Retro: Lachen, gieren en brullen in de Panoramabocht. Alle foto’s opnieuw op sociale media te bewonderen
We waren er eigenlijk altijd te vinden. Een groep jeugdige autosportfanaten, bewapend met foto- en filmcameraatjes. De Panoramabocht op Circuit Zandvoort was voor ons "the place to be". Voor 1973 denderden de bolides op volle snelheid door Bos in en Bos uit. De paar gespaarde bomen die daar nog stonden waren hun leven niet zeker. Ook de meisjes van de padvinderij moesten rennen voor hun leven, nadat er een weer een wagen hoog door de lucht voorbij vloog.
Ons "Old School" circuit, hoe mooi ook gelegen, was niet meer bestand tegen de oplopende hoge snelheden en in 1973 gingen de bulldozers daar een eind aan maken. We kregen er een prachtige sensationele bocht voor terug.
De eerste races op het compleet vernieuwde circuit gaf gelijk het nodige spektakel. Je hoorde het gewoon al aankomen. Na Tunnel Oost nog een keer doorschakelen betekende gelijk misère en een aanslag op het racebudget. In de beginjaren nog bewapend met een Kodak klik-klaar vakantiecameraatje probeerde ik al het onheil vast te leggen. Hans Kok was de eerste in 1973 die met zijn Hilman Imp al rollend kennis maakte met het nieuwe traject.
De nationale rijders leerden al snel beter omgaan met de bocht. Maar jaarlijks kwamen onze Duitse gasten van de MSC Langeveld het circuit onveilig maken. Als beginnelingen vochten zij fanatiek voor elke meter asfalt. "Je komt toch voor de sport en niet voor de crashes", hoor ik fotojournalist Bert Westendorp nog later zeggen. Maar in die beginjaren van de bocht was het gieren en brullen van het lachen. Heel vermakelijk allemaal.
De zijruiten vlogen eruit, de autodaken werden belast en al het zogenaamde veilige hekwerk werd tot de laatste palen verwoest.
Het publiek had ook al snel door dat je in de Panoramabocht moest zijn om het spektakel van dichtbij mee te maken. Bij belangrijke internationale races was er bijna geen plek meer over. Het werd voor ons tijd voor allereerst de keukentrappen en daarna flink hoge steigers, waardoor wij net boven de hoogste prikkeldraadrol beter zicht kregen op de baan. Als er dan weer iets gebeurd was schreeuwde ons clubje amateur virtuozen tegen elkaar "heb je 'm?"
Ik had inmiddels begin 1975 mijn Kodakje omgeruild voor een 'echte' spiegelreflex Practica LTL camera, met een 200mm Vivitar lens, om alles nog veel beter en scherper vast te kunnen leggen.
Na jarenlange mislukte uitremacties, hoogvliegers en demolition derby's was het tijd voor wat anders. De in 1979 aangelegde Marlborobocht, die als eerste op het dak werd uitgetest door vriend Jeroen Zwaanenburg met zijn Simca, trok mijn aandacht. Na een jaartje plezier, was het toch buitenkant Tarzan dat de volgende fotoplek werd. In 1984 kreek ik voor de nationale races mijn eerste perskaart van mijn oude buurtgenoot Rob Petersen. Op 9 februari 1986 ben ik als eigen baas begonnen tot op de dag van vandaag.
Na een moeizaam en vervelend Corona jaar kwam ik op de vliering weer de map tegen met de zwart/wit negatieven van 40 jaar en ouder. Ik schrok een beetje van de slechte kwaliteit van mijn zelf ontwikkelde zwart/wit negatieven. Vuiltjes, strepen en kringen in de emulsie zorgden voor opnieuw een scan en retouche beurt. Een flinke klus. Voordat ik de jaren '80 oppak wil ik de foto's uit de jaren '70 opnieuw plaatsen op de facebook pagina van Autosport.nl. Vanaf volgende week plaats ik elke dag twee foto's of meer van deze unieke periode. Ik ben benieuwd naar jullie reactie. Wellicht een reden om deze pagina leuk te vinden.
Gerrie Hoekstra