Retro: Groeten vanaf de Spa Six Hours
Er zit maar een week tussen, maar ook een wereld van verschil: de Goodwood Revival en de Spa Six Hours. Beide zijn hoogtepunten van de historische autosportkalender, maar elk heel anders: Goodwood is het feestje van de aangeklede perfectie, terwijl de Six Hours met zijn rommelige, morsige sfeer misschien nog wel meer de werkelijkheid van vroeger benadert. De naamgevende hoofdrace van het weekend – van vier uur 's middags tot tien uur 's avonds vele honderden kilometers op je historische racer zetten – trekt de laatste jaren steeds meer bekende gastrijders, en dus steeds meer publiek. We gingen bij enkele Nederlandse equipes kijken hoe ze het ervan afbrachten.
Tekst en foto's: Mattijs Diepraam
Voor iedereen die het weekend eerder de Goodwood Revival heeft bezocht, is de Spa Six Hours altijd goed om je weer met beide benen terug op aarde zetten. De perfect georganiseerde Revival plaatst je in een nostalgische tijdcapsule van de jaren veertig, vijftig en zestig, waaraan niet alleen het in oude glorie herstelde circuit een bijdrage levert, maar ook de volledige aankleding, tot aan de vele figuranten aan toe. De bezoekers, zelf tot in de puntjes uitgedost in tenues uit die tijd, lopen rond in het snelste toneelstuk ter wereld. Maar het is natuurlijk één grote droomwereld. Zo mooi was 't vroeger nooit.
Dat besef je weer op het moment dat je een paar dagen later het rennerskwartier van de Spa Six Hours binnenwandelt. De coureurs, monteurs en bezoekers dragen niet hun paasbeste fifties- of sixties-kloffie, de moderne trucks en opleggers van de grotere teams staan gewoon achter de pitgebouwen opgesteld alsof er een weekend van pakweg de World Series by Renault gaande is. Maar toch voel je 't meteen, zeker in het paddocks van het bijprogramma: dit lijkt eigenlijk veel meer op vroeger. Leven uit een busje, de raceauto op een trailer erachter, en eenmaal aangekomen een luifel neerzetten waaronder je aan de slag gaat.
Spa draagt uiteraard erg aan de juiste sfeer bij. Het circuit mag dan enkele jaren geleden op last van Bernie Ecclestone een opknapbeurt hebben gekregen om de Formule 1 binnen de hekken te houden, die renovatie is gelukkig wel op z'n Belgisch gebeurd. Het nieuwe pitgebouw blinkt uit door kaal beton en baksteen, de oude toerwagenpits (natuurlijk ook nog steeds nuttig voor de 24-uursrace) is niet weggehaald. En het middenterrein, met zijn charmante hoogteverