had, was al een beetje de mentor van Parnelli en het duurde dan ook niet lang dat Jones i.p.v. Bettenhausen werd ingehuurd. Voor de Indy 500 kwalificeerde Jones zich als vijfde en reed 27 ronden aan de leiding en had misschien een kanshebber voor de overwinning kunnen zijn als hij niet door een steen in zijn oog was geraakt. Zelfs terwijl het bloed in zijn racebril stroomde en de motor vanwege een vervuilde bougie ook niet meer echt voldoende stroom leverde eindigde Parnelli op een aantal ronden achterstand als twaalfde. Dat jaar waren er twee Rookies of the Year, Jones en Bobby Marshman die als zevende eindigde.
In het USAC Sprint Car seizoen behaalde Jones in 1960 de Mid West Sprint Car titel en in 1961 de National Sprint Car titel. Later werden beide series overigens samengevoegd. In totaal won Jones 25 Sprint Car evenementen en ook nog eens 25 USAC Midget evenementen. Tegen die tijd had Jones al het advies gekregen van Indy 1952 winnaar Troy Ruttman om met de inkomsten van de Sprintwedstrijden te gaan investeren. Er werden investeringen in onroerend goed gedaan en Jones zette een aantal Firestone dealerships op. In het begin waren er het twee maar uiteindelijk waren het er niet minder dan 47. Zelfs nadat hij vele jaren later de gehele onderneming had verkocht bleef hij als adviseur aan boord terwijl zijn iconische naam nog steeds boven de hoofdingang van de vele vestigingen prijkte.
Hoewel Rodger Ward in 1962 zijn tweede Indy 500 won zei hij vaak dat Jones eigenlijk de morele winnaar van de Indy 500 was. Jones was de eerste enige coureur die zich dat jaar sneller dan 150 mph ofwel met 250 km/u wist te kwalificeren. Jones reed pas in zijn tweede Indy 500 en reed er in de eerste 125 ronden als 120 aan de leiding totdat falende remmen hem dwongen om langzamer te gaan rijden. Zoals gebruikelijk, zonder op te geven, bracht hij de noodlijdende auto nog als zevende over de streep nadat hij bijna 200 mijl ofwel bijna 320 km. zonder remmen had gereden.
Jones maakte met zijn SCCA titel ook de Ford Mustang tot een legende.
In de No. 98 Watson Offy ofwel de auto met de bijnaam “Calhoun” won Parnelli Jones de in 1963 de Indy 500 hoewel de race niet zonder controverse verliep. Laat in de wedstrijd begon er olie uit een extern gemonteerde tank te sijpelen waardoor wedstrijdleider Harlan Fengler in de weinig benijdenswaardige positie kwam of hij de beslissing moest nemen om de leider in de wedstrijd al of niet de zwarte vlag te geven. Terwijl Harlan nog aan het beraadslagen was, stopte het lek en mocht Jones naar de overwinningen doorrijden. Iets meer dan een jaar later kreeg Parnelli de uitnodiging om voor Team Lotus uit te komen. De eerste wedstrijd was de Milwaukee 200 omdat Jim Clark elders verplichtingen had, en de tweede als teamgenoot van Clark in de Trenton 200 (New Jersey). Jones won beide wedstrijden voor Team Lotus.
Het was een behoorlijk compliment van Lotus teambaas Colin Chapman om Jones als partner van Jim Clark in de Formule 1 te krijgen maar om verschillende redenen weigerde Parnelli beleefd en gaf er de voorkeur aan om thuis te racen. Hij behaalde opnieuw een titel en behaalde in 1964 tevens het USAC Stockcar kampioenschap voor het Mercury Team van Bill Stroppe. Tijdens de Los Angeles Time Grand Prix wist hij zelfs het sportwagencontingent op Riverside Raceway te verslaan. In 1965 behaalde Jones zijn zesde en laatste overwinning in het USAC kampioenschap tijdens de Milwaukee 100. Daar reed hij in dezelfde Agajanian Lotus waarmee hij tijdens de Indy 500 achter Jim Clark als tweede was geëindigd. Voor de rest van het jaar maakte hij nog één start maar begon zich steeds meer op het USAC stockcar racen en offroad wedstrijden te richten.
In 1967 op de Speedway met Graham Hill en Jim Clark. Allround autosportpioniers zoals je ze nu niet meer tegenkomt. Het is eigenlijk veel te specialistisch geworden?
