Rallycross: Dat wilden we toch zelf ook wel eens in het echt zien

Halverwege de jaren zeventig waren we het gehele jaar door te vinden in de Panoramabocht van het circuit van Zandvoort. Deze in 1973 aangelegde spektakelbocht trok als een magneet een paar Zandvoortse tieners aan, die op loopafstand woonden en voorzien van keukentrappen en steigers niets van alle sensatie wilden missen. Een paar autosportnerds die zelfs in de wintermaanden als pseudo-baancommissarissen de boel tijdens de racecursussen in de gaten hielden en bij calamiteiten in actie kwamen. Uitremacties en spannende inhaalacties, daar hielden we van. Maar een flinke botsing en het beroeren van elkaars plaatwerk, daar waren wij ook niet vies van. Eigenlijk vonden we elke vorm van autosport leuk, maar wat daar allemaal in Valkenswaard gebeurde trok onze bijzondere aandacht.

Tekst en foto's: Gerrie Hoekstra
Een dierbare herinnering aan Gerrit van den Nulft (2-11-1959 - 27-07-2022)


Onder het toezicht oog van de AVRO camera leek het erop dat de rijders voor nog meer sensatie zorgden.

De AVRO verzorgde al jaren in de vooravond reportages van de wedstrijden vanaf het Eurocircuit. We waren nog niet zo verwend met autosport op de TV, maar deze zendgemachtigde trok de stoute schoenen aan en liet Nederland kennismaken met wel een hele bijzondere tak van de autosport; Rallycross. Dat wilden we toch zelf ook wel eens in het echt zien.


Piet Dam met zijn BMW zij aan zij met de Escort van Kees Hendriks

Wij hadden het geluk dat een vader van een van onze vrienden een kledingzaak in Alkmaar had. Een van de kledingmerken, ik dacht zelf aan Levi's, fungeerde als sponsor op het Eurocircuit en wilde graag zoveel mogelijk relaties paaien om naar Valkenswaard te komen als vip-gast. Bewapend met een stelletje vip-passen gingen we dus op weg naar Eindhoven via een toen nog rechtstreekse treinverbinding. Met de bus werden we vervolgens keurig bij de ingang van een vakantiepark afgezet. Deze ingang diende tevens als toegangsweg naar het rallycrosscircuit. Na een wandeling zagen we het Eurocircuit al liggen. Het binnenterrein fungeerde als paddock en stond helemaal vol met allerlei racewagens, verdeeld over de verschillende klassen. Mede door de aandacht op TV werd rallycross steeds populairder en professioneler. Ooit begonnen in Venlo verhuisde het hele circus naar Valkenswaard waar begin 1970 het circuit werd neergelegd. Ook vele Engelse rijders maakten regelmatig de oversteek en zorgden met hun dwarse manier van rijden voor de nodige hilariteit bij het publiek.


Hugh Wheldon (#73) in gevecht met Herman Campers (#33). Daarachter de Ford Escort van gastrijder Jody-Scheckter.

Het publiek was in groten getale komen opdagen. Het was voor ons ook niet moeilijk om de mooiste bocht uit te zoeken. Het talud in de eerste bocht na de start was al bijna helemaal bezet met racevolk bewapend met klapstoeltjes, parasols en coolboxen. Wij vonden daar in deze unieke relaxte sfeer onze plek. De verschillende manches gingen in een hoog tempo achter elkaar door. Je zag de slagboom naar het binnenterrein constant open gaan voor de toevoer van de nieuwe gladiatoren met hun bolides. Je hoefde je geen moment te vervelen en het publiek vond het allemaal prachtig. De bierkarren en patattenten deden goede zaken. De lucht van gebraden hamburgers met uien kreeg de overhand boven de geuren van raceolie en benzinedampen.


Wout Couwenberg in gevecht met de Oostenrijkse topper Frans Wurz.

Cees Teurlings en Dick Riefel waren de grote favorieten met hun VW 3000 cc kevers die uitkwamen voor de plaatselijke Volkswagendealer Adriaan van der Ven. Tegenstand kwam er van Wout Couwenberg, Piet Reynders en de Oostenrijker Frans Wurz met een zelfde Kever-Carrera.


Een openstaande deur zorgt bij Etienne Smet voor wat verkoeling.

Ook een aantal zuiderburen was overgekomen met de broers Etienne en Georges Smet en Herman Campers als deelnemers. Andere smaakmakers waren Piet Dam met zijn BMW 2002 Turbo, Kees Hendriks en Haarlemmer Ton Nagtegeller met hun Ford Escorts. Maar het waren vooral de Engelsen die de show stalen. Hugh Wheldon met zijn VW, John Taylor, Colin Richards, John Welch en de man uit Wales George Warren allen met Ford.



Colin Richards zocht de uiterste grens op.

Snel en strak door de bocht, daar hielden vooral Richards en Warren zich niet aan. Om het publiek zoveel mogelijk te vermaken, werd er zo dwars mogelijk gereden waar vaak het asfalt niet breed genoeg was.


George Warren ging over de grens en rolde zijn Ford vlak voor ons.

George Warren maakte het te dol. Ging dwars en kwam naast de baan in het ruwe remmende zand terecht waar de Escort in hapte, over de kop sloeg en tegen de vangrail, vlak voor onze neus, tot stilstand kwam. Dichter op de actie hadden wij nog niet eerder meegemaakt.


Met één hand aan het stuur bleef Dirk van der Pol Ad van Brussel voor.

De middag denderde maar door. Na de manches kwamen de C-, B- en A-finales die uiteindelijk de beslissing gaven wie met de meeste punten en de grootste bekers huiswaarts mochten keren. Wij gingen nog niet naar huis, maar naar de kleding vip-tent voor het nuttigen van enkele lekkere consumpties. Maar aan alles komt een eind en de terugreis werd ingezet. Dat bleek allemaal niet zo makkelijk als het van tevoren leek. Bij de ingang van het Eurocircuit stond het bij de bushalte zwart van de mensen. Er was al een tijdje geen bus langs geweest en we hadden al snel door dat langer wachten geen optie was. Als er al een bus zou komen, zou maar een klein gedeelte mee kunnen. We besloten maar te gaan lopen naar het treinstation van Eindhoven. Vanaf het gezellige centrum van Valkenswaard is de afstand naar de trein al zo'n kleine 10 kilometer en tel daar maar nog een paar kilometer bij tot aan de ingang van het circuit.


John Taylor nam zonder het juiste zicht geen gas terug en ging vol door.

In de vooravond kwamen we aan bij het station. Na deze fikse wandeling hadden we best wel trek gekregen en een automatiek op een van de hoeken bood uitkomst. Wij arme studenten hadden alle geluk van de wereld. Het betaalmechanisme van de luikjes met al dat lekkers werkte niet. Je kon er zo alles gratis uithalen. De ene na de andere kroket, frikandel en bamischijf schoven we zo naar binnen. Door de luikjes zagen we de eigenaar zich het schompes frituren, de arme man moest eens weten. Na deze onverwachte meevaller zochten we voldaan een plek in de trein die ons weer naar Zandvoort zou brengen. Het was een geweldige dag geweest en we waren helemaal enthousiast geworden van de rallycross. Na het behalen van het rijbewijs zijn we nog vele malen naar Valkenswaard geweest, niet alleen naar het Europees kampioenschap, maar ook naar andere nationale evenementen.


Bart Rietberger, manager en rijder van het Samson Shag team in een fraaie drift door de eerste rechter.

Op dit moment wordt er door de Nederlandse Rallycross Vereniging, in samenspraak met de gemeente Valkenswaard, hard gewerkt om weer wat van de allure van de hoogtijdagen terug te brengen. Als het werkelijk weer gaat gebeuren om een Europese wedstrijd naar het Eurocircuit te halen, dan staan we er 50 jaar na dato gewoon weer in de eerste bocht.