Retro: Aanschuiven bij Harm van der Laan

Harm en zijn knaloranje bus en de race-Saab 99 zijn een herkenbare combi op iedere paddock. Het afgelopen jaar noemt hij triest. "Ik had ingezet op een jaar racen met een paar fraaie buitenlandse trips. Maar ja, corona gooide roet in het eten en de YTCC cancelde alle races voor dit jaar. Bij die club draait het om racen, plezier hebben en veel rijden. Als ze dat niet kunnen bieden door die lockdowns, dan is het maar beter zo."

Tekst en foto's: Erik van der Schaaff
Aanvullende foto's: archief Harm van der Laan

Heeft hij dan het hele jaar stilgestaan? "Nee, ik ben wel bezig geweest. Het bedrijf en mijn functie als hoofd TC gingen uiteraard gewoon door. Ik was hoofd TC bij de DTM en de Gamma Racing Days op Assen, bij de Supercar Challenge-weekends en uiteraard tijdens de vijf racedagen van de ACNN. Als hoofd TC ben je meer bezig met controle en aansturen. Als er wat gebeurt, ben ik wel verantwoordelijk."



Als je Harm kent – groot en bonkig met woeste baard en klompen – verwacht je niet direct een autosportman. Hij lacht. "Tja... Ik ben bij een Saab-dealer gestart als leerling-monteur en doorgegroeid naar een eigen bedrijf in onderhoud en handel in Saabs. Trouwens, ik ben inmiddels dertig jaar zelfstandige. De eerste twintig jaar waren top. Veel mooie en nieuwe auto's kwamen en gingen. De laatste tien jaar wordt het minder. De fabriek bestaat niet meer en veel dealers zijn gestopt of van merk geswitcht. Daardoor is er nog wat te doen voor mij. Ik haal nog regelmatig bijzondere auto's uit Zweden, maar ook daar droogt het langzaam maar zeker op. O ja, racen, ik ben ooit met een Saab 96 begonnen, in 1997. Met deze auto reed ik trackdays. Klaas van Vuure kwam bij me en zei dat ik moest komen racen in zijn youngtimer-club. Zo gezegd, zo gedaan, samen met mijn maatje Nico Been schreven wij ons in, hij met zijn Renault 5 turbo en ik met de 96. Nico ging later door naar de Supercars met een Clio."



"Na het eerste jaar begon mijn vrouw ook interesse te krijgen. Dat pitbord zwaaien was niet haar ding", lacht hij. "Ken je die grijze 99 nog? Die bouwde ik voor haar. Zo'n 99 loopt veel mooier en harder dan de 96, dus tja. Een bekende auto- en motorenbouwer, die al onze motoren bouwde, bood aan de auto voor mij te bouwen. We spraken een prijs af. Hoe verder de bouw vorderde, des te meer er aan de auto anders of beter moest. Uiteindelijk was de auto klaar en lag de prijs bijna twee keer boven de afgesproken prijs. Ik heb hem bedankt en besloot zelf te gaan bouwen. De bouwer besloot om de auto zelf in te zetten. Na een crash op Spa bood ik hem geld voor het wrak en hij stemde toe. Twee dagen later stond de auto in Overschild. We hebben de schade hersteld en zijn er weer mee gaan racen. De toenmalige motor leverde 250pk uit een 2-liter-blok dat afgeleid was van de 1850cc-motor uit de Triumph Dolomite. Met deze auto heb ik tot 2007 gereden. Ik ben er in dat jaar ook kampioen mee geworden."



Hij besloot wat andere dingen te gaan doen, want hij had als merkliefhebber best al wat bijzondere Saabs gekocht en in een schuur gezet. "In 2007 zette ik ons Saab-museum op. Let wel, met 50 Saabs. Dit kostte veel tijd en energie, alle dagen open geeft ook wel beperkingen, want je moet er zijn als gasten komen. Vanaf 2015 liepen de bezoekersaantallen terug, in 2016 zetten we het museum stop en hebben we de auto's verkocht. Veel auto's gingen naar andere liefhebbers en mensen met eigen musea. De elektrische Saab verkocht ik terug aan Saab Zweden."



En zo kreeg Harm weer tijd voor andere dingen. "Tja, ik pakte het racen weer op. De racer was ook deel van het museum geweest. Na tien jaar stilstaan ging er veel kapot de eerste races. 'Rust roest' zeggen ze weleens, maar het klopt. In de winter van 2019 op 2020 hebben we een nieuwe motor gebouwd en bak gemonteerd. De motor heeft ongeveer 240 pk."



Op de vraag naar zijn favoriete circuit blijft het stil. "Assen is mooi, ik ben er kampioen geworden in de regen in 2007. Zolder is een lekkere baan Aan Dijon heb ik mooie herinneringen. Daar gestart als 36e en opgeklommen naar de zesde plek. Die kampioensrace... Marcel Frijlink en ik stonden nek aan nek. De Escort van Marcel was sneller op droog en hij eindigde voor mij op de zaterdag. De zondag begon dus met een paar punten achterstand en regen. Ik ben een regenrijder en had een deal met Kees Koning van Dunlop, dus ik beschikte over vier goede regenbanden. Door de regen was het vermogensvoordeel van Marcel weg en geholpen door de regen en alle fans werd ik kampioen in een spannende race."



"Was dat je mooiste race?" herhaalt hij mijn vraag. "Geen idee, het waren er zo veel. De minst prettige herinneringen heb ik aan Colmarberg in Luxemburg. Daar ben ik een keer gerold en het weekend was dus zaterdagmorgen al over. Het tweede jaar kreeg ik er bijna een losgeslagen vrachtwagenwiel op de auto. Daar ga ik sindsdien ook niet meer heen."



Als fotograaf was ik beide weekends aanwezig en weet beide momenten nog. De vonkentrekkende, op zijn dak schuivende Saab en het wiel. Op Colmarberg, een testcircuit van Goodyear, lagen vrachtwagenbanden ter bescherming van de baanposten en om afsteken van de baan te voorkomen. Een deelnemer maakte een stuurfoutje, klapt op de liggende band en maakt met haar auto vrijwel een handstand. Het wiel komt los en hobbelt de heuvel af, het rechte stuk op waar Harm en een andere deelnemer in een slipstreamgevecht aan komen zetten. Laat ik het zo zeggen... het was close.



Harm is even stil. "Ja, we hebben er die avond een biertje op gedronken dat dit goed is afgelopen."



Voor 2021 heeft hij weer een package deel afgesloten en hoopt hij op een gezellig en vrolijk YTCC-jaar.