Ondanks de talrijke overwinningen zal Jones altijd herinnerd worden voor het feit dat hij met de controversiële door STP gesponsorde vierwiel aangedreven turbine van Andy Granatelli in 1967 bijna de Indy 500 won. Met een eigenlijk dominante auto kwalificeerde Jones zich op een teleurstellende zesde plek maar het duurde niet lang voordat hij op Race Day vooraan kwam. Parnelli maakte optimaal gebruik van de vierwielaandrijving en reed in de bochten boven de geaccepteerde “groove” en tegen de tijd dat hij Turn 2 van de openingsronde ingang had hij iedereen behalve Mario Andretti al gepasseerd. Jones lag dan ook met een grote voorsprong aan de leiding, Na 18 ronden begon het te regenen en moest de wedstrijd een dag uitgesteld worden maar het verhaal bleef hetzelfde.
In het zicht van de finish begaf een goedkoop lagertje het aan de achterkant. In 197 ronden wedstrijd had Parnelli er 171 aan de leiding gelegen. In 1968 zou hij met de Lotus 56 Turbine auto op de Speedway uitkomen maar nadat hij zijn kansen om te winnen en deelname had afgewogen tegen de verantwoordelijkheden van zijn vele zakelijke investeringen besloot hij van deelname af te zien en de auto aan Joe Leonard over te dragen.
Het optreden met de Ford Bronco in de Baja 1000 maakte Jones in de VS tot een Cult held. "Who think you are? Parnelli Jones"? zei een politieman ooit eens toen hij de legende aanhield. Ook Stirling Moss,Jim Clark moesten bij aanhoundingen in de zestiger jaren dit aanhoren......
Hoewel Jones geen Indycar-coureur meer was betekende het niet bepaald dat hij met racen stopte. In 1970 won hij het SCCA TransAm kampioenschap met de Ford Mustang. In de offroad wereld werkte hij opnieuw nauw met Bill Stroppe samen en behaalde met een aangepaste Ford Bronco vijf grote overwinningen, viermaal de Baja 1000 in 1970, 1971,1972,1973. Tevens won hij de Las Vegas Mint 400 in 1973. Jones laat zijn vrouw Judy achter met wie 57 jaar getrouwd was, alsmede zijn beide zoon PJ en Page Jones PJ Jones kwam voor Toyota in de sportscar races uit en trad in 2004 en 2006 in de sporen van zijn vader door aan de Indy 500 deel te nemen. Een zware crash van Page Jones betekende het einde van zijn carriere. Parnelli Jones werd in talrijke Halls of Fame zoals die van de Indianapolis Motor Speedway, National Motorsports Hall of Fame, National Sprint Car en National Midgets Hall of Fame opgenomen.
Statements van Roger Penske en Doug J. Boles
“De racewereld heeft een geweldige concurrent en een echte kampioen verloren. Parnelli Jones was één van de meest getalenteerde racers in de geschiedenis en zijn vastberadenheid en wil om te winnen maakten hem tot één van de zwaarste concurrenten die ik ooit heb gezien. Van het racen tegen hem op de baan alsmede het strijden tegen hem als teameigenaar, ik heb altijd de passie en toewijding van Parnelli voor de sport waarvan hij hield gerespecteerd. Ik was er trots op om Parnelli jarenlang een goede vriend te mogen noemen en onze gedachten zijn bij zijn familie terwijl we ons één van de ware legendes van de sport herinneren.” Roger Penske
“In de ruim 115 jaar racen op de Speedway zijn er vele iconische momenten en een handvol coureurs iconische coureurs geweest. Parnelli Jones was een totaal icoon zowel vanwege zijn rijvaardigheid als de magische momenten die hij tijdens de Indy 500 wist te creëren. Hij zal altijd bekend staan om zijn snelheid, talent, onbevreesde aanpak, persoonlijke houding en karakter. Hij zal altijd herinnerd blijven als de eerste coureur die de 150 mijls barrière op Indy wist te breken en omdat hij de beroemde STP Turbine bijna naar de overwinning wist te rijden. Ook was hij de winnende teameigenaar in 1970 en 1971. Zijn voetafdrukken op onze sport reiken veel verder dan de Indianapolis Motor Speedway. Als winnaar in vrijwel bijna alles op vier wielen is hij werkelijk één van de meest veelzijdige deelnemers die onze sport ooit heeft gezien. Onze gedachten gebeden zijn bij zijn familie." Douglas J. Boles.
Wat een ongelofelijke cultheld op vierwielen. Indycar, Stockcars, Sprintcars, Midgets en in van alles thuis. Legendes zowel wij ze helaas in de toekomst nooit meer tegen zullen komen. Met het verscheiden van Parnelli Jones wordt dit boek langzaam afgesloten.