Retro: Een lekker kleurtje…,
Tja, hoe kom je erbij om je racewagen te laten beschilderen? Het idee op zich is natuurlijk niet nieuw, maar hoe is het in mijn geval dan gegaan? Ik ga voor mijn gemak dan maar even terug naar 1983.
Tekst: Frans Amsing
Foto's: Gerrie Hoekstra, Erik van der Schaaff en archief Frans Amsing
Ik haalde m'n startlicentie en rolde zomaar het 'circuit' binnen. Ik kreeg het voor elkaar om in de MG Metro Cup te kunnen racen en kwam daar Jeroen Hin tegen. We hadden direct een klik en hadden daarnaast vooral enorm veel plezier. Prima vent en vooral vriend. Voor we het eigenlijk zelf beseften hadden we samen een buro wat zich vooral richtte op creatieve communicatieplannen binnen de automotive wereld en vooral 'onszelf'.
We hadden inmiddels een Mitsubishi Starion Wide Body Conversion en een Ford Sierra Cosworth door Carly Motors laten prepareren waar we beiden in raceten. We reden dezelfde rondetijden, maar Jeroen was iets fanatieker. Ik was meer bezig om de doelstellingen van bedrijven die in onze hobby investeerden te achterhalen en zichtbaar te maken. Tussendoor reden we nog wat lange afstandsraces en we kochten een Mercedes 2.3 16 V en een Toyota Supra 3.0 I Turbo.
We hadden het daarnaast druk met ons bedrijf Teylinger Reclame in Vogelenzang. We organiseerden golftoernooien voor Playboy, evenementen voor AutoWeek en verzorgden bijvoorbeeld de introductie van de Renault Espace. Het ging dus erg goed. We hadden iemand nodig die ons daarbij kon helpen.
Dat werd Gerrie Hoekstra die we van het circuit kenden. Een creatieve, betrouwbare en bevlogen vent. Samen met hem kwam ik op het idee om mijn Toyota Supra vanwege het Van Gogh-jaar in de Van Gogh-kleuren te laten beschilderen.
Dat deed uiteindelijk kunstenaar en designer Marcel Bastiaans, die na het inademen van alle verfdampen volledig high uit de spuitcabine van Rob Nobels kwam. Maar het eindresultaat gaf veel publiciteit.
Schade rijden met een kunstwerk werd een onverstandige zaak
Het jaar erna werd de auto weer door Marcel beschilderd, maar nu blauw/paars 'gemarmerd'. Ook fraai. In 1992 leek het me wel een aardig idee om de Supra door meerdere kunstenaars te laten beschilderen.
Dat lukte wonderwel, met als gevolg dat racen ineens onverstandig werd omdat een kostbaar schilderij van Gertie Bierenbroodspot, Aat Veldhoen of Astrid Engels zomaar van m'n spatbord afgereden kon worden. Dat leek niet verstandig.
Ik ontmoette acteur Michiel Kerbosch, die met het idee kwam om de Supra te laten veilen voor het Ronald McDonald Kinderfonds. Dat werd een aardig opgave. Iedere beschildering werd ter promotie op een plaats in Nederland gepresenteerd. Zo kwam Peter Klashorst met zijn 'half stone' gevolg naar de Haagse Passage om ter plekke aan het werk te gaan. Dat dit nog niet direct tot ze was doorgedrongen kostte me extra deodorant, maar daarna werd er door ze geschilderd.
Uiteindelijk werd de Supra voor een fors bedrag geveild en na 23 jaar onlangs door mij weer uit een loods gehaald om er maar eens een race mee te rijden.
De schilderijen bleken nog goed van kleur. Het koelsysteem bleek echter bruin geworden. Dus moest ik halverwege de race mijn oververhitte kunstwerk weer aan de muur hangen. Tja;...zo is het dus allemaal gekomen. Het gaf het leven weer eens een lekker kleurtje...