Sportscars: Uitgebreide terugblik 24 Heures du Mans

Voor het derde jaar op rij won de Toyota met het startnummer 8

De 88e editie van de 24 Uur van Le Mans is in de boeken. Een merkwaardige race, in september, zonder publiek en zonder veel van al die andere factoren die het evenement in West-Frankrijk zo bijzonder maken. Ook sportief gezien was het in de meeste klassen geen hoogtepunt, daarvoor waren de verschillen te groot. Wat echter onverlet laat dat het halen van de eindstreep in zo'n zware wedstrijd altijd een prestatie van formaat is, en dat er in een aantal gevallen ook mooie racesport te zien was. Daar doen we het tenslotte allemaal voor. Een (uitgebreide) terugblik.

Tekst: René de Boer (Twitter: @renedeboer)
Foto's: Frits van Eldik, Porsche/Jürgen Tap, PR

De uitgestelde race in Le Mans was het einde van een tijdperk, want voor het laatst zagen we LMP1-auto's aan de Sarthe in actie. We koesteren de mooie herinneringen aan de topjaren 2015 en 2016, toen de titanenstrijd tussen Audi, Porsche en Toyota op zijn hoogst was. Ultra-high-tech, zware onderlinge competitie op en naast de baan. Even leken de bomen in de LMP1-klasse tot in de hemel te groeien, maar het verval ging snel. Het Nissan-project was een grote zeepbel en alleen maar gericht op marketing. Audi moest onder druk van het dieselschandaal kosten besparen en verliet eind 2016 de arena, hoewel de opvolger van de R18 TDI al zo goed als klaar stond. Porsche volgde een jaar later, terwijl nagenoeg alle contracten nog een jaar doorliepen en er daarom een afscheidstournee met recordpogingen op touw werd gezet, om de sponsors toch nog wat waar voor hun geld te bieden. Het is mooi dat we het hebben meegemaakt, over een aantal jaren wordt op deze korte periode ongetwijfeld net zo verlekkerd teruggeblikt als op de hoogtijdagen van Groep C in de jaren tachtig of de indrukwekkende fase in het WK voor merken van eind jaren zestig en begin jaren zeventig.


Voor het retourneren van de trofee gebruikte Toyota de hypercar, die we volgend jaar in Le Mans zien

Het einde van het tijdperk werd voorafgaand aan de race op zaterdagmiddag gesymboliseerd, toen Alexander Wurz namens Toyota geheel volgens de traditie de winnaarstrofee van vorig jaar kwam brengen, en dat deed met een zwaar gecamoufleerde sportwagen: de hypercar waarmee Toyota vanaf volgend jaar in de hoogste divisie van het FIA WEC gaat uitkomen. Het teruggeven van de trofee was een formaliteit, want het was voor iedereen eigenlijk wel duidelijk dat Toyota normaal gesproken weer met de overwinning aan de haal zou gaan en met drie zeges op rij de trofee ook definitief zou mogen houden, zoals dat eerder bij Porsche en daarvoor bij Audi het geval was. Al kan er natuurlijk altijd een technisch defect of gewoon domme pech in de race optreden, zoals men bij Toyota maar al te goed weet...


Toyota nummer 7 in de pits met een defecte turbolader

Succes met Nederlandse inbreng
Die pech was er bij de Toyota met het startnummer 7, die lange tijd aan de leiding reed, maar in de nacht tijd verloor vanwege een defecte rechter turbolader, die moest worden vervangen. Opnieuw grepen Conway, Kobayashi en López zo naast de overwinnig. Daarmee was de weg vrij voor de nummer 8, die ook de afgelopen twee jaar al won. Sébastien Buemi en Kazuki Nakajima wonnen voor de derde keer op rij, maar ditmaal zonder Fernando Alonso, wiens plaats in het team dit seizoen werd ingenomen door Brendon Hartley. Ook voor de Nieuw-Zeelander was de weg naar het podium in Le Mans al bekend: hij behoorde in 2017 tot het winnende team met de Porsche 919 Hybrid. Nu kan de trofee dus definitief naar Keulen, een mooi succes met een flink Nederlands aandeel voor teamdirecteur Rob Leupen, teammanager John Steeghs en technisch verantwoordelijke John Litjens.