Div: In memoriam Dirk Buwalda (1945-2019) - Update boek: BU GOES BALI
Dirk Buwalda op 'zijn' circuit, dat hij vaak gekscherend de 'Rondo del Brocopondo' noemde.
Dinsdag overleed op 74-jarige leeftijd aan de gevolgen van een verkeersongeval Dirk Buwalda, jarenlang perschef van het circuit in Zandvoort, maar ook met een lange carrière als navigator in de rallysport, als organisator en initiator en als kenner van de Nederlandse autosporthistorie in het algemeen en die van het circuit dat hem zo na aan het hart lag in het bijzonder. Een markant mens. Redactie en medewerkers van AUTOSPORT.NL spreken hun oprechte medeleven uit aan zijn dierbaren.
Tekst: Redactie AUTOSPORT.NL
Foto's: Archief AUTOSPORT.NL, Raymond de Haan
Eind jaren zestig zette Buwalda, opgegroeid in Haarlem, zijn eerste schreden als bijrijder in de rallysport, waar hij in 1970 samen met Tom Gatsonides, uit het nabijgelegen Overveen, zijn eerste internationale resultaat boekt met de elfde plaats in de Tulpenrally met een DAF 55. De volgende jaren reed hij ook enkele rally's aan de zijde van Gatsonides met een DAF, met de vierde plaats in de STAR-Rally 1972 en de zesde plaats in de Boucles de Spa in datzelfde jaar als beste resultaten. In 1973 startte hij samen met Han Tjan in een Datsun de Tulpenrally, het jaar erna met Rob Slotemaker, wederom met een DAF. In 1978 volgde de deelname aan het Critérium Molson du Québec in Canada, als navigator van Man Bergsteijn in een Opel Kadett GT/E. Na enkele jaren pauze zou hij met Bergsteijn ook van 1982 tot en met '84 enkele rally's rijden, met de tweede plaats in de Rothmans-BAC Rally 1982 als beste resultaat.
Dirk Buwalda (l.) met Han Tjan, klaar voor de Tulpenrally in 1973
Begin jaren zeventig was Buwalda verhuisd van Haarlem naar Zandvoort, waar hij als perschef actief werd op het circuit. Internationaal werd hij bekend als de man die bij de Formule 1 bij Hotel Bouwes de perskaarten verdeelde. Op het circuit maakte hij de roerige tijden van de beginjaren tachtig van nabij mee, maar toen de Formule 1 Zandvoort niet meer aandeed, was dat ook voor Buwalda de tijd om een nieuwe functie aan te nemen: hij werd PR-man bij Camel en stond daar aan de basis van de Camel Trophy, destijds een evenement dat internationaal op grote schaal de aandacht trok. Buwalda verkende de route, organiseerde en regelde alles, een taak die hem op het lijf geschreven was. Hij wist ook Ayrton Senna naar Nederland te halen voor een optreden in een Nederlandse televisieshow, compleet met showmodel van de Camel-Lotus F1 in de studio.
In 1991 keerde 'Bu', zoals hij bij vrienden bekendstond, naar het Zandvoortse circuit terug. Wat toen nog 'Persbox' heette, een wat tochtige en vochtige ruimte op de eerste etage van het pitgebouw, was zijn onderkomen. En daar was hij weer in zijn element: organiseerde, meestal in samenwerking met Marlboro, leuke evenementen rondom de Masters en zag de racerij in ons land goede tijden beleven door de actieve inbreng van importeurs voor zowel merkencups als de nationale toerwagenkampioenschappen in de diverse klassen. Ook internationaal kwam Zandvoort weer op de kaart te staan met ADAC GT- en STW-Cup, de DTM en A1GP, met name na de aanleg van het verlengde circuit.
In 2006 vond Buwalda het tijd voor een nieuw hoofdstuk: hij verhuisde naar Bali, waarmee hij een lang gekoesterde wens in vervulling liet gaan. Velen uit de Nederlandse autosportwereld kwamen hem daar bezoeken, waarmee het contact toch niet helemaal verloren ging. Na enkele jaren kwam hij weer wat dichterbij huis door te verhuizen naar Tenerife, en uiteindelijk belandde hij toch weer in Zandvoort, waar zijn hart lag.
Buwalda leefde eigenlijk al in reservetijd, zoals een collega het gisteren mooi omschreef. Hij had al meerdere hartoperaties achter de rug en was de laatste jaren niet op zijn best. "Niet zo goed", zei hij dan ook eerlijk, toen mensen hem recentelijk bij de Historic Grand Prix op Zandvoort vroegen hoe het met hem ging. Afgelopen zondag raakte hij betrokken bij een verkeersongeval, gisteren overleed hij aan de gevolgen daarvan. We koesteren de herinnering aan een bijzonder exemplaar van het verschijnsel mens, zoals hij dat zelf genoemd zou hebben, en wensen zijn nabestaanden van harte alle sterkte toe.
Tijdens het laatste evenement van 2006 presenteerden en projecteerden Chris Schotanus en Gerrie Hoekstra in een overvol mediacentrum hun boek over de vertrekkende perschef. Het leek hun leuk om hem iets mee te geven waarop hij aan de andere kant van de wereld ook nog eens terug kon kijken. Verhalen, anekdotes, gebeurtenissen, opgetekend door collega's en oud-collega's. Wij willen u dit boek, na het overlijden van deze markante man niet onthouden om nog even herinneringen aan hem op te halen.
BU GOES BALI
Persoonlijke herinnering René de Boer
De eerste keer dat ik bewust iets over Dirk Buwalda vernam, moet volgens mij de reportage in het onvolprezen maandblad 'Autorensport' geweest zijn, waarin Buwalda verslag deed van hoe hij een Renault-Formule 1-auto met turbomotor mocht testen op Paul Ricard. Hoe hij zich met zijn twee meter in die auto kon vouwen, is me tot op de dag van vandaag een raadsel...
Af en toe kwam ik zijn naam in diezelfde tijd, als jochie van een jaar of tien, ook tegen als bijrijder in rally-uitslagen. Daarna zou het tot 1991 duren tot ik hem in levenden lijve ontmoette, toen hij als perschef was teruggekeerd naar wat toen Circuit Park Zandvoort heette. Als jong verslaggever voor regionale weekbladen in Midden-Nederland volgde ik het wel en wee van rijders uit de regio – nog zonder rijbewijs, met de trein naar Zandvoort. 'Meneer Buwalda' maakte indruk, maar hij vond het blijkbaar allemaal wel leuk wat ik deed en al snel werd het 'Bu'.
We hadden een goede 'klik' en reisden als het zo uitkwam ook wel eens samen naar buitenlandse optredens van de Citroën Saxo Cup. Zo ook een keer in Dijon, toen Bu met een Mitsubishi Carisma van het circuit reed en mij thuis kwam ophalen voor de reis naar 'La Douce France'. Op een bepaald moment vond ik hem wat stil, dus ik vroeg of alles in orde was. "Ja, maar een beetje moe. Rijd jij zometeen maar", was het antwoord, en bij de volgende parkeerplaats nam ik het stuur over. We brachten in de Bourgogne een uitstekend weekeinde door, ik reed het grootste deel van de thuisreis en alles leek prima, totdat ik later hoorde dat Bu zich aansluitend in het ziekenhuis had laten opnemen, omdat hij weer een hartaanval gehad had. "Ik wist precies wat er aan de hand was, maar ik heb maar niks gezegd, want ik wilde je niet ongerust maken", vertelde hij later...
Ik ging meer en meer internationaal werken, dus kwam niet meer zo vaak op Zandvoort, maar als ik er was, had ik het er altijd erg naar mijn zin. En nog steeds, overigens. Er waren lekkere perslunches en -diners met Bu, waarbij ook zijn vaste vriend Coo niet ontbrak, evenmin als een Cointreautje met ijs na afloop. Leuke evenementen als de Masters en de DTM, later ook A1GP, af en toe ook wel eens spontaan aanschuiven in 'La Fontanella' als ik toevallig op maandagavond in de buurt was, en als mooie afsluiting een memorabele afscheidsavond in 'Neuf' voordat Bu naar Bali vertrok. De laatste jaren, na zijn terugkeer naar Zandvoort, zag ik hem af en toe weer eens op het circuit, de laatste keer bij de Historic Grand Prix. Zijn circuit, dat hij vaak gekscherend de 'Rondo del Brocopondo' noemde. Toen al vond ik dat hij er erg slecht uitzag en hij gaf zelf ook toe dat het niet goed met hem ging. Dat hij nu echter op een scooter aan zijn einde moest komen, is wat ironisch. Anderzijds, hoe hard het verlies ook is, is het een troostrijke gedachte dat hem wellicht hierdoor een lijdensweg met ziekte bespaard is gebleven. Dirk, waar je ook bent, dank voor alle mooie herinneringen, het ga je goed!