Dragracing: Leiders houden stand in spannende European Finals

Met Micke Kågered, Michael Gullqvist, Thomas Lindström, Dennis Habermann en Leif Andreasson gingen de titels in het FIA Europees Kampioenschap Drag Racing op Santa Pod naar de rijders die ook voor de European Finals al de ranglijst in hun klasse aanvoerden. Een vanzelfsprekendheid was dit echter allerminst, want voor een aantal van de leiders kwam hun positie tijdens de laatste wedstrijd van het seizoen nog aardig in gevaar, waardoor het Europees kampioenschap ook nu weer een spannend slot kende. Bij de motoren waren er successen voor Martijn de Haas, die het FIM Europees Kampioenschap in de Super Twin klasse op zijn naam schreef, terwijl Gert-Jan Laseur als tweede eindigde in het FIM EK Pro Stock Bike. Bij de Sportsman klassen mocht Ronald Huis het podium beklimmen, nadat de Nederlander in de klasse Super Comp de voltallige Engelse concurrentie het nakijken had gegeven.

Tekst: Remco Scheelings
Foto's: Remco Scheelings

De European Finals op Santa Pod vormde afgelopen weekend de traditionele afsluiting van het uit zes wedstrijden bestaande FIA Europees Kampioenschap Drag Racing. Over belangstelling had men bepaald niet te klagen, want mede geholpen door het weliswaar koude maar droge weer, werd de vrijdag al goed bezocht, terwijl er op zaterdag en zondag bijna helemaal geen doorkomen aan was. Teleurgesteld werden de vele fans zeker niet. De wedstrijden kenden een spannend verloop, waarbij ook nu weer de nodige verrassingen te noteren vielen.


Anita Mäkelä

Anita Mäkelä in de aanval
In de Top Fuel klasse reisde Micke Kågered al leider naar Santa Pod, op slechts 18 punten gevolgd door Anita Mäkelä. Na haar overwinning in Tierp leek Mäkelä moreel in het voordeel, zeker nadat haar Amerikaanse tuner Dom Lagana te kennen gaf de voorkeur te geven aan de Engelse wedstrijd boven zijn Amerikaanse verplichtingen bij de US Nationals, de meest prestigieuze dragrace van Amerika. In de kwalificaties maakten Mäkelä en haar team hun bedoelingen meteen duidelijk door op vrijdagavond in het donker naar 4.016 seconden te snellen, goed voor de eerste kwalificatiepositie. De Finse verbeterde deze tijd op zaterdag nog met een fractie en bleef daarmee op één.


Micke Kågered

Na twee mindere runs kwam Kågered pas in zijn derde poging tot 4,02 seconden, goed voor de tweede positie. Door de punten die Mäkelä in de kwalificatie verdiende, was het gat naar Kågered nog verder gedicht, terwijl de Finse opnieuw aantoonde in de slotfase van het seizoen duidelijk sneller en constanter te zijn dan de leider in het kampioenschap.


Liam Jones

Top Fuel rookie Liam Jones leverde opnieuw een uitstekende prestatie door in een nieuw persoonlijk record van 4,05 seconden de derde kwalificatieplaats voor zich op te eisen, op vier gevolgd door Urs Erbacher. Met een zevende plaats en een tijd van 4,86 seconden kon Stig Neergaard als nummer drie in de titelstrijd zijn eerder getoonde snelheid opnieuw niet waarmaken. Patrik Pers plaatste zich al achtste en laatste voor de eliminaties, maar omdat de Zweed veel schade aan zijn motor opliep, kon hij niet meer deelnemen aan de eliminaties en werd zijn plaats ingenomen door de als negende geklasseerde Jari Halinen, de Fin die net als op Tierp geplaagd werd door technische problemen. Halinen zou echter tijdens de eliminaties in twee opzichten een hoofdrol voor zich opeisen.


Anita Mäkelä

Snelle beslissing
Voor zowel Mäkelä als Kågered betekende verlies in een eliminatieronde meteen het einde van de uitzichten op de titel. Als het tweetal echter alle eliminatieronden in winst zouden weten om te zetten, moesten de nummers één en twee uit de kwalificatie en het kampioenschap in een rechtstreeks duel in de finale om de titel strijden. Helaas kwam het niet zover. In de eerste eliminatieronde moest Mäkelä het opnemen tegen Halinen. Wat echter in de kwalificaties niet lukte, werkte tijdens de eliminaties bij Halinen wel, want in 4,02 seconden snelde de Fin over de finishlijn. Op zich zou dit geen probleem zijn geweest voor Mäkelä, want de Finse ging aan de leiding, totdat na ruim 200 meter de motor alle kracht verloor en Mäkelä de titel door de vingers zag glippen. Dat Mäkelä desondanks een tijd van 4,13 seconden noteerde, zegt genoeg over het feit wie er, als technische problemen waren uitgebleven, door was gegaan naar de volgende ronde.


De halve finale tussen Liam Jones en Micke Kågered

Door het verlies van Mäkelä ging de titel voor het tweede opeenvolgende jaar naar Kågered. De Zweed schakelde vervolgens in de eerste ronde in 4,01 seconden Neergaard uit en moest het in de halve finale opnemen tegen Jones, die in weer een nieuw persoonlijk record van 4,02 seconden Duncan Micallef naar huis had gestuurd. Met een overwinning in de halve finale zou Jones zelfs nog de derde plaats in het kampioenschap overnemen van Neergaard. Zover kwam het echter niet, want in 4,16 seconden plaatste Kågered zich ten koste van de Engelsman voor de finale.


Stefan Gunnarsson

Aan de andere kant van de ladder moest Halinen het in de halve finale opnemen tegen Stefan Gunnarsson, die in de eerste ronde verrassend Erbacher op reactietijd het nakijken had gegeven. Voor Gunnarsson was het sprookje al snel over toen bij de burn out zijn motor kuren vertoonde en de Zweed zijn auto moest stilzetten. Daarmee plaatste Halinen, nota bene als reserve aan de wedstrijd begonnen, zich voor de finale.


De finale met Jari Halinen en Micke Kågered

En zelfs in de finale was de droom van Halinen nog niet over. Weliswaar begaf de motor van de Fin het na een kleine 200 meter, maar omdat Kågered met dezelfde problemen geconfronteerd werd, en Halinen net iets meer snelheid hield, passeerde de Fin als eerste de finish en pakte daarmee zijn eerste FIA EK overwinning.


Het podium met links winnaar Jari Halinen en rechts kampioen Micke Kågered