Div: Terugblik op een uitzonderlijk jaar - René de Boer

Mondkapjes: hèt symbool van 2020...

Tradities geven een mens houvast, ook in woelige tijden. Dus ook dit jaar een terugblik van de hand van uw redacteur, hoewel die om begrijpelijke redenen beknopter uitvalt dan in voorgaande jaren. Het aantal evenementen dat werd bezocht, is immers op de vingers van twee handen te tellen, maar goed, altijd nog beter dan helemaal niets.

Tekst: René de Boer (Twitter: @renedeboer)
Foto's: Rebocar/R. de Boer, Tim Upietz, Christian Glück e.a.

Als altijd begon het racejaar in Dubai, waar de 15e editie van de 24-uursrace plaatsvond. Ter gelegenheid van dat jubileum was er ook een parade met de raceauto's van het circuit naar een nabijgelegen winkelcentrum. Van tevoren was ik wat sceptisch over de belangstelling daarvoor, want ook in Dubai is er ondanks jarenlang ontwikkelingswerk op dit gebied nog steeds niet echt sprake van enige autosportcultuur. Toch was het bij de parade verrassend druk en gezellig en kon ik de nodige interviews verzorgen met een aantal deelnemende rijders.


Interviews tijdens de parade bij het 15-jarig jubileum van de race in Dubai

De race zelf stond onder een wat minder gelukkig gesternte: in de middag begon het te regenen en die neerslag hield aan tot diep in de nacht. Daar is de hele infrastructuur in Dubai, inclusief het circuit, niet op berekend, zodat de race eerst gestaakt en daarna helemaal afgeblazen werd. Met ruim een meter hoog staand water op sommige plaatsen op de baan, ondergelopen pitboxen en het gebouw van tijdwaarneming en wedstrijdleiding dat op de begane grond ook helemaal onder water stond, was voortzetting geen optie. "De zwaarste regenval in tien jaar", meldde de lokale krant de volgende dag. Dat hadden wij dan weer...


De terugvlucht van Dubai naar Düsseldorf was gelijk mijn laatste vlucht van het jaar

Ten tijde van de terugvlucht kon ik nog niet bevroeden dat dat gelijk mijn laatste vlucht voor dit jaar zou zijn. Het was al gepland dat ik de races in Daytona en Bathurst dit jaar zou laten schieten, omdat mijn echtgenote en ik in februari ons derde kindje verwachtten. Dan wilde ik natuurlijk niet aan de andere kant van de wereld zijn. We werden op 11 februari verblijd met een gezonde en prachtige dochter, die de naam Elisabeth Maria kreeg, roepnaam Lisa.

Ruim twee weken daarna was ik nog in Stuttgart op de openingsdag van de beurs Retro Classics, al mijn tweede klassiekerbeurs van het jaar, nadat ik eerder ook op Interclassics in Maastricht was. Op de beurs in Stuttgart was de sfeer al wat merkwaardig, want inmiddels was wel duidelijk dat dat besmettelijke virus vanuit China ook onze kant op was gekomen. Wat lacherig waren er begroetingen met de elleboog in plaats van geschudde handen en de eerste mensen die mondkapjes droegen werden gesignaleerd. Sommige standhouders uit Italië, waar de situatie al een stuk erger was dan bij ons, hadden al afgezegd en er werd volop gediscussieerd over de vraag of de Autosalon van Genève, die voor de week erna gepland stond, wel door zou kunnen gaan. De organisatie wachtte nog verbazingwekkend lang – de belangen waren immers groot – maar nam uiteindelijk toch het enige realistische besluit.


Retro Classics in Stuttgart was een van de laatste beurzen die nog gehouden werden

Enkele dagen later was ik op het vernieuwde Circuit Zandvoort voor de teampresentatie van GP Elite en dat zou uiteindelijk de laatste keer in bijna vijf maanden zijn dat ik op een circuit kwam. Medio maart zou ik aanvankelijk naar Sebring vliegen voor het gecombineerde FIA WEC- en IMSA-raceweekeinde, een evenement waar ik zeer naar uitkeek, maar toen de Amerikaanse president Trump op dinsdagavond een inreisverbod afkondigde, was het wel duidelijk dat die reis niet kon doorgaan, en de races uiteindelijk ook niet. Uiteindelijk was ik, zoals iedereen, een aantal maanden thuis, wat wel fijn was omdat ik zo meer tijd voor het gezin had – zeker nadat mijn echtgenote wat langduriger in het ziekenhuis moest verblijven.

Autosport speelde zich in die tijd voornamelijk virtueel af en zo schreef ik ook meer en meer over simracen, een tak van sport waar ik voor die tijd nog niet zoveel binding mee had, maar die ik wel steeds leuker ben gaan vinden. Met name Porsche-importeur Pon ontpopte zich voor mij als een goede klant op dit gebied en ook vanuit Duitsland kwamen er wat opdrachten op het vlak van simracen. Maar, zoals de naam al aangeeft, het is een simulatie, een weergave van de werkelijkheid, die dus in mijn optiek die werkelijkheid nooit helemaal kan vervangen. En het echte racen, op een circuit met asfalt bedekt en met stalen vangrails erlangs, dat miste ik toch wel heel erg.