Retro: Persoonlijke herinneringen aan Roland Ratzenberger 1960 – 1994
Vandaag is het precies twintig jaar geleden dat de Formule 1 wereld door de dood van Roland Ratzenberger werd opgeschrikt. Exact twaalf jaar na de dood van Gilles Villeneuve tijdens de trainingen voor de GP België sloeg op het circuit van Imola het noodlot opnieuw toe. De 34-jarige Roland Ratzenberger was in Japan bezig aan de opbouw van een schitterende wedstrijd carrière maar opteerde in 1994 voor een Formule 1-kans met het team van Simtek van Nick Wirth. Het noodlot sloeg genadeloos toe.
Tekst en Foto's Willem J. Staat
De doorbraak van Roland Ratzenberger in 1986. De Oostenrijker wint het fameuze Formule Ford Festival op Brands Hartch. Een paspoort naar de toekomst.
Persoonlijke herinneringen aan Roland Ratzenberger 1960 – 1994
We schrijven Hockenheim 1983. In die tijd deed ik wel eens iets voor de Mexicaan Alfonso Toledano die met een PRS FF2000 aan de EFDA Formule Ford 2000 series deelnam. Voor het Italiaanse "Autosprint" had ik het motorenschandaal tussen Gatmo en Zagk naar boven getrokken. Peter Gartner was de tuner en inschrijver van Toledano's race-activiteiten. Dus bij die man kon ik eigenlijk al niet meer stuk. Na een voor hem hopeloos verlopen wedstrijd nodigde hij mij, zijn monteur Alberto, die voor het team van Rebaque in de Formule 1 had gewerkt, uit voor een etentje bij "Pizzeria bei Dario" in de hoofdstraat van Hockenheim. "Je zult nog iemand anders leren kennen" vertelde Alfonso mij onderweg. Dit beeld staat nog steeds op mijn netvlies gegrift. Ik vergeet het nooit. Bij binnenkomst in "Pizzeria Bei Dario" zitten er een jongen en een gewoon blond meisje zonder opsmuk aan een tafeltje. De jongen stelt zich voor als en Roland en nog wat. Hij bleek bij Gatmo voor de diverse Formule Ford motoren verantwoordelijk te zijn en wilde net als Alfonso beroepscoureur worden. Hij maakte niet bepaald de indruk dat hij echt over veel geld beschikte. "Ik heb soms weken lang niet te eten gehad om mijn doel te bereiken. En mijn ouders willen er al helemaal niets van weten'', zo kreeg ik van Roland te horen. Met een oude Ford Taunus stationcar trok het stel door Europa. Op de één of andere manier vond Roland mij kennelijk interessant, want out of the blue belde hij ooit eens of ik a.u.b. naar Zolder wilde komen, omdat hij voor de eerste maal een Formule Ford ging testen. Aldus geschiedde. Het contact bleef. Tijdens het Pinksterraceweekend van 1984 moet Roland op Zandvoort wel een belangrijke persoon tegen het lijf gelopen zijn. Hij gaf mij een opdracht om 250 portretfoto's te maken die gedistribueerd moesten worden. "Ja, maar je hebt geen overall of niets bij je? Kan niet." "Doe nou maar.'' Ik weet dat ik op Eerste Pinksterdag van dat jaar met de hete zon op mijn dakgoot 250 foto's handmatig voor meneer Ratzenberger heb staan afdrukken. " Toen ik 's maandags mijn foto's leverde was hij er dolblij mee. Opvallend genoeg bevond zijn carrière zich sindsdien ook in een opwaartse trend.
Zandvoort Pinksterzaterdag 1984.
Formule Ford
In 1986 kwam er een Engeland een doorbraak in de Formule Ford. Aan het eind van het jaar won Roland het toen nog prestigieuze Formule Ford Festival voor het team van Spaceracing op Brands Hatch. Het betekende een doorbraak in zijn carrière. BMW nam hem op in het toenmalige WTCC-programma en in de F3 kwam hij via de bemoeienis van Gerhard Berger's manager Burghard Hummel (met wie ik zelfs een aanvaring op de Nürburgring had in 1987, omdat ik iets niet wilde doen wat hij wilde.....) in het Britse F3 kampioenschap voor het team van Dick Bennetts uit. Daarna volgde nog een mager jaar bij Madgwick en in 1989 het Britse F3000 kampioenschap. Gebrek aan geld zorgde voor magere resultaten. In Japan kwam de ommekeer met overwinningen in het Japanse Groep C, Toerwagen en Formule Nipponkampioenschap.
Fabriekscoureur bij BMW in 1987.(No 46)
Sportscars
Tijdens de 1000 KM van Spa in 1989 heb ik Roland Ratzenberger voor het laatst ontmoet. Hij reed toen samen met de Argentijn Oscar Larrauri met een Brun Porsche 962. Zittend op de vangrail in La Source had ik een lang gesprek met hem. Het was allemaal niet gemakkelijk. Hij gaf mij nog een hand en daarna heb ik hem nooit meer gezien.'' Beelden die onuitwisbaar in mijn geheugen staan.
Ik was enigszins verbaasd toen ik begin 1994 hoorde dat hij bij Simtek F1 ging rijden. Als 34-jarige was hij eigenlijk al veel te oud voor de F1. Maar een droom die toch uitkwam met een elfde plek op het Japanse Aida als beste resultaat. Toen ik op 30 april 1994 's middags van mijn werk thuiskwam en Teletekst inschakelde kon ik mijn ogen niet geloven "Death Ratzenberger stuns F1 World", zo las ik op de BBC. Al snel volgden de beelden in het journaal. Tijdens zijn eerste vliegende ronde ging het mis omdat de Simtek een curbstone geraakt had. In de daaropvolgende ronde ging het in de Tamburellobocht grandioos fout met de voorvleugel. Roland was vervolgens alleen nog maar passagier. Een gruwelijke doodsklap volgde. Daarop heb ik direct de TV uitgeschakeld. Momenten waarop je als normaal denkend mens deze sport haat. Want je wilt niet dat dit gebeurt. ''Ich habe Wochen lang nicht zu essen gehabt. Kannst Du mir 250 Bildern für Montag abziehen?" Woorden die mij nog steeds oren in de klinken. Hem zal ik in ieder geval nooit vergeten. Ayrton Senna had het voornemen om hem een dag na zijn fatale crash in de uitloopronde op Imola de laatste eer te bewijzen. De geschiedenis besliste echter anders.
Festival 1986 Day of Glory.
Tekst en Foto's Willem J. Staat
De doorbraak van Roland Ratzenberger in 1986. De Oostenrijker wint het fameuze Formule Ford Festival op Brands Hartch. Een paspoort naar de toekomst.
Persoonlijke herinneringen aan Roland Ratzenberger 1960 – 1994
We schrijven Hockenheim 1983. In die tijd deed ik wel eens iets voor de Mexicaan Alfonso Toledano die met een PRS FF2000 aan de EFDA Formule Ford 2000 series deelnam. Voor het Italiaanse "Autosprint" had ik het motorenschandaal tussen Gatmo en Zagk naar boven getrokken. Peter Gartner was de tuner en inschrijver van Toledano's race-activiteiten. Dus bij die man kon ik eigenlijk al niet meer stuk. Na een voor hem hopeloos verlopen wedstrijd nodigde hij mij, zijn monteur Alberto, die voor het team van Rebaque in de Formule 1 had gewerkt, uit voor een etentje bij "Pizzeria bei Dario" in de hoofdstraat van Hockenheim. "Je zult nog iemand anders leren kennen" vertelde Alfonso mij onderweg. Dit beeld staat nog steeds op mijn netvlies gegrift. Ik vergeet het nooit. Bij binnenkomst in "Pizzeria Bei Dario" zitten er een jongen en een gewoon blond meisje zonder opsmuk aan een tafeltje. De jongen stelt zich voor als en Roland en nog wat. Hij bleek bij Gatmo voor de diverse Formule Ford motoren verantwoordelijk te zijn en wilde net als Alfonso beroepscoureur worden. Hij maakte niet bepaald de indruk dat hij echt over veel geld beschikte. "Ik heb soms weken lang niet te eten gehad om mijn doel te bereiken. En mijn ouders willen er al helemaal niets van weten'', zo kreeg ik van Roland te horen. Met een oude Ford Taunus stationcar trok het stel door Europa. Op de één of andere manier vond Roland mij kennelijk interessant, want out of the blue belde hij ooit eens of ik a.u.b. naar Zolder wilde komen, omdat hij voor de eerste maal een Formule Ford ging testen. Aldus geschiedde. Het contact bleef. Tijdens het Pinksterraceweekend van 1984 moet Roland op Zandvoort wel een belangrijke persoon tegen het lijf gelopen zijn. Hij gaf mij een opdracht om 250 portretfoto's te maken die gedistribueerd moesten worden. "Ja, maar je hebt geen overall of niets bij je? Kan niet." "Doe nou maar.'' Ik weet dat ik op Eerste Pinksterdag van dat jaar met de hete zon op mijn dakgoot 250 foto's handmatig voor meneer Ratzenberger heb staan afdrukken. " Toen ik 's maandags mijn foto's leverde was hij er dolblij mee. Opvallend genoeg bevond zijn carrière zich sindsdien ook in een opwaartse trend.
Zandvoort Pinksterzaterdag 1984.
Formule Ford
In 1986 kwam er een Engeland een doorbraak in de Formule Ford. Aan het eind van het jaar won Roland het toen nog prestigieuze Formule Ford Festival voor het team van Spaceracing op Brands Hatch. Het betekende een doorbraak in zijn carrière. BMW nam hem op in het toenmalige WTCC-programma en in de F3 kwam hij via de bemoeienis van Gerhard Berger's manager Burghard Hummel (met wie ik zelfs een aanvaring op de Nürburgring had in 1987, omdat ik iets niet wilde doen wat hij wilde.....) in het Britse F3 kampioenschap voor het team van Dick Bennetts uit. Daarna volgde nog een mager jaar bij Madgwick en in 1989 het Britse F3000 kampioenschap. Gebrek aan geld zorgde voor magere resultaten. In Japan kwam de ommekeer met overwinningen in het Japanse Groep C, Toerwagen en Formule Nipponkampioenschap.
Fabriekscoureur bij BMW in 1987.(No 46)Sportscars
Tijdens de 1000 KM van Spa in 1989 heb ik Roland Ratzenberger voor het laatst ontmoet. Hij reed toen samen met de Argentijn Oscar Larrauri met een Brun Porsche 962. Zittend op de vangrail in La Source had ik een lang gesprek met hem. Het was allemaal niet gemakkelijk. Hij gaf mij nog een hand en daarna heb ik hem nooit meer gezien.'' Beelden die onuitwisbaar in mijn geheugen staan.
Ik was enigszins verbaasd toen ik begin 1994 hoorde dat hij bij Simtek F1 ging rijden. Als 34-jarige was hij eigenlijk al veel te oud voor de F1. Maar een droom die toch uitkwam met een elfde plek op het Japanse Aida als beste resultaat. Toen ik op 30 april 1994 's middags van mijn werk thuiskwam en Teletekst inschakelde kon ik mijn ogen niet geloven "Death Ratzenberger stuns F1 World", zo las ik op de BBC. Al snel volgden de beelden in het journaal. Tijdens zijn eerste vliegende ronde ging het mis omdat de Simtek een curbstone geraakt had. In de daaropvolgende ronde ging het in de Tamburellobocht grandioos fout met de voorvleugel. Roland was vervolgens alleen nog maar passagier. Een gruwelijke doodsklap volgde. Daarop heb ik direct de TV uitgeschakeld. Momenten waarop je als normaal denkend mens deze sport haat. Want je wilt niet dat dit gebeurt. ''Ich habe Wochen lang nicht zu essen gehabt. Kannst Du mir 250 Bildern für Montag abziehen?" Woorden die mij nog steeds oren in de klinken. Hem zal ik in ieder geval nooit vergeten. Ayrton Senna had het voornemen om hem een dag na zijn fatale crash in de uitloopronde op Imola de laatste eer te bewijzen. De geschiedenis besliste echter anders.
Festival 1986 Day of Glory.