Clio Cup: Niels Langeveld pakt dubbelzege

Niels Langeveld heeft ook de tweede Clio Cup-race vrijwel onbedreigd op zijn naam geschreven. Een safetycarsituatie bracht het veld halverwege de race wel weer bij elkaar, maar ook bij de herstart leek de Clio van Langeveld vleugels te hebben en ging hij door waar hij gebleven was. Na 13 onberispelijke ronden waarop Langeveld niet op een foutje te betrappen viel pakte hij zijn tweede dagzege en is nu al duidelijk wat zijn doelstelling voor dit seizoen is. Veel rijders hadden door de lastige omstandigheden moeite om de Clio op de baan te houden, met vele uitstapjes in de verschillende grindbakken tot gevolg. In de Olympia klasse was Edgar van der Ende de sterkste.

Tekst: Marco Antheunisse
Foto's: Chris Schotanus, Justin van Densen, Co van der Gragt, Klaas Norg en Bart Buijs



In vele opzichten was de tweede Clio Cup-race een kopie van de race eerder op de dag. De weersomstandigheden, het podium en de vele uitstapjes van de coureurs naast de baan gaven een hoog deja-vu gevoel.

Bandenperikelen
Bij aanvang van de race vroegen veel rijders zich af wat de race zou gaan bieden. Men had namelijk voor het hele weekend de beschikking over in totaal 4 regenbanden en aangezien beide races op deze banden gereden moesten worden was de vraag of ze het daarmee zouden redden. Met name de rijders die in de eerste race al veel hadden gestreden en dus al het nodige van de banden hadden gevergd vroegen zich af hoe het zou gaan.



Prima voor elkaar
Bij de start was Niels Langeveld weer prima weg, Sebastiaan Bleekemolen maakte niet twee keer dezelfde fout en sloot nu wel aan bij de raceleider. Toch lukte het de regerend kampioen niet om aan te klampen bij Langeveld, hij moest met lede ogen toezien hoe de winnaar van race 1 opnieuw eenvoudig steeds iets van hem wegliep. “Ze hebben de auto prima voor elkaar, hij spoort mooi”, reageerde Bleekemolen.”



Klassieker
René Steenmetz kon ook nu goed volgen, al was aanvallen niet aan de orde. Ruud Steenmetz kon zijn prestatie van de ochtend niet herhalen. Hij verloor in de beginfase wat plekken en wilde die snel terugpakken. In zijn ijver om Ronald Morien voorbij te komen kwam hij in de Gerlachbocht aan de buitenzijde naast de baan.



Dat is geen goede plek voor een uitstapje, want even later ging hij op de beroemde plek dwars de baan over om op klassieke wijze met de neus de bandenstapel in te duiken. Nadat het veld gepasseerd was kon hij zijn race wel weer vervolgen, maar enkele ronden later betekende het grind van de Tarzanbocht het definitieve einde van zijn race.



Net geen crash
De spannendste strijd in het veld vond ook nu plaats rondom de tiende plek. Vrijwel geen ronde kwam men daar in dezelfde volgorde door. Juist daar vond de strijd om de podiumplaatsen in de Olympia klasse plaats en zo vochten Jan Muys en Edgar van der Ende een aardig robbertje met elkaar uit. Daarbij werden ze wel gehinderd door de meer ervaren rijders, met als hoogte, of eigenlijk dieptepunt, de Clio van Liroy Stuart die dwars door het grind van S-bocht dook en aan de andere kant bijna tussen zijn concurrenten terechtkwam. Gelukkig remde hij net op tijd en kon een crash voorkomen worden.