Dragracing: Urs Erbacher flikt het weer

Net als vier jaar geleden begon de Zwitser Urs Erbacher als vierde in de tussenstand aan de European Finals om met een overwinning in de finale op zijn enige overgebleven concurrent de Europese Top Fuel titel voor zich op te eisen. Erbacher was daarmee de enige niet-Scandinavische FIA-kampioen want in alle andere klassen gingen de titels met Fred Hanssen (Top Methanol Dragster), Ulf Leanders (Top Methanol Funny Car), Jimmy Alund (Pro Stock) en Micke Gullqvist (Pro Modified) naar rijders uit Noorwegen en Zweden. De Nederlanders presteerden in de kwalificaties uitstekend maar in de eliminaties was het alleen Marc Meihuizen die tot de halve finale wist door te dringen. Bij de motoren gingen de titels naar Peter Svensson (Top Fuel Bike), Per Bengtsson (Super Twin) en Jesper Thiel (Pro Stock Bike). Helaas zag Roel Koedam bij zijn afscheid de titel aan zijn neus voorbijgaan.

Tekst: Remco Scheelings
Foto’s: Remco Scheelings

De European Finals 2011 op Santa Pod, de laatste en beslissende wedstrijd in het FIA en UEM Europees kampioenschap, zal niet de geschiedenisboeken ingaan als de beste wedstrijd ooit maar de spanning maakte veel goed. Kort voor het raceweekend werd het startgedeelte van de baan namelijk van nieuw asfalt voorzien waardoor veel rijders met gripproblemen te kampen kregen. ‘Up in smokes’ werden afgewisseld met tireshakes en snelle tijden. Gelukkig bleken de Engelse weersdeskundigen nog slechter geïnformeerd te zijn dan ons eigen KNMI want ondanks de vooruitzichten van vier dagen regen bleef het op een paar spetters na droog waardoor zowel de kwalificaties als eliminaties probleemloos konden worden afgewerkt.


Timo Lehtimäki was plotseling de nieuwe lijstaanvoerder

Titelstrijd weer open
Eén dag voor aanvang van de European Finals werd de titelstrijd in de koningsklasse weer helemaal open gegooid. Op woensdagavond werd namelijk de uitslag van de FIA-hoorzitting bekend betreffende de schorsing van Tommy Johnson Jr. De leider in de tussenstand van het Top Fuel klassement was in Alastaro bij een dopingtest positief bevonden omdat in een medicijn dat de Amerikaan gebruikt een stof zit die op de dopinglijst van de FIA voorkomt. Hoewel duidelijk werd gesteld dat er geen sprake was geweest van opzet en de prestaties ook niet waren beïnvloed bleef de eerste uitspraak ongewijzigd. Johnson Jr. raakte daarmee zijn punten van Alastaro kwijt terwijl zijn schorsing gehandhaafd bleef en de Amerikaan net als op Hockenheim ook op Santa Pod dus niet aan de start kon verschijnen. Hoewel Johnson Jr. tot het officieel publiceren van de uitslag in de puntenstand blijft staan was Timo Lehtimäki daarmee de nieuwe leider, gevolgd door Anita Mäkelä, Risto Poutiainen, Urs Erbacher en Micke Kågered. Met een onderling verschil van slechts 24 punten lag de titelstrijd dus weer volledig open.


Urs Erbacher

Kansen gered
Erbacher maakte als regerend kampioen in de kwalificaties zijn bedoelingen meteen duidelijk door met 4,80 seconden de snelste tijd voor zich op te eisen. Tot de laatste kwalificatierun leek Poutiainen zijn titelkansen al te verspelen want na drie runs stond de Fin nog op een tiende plaats en dus buiten de eliminaties. Tot grote vreugde van zijn team snelde de Fin bij zijn laatste kans naar 4,912 seconden en sprong daarmee naar de tweede plaats. Op drie Mäkelä (4,916 seconden) terwijl Kågered en Lehtimäki met een zesde en zevende plaats wat terrein moesten prijsgeven. Andy Carter, de meervoudig kampioen die kort voor de European Finals bekendmaakte dat de wedstrijd in Engeland tevens zijn allerlaatste zou zijn, had zich ongetwijfeld een ander afscheid van de sport voorgesteld maar geheel in de stijl van dit seizoen wist de Engelsman zich als tiende niet voor de eliminaties te plaatsen.


Anita Mäkelä (achtergrond) gaat ‘up in smoke’ en wordt uitgeschakeld door Micke Kågered

Afvalrace
Door de kwalificatie-uitslag moest Mäkelä het in de eerste eliminatieronde opnemen tegen Kågered en Poutiainen tegen Lehtimäki waardoor er in de race om de titel meteen twee kandidaten zouden wegvallen. Mäkelä zag haar kansen op de startlijn door wielspin letterlijk meteen in rook opgaan terwijl Poutiainen in 4,86 seconden Lehtimäki kansloos liet. Erbacher zette met de snelste tijd van het weekend (4,79 seconden) Patrik Pers opzij en bleef zo probleemloos in de titelstrijd. In de halve finale wachtte met de confrontatie tussen Kågered en Poutiainen de volgende afvaller terwijl Erbacher op Jari Halinen stuitte. Titelkandidaten Poutiainen en Erbacher kregen het makkelijker dan ze hadden kunnen bedenken want Kågered werd nog voor de start stilgezet vanwege een olielek terwijl Halinen na het terugrijden van de burnout zijn dragster niet meer in zijn vooruit kreeg.


Urs Erbacher (voorgrond) gaat in de finale als eerste ‘up in smoke’, Risto Poutiainen zou snel volgen

The winner takes it all
Daarmee was het in de finale tussen Poutiainen en Erbacher heel simpel, de winnaar was tevens de nieuwe Europese Top Fuel kampioen. De run van de eeuw werd het bepaald niet maar bijzonder was de eindstrijd wel. Zowel Poutiainen als Erbacher gingen direct ‘up in smoke’, van het gas, op het gas, meteen weer ‘up in smoke’ weer van het gas waarna dit zogenaamde ‘pedalfest’ zich vier keer herhaalde en de rijders om beurten aan kop gingen. Op het moment dat Poutiainen dwars ging en de blowerbelt brak zag Erbacher zijn kans schoon, trapte nog één keer op het gas waarbij de motor het wonder boven wonder overleefde en de auto precies genoeg snelheid kreeg om in 7,8 tegen 8,6 seconden als eerste de finishlijn te passeren. Op de startlijn ging de voltallige Zwitserse crew uit zijn dak en begon een feest dat waarschijnlijk nu nog niet is afgelopen.


De uitzinnige Zwitserse crew


Een Zwitsers feest op het podium

Erbacher prolongeerde daarmee zijn FIA EK Top Fuel-titel waarbij het na 2007 nu al de tweede keer is dat de Zwitser uit bijna geslagen positie terugkomt. Feit blijft echter dat Andersen Racing met Johnson Jr. dit seizoen de snelste combinatie was en de titel zonder de schorsing zeker in Amerikaans/Deense handen zou zijn gevallen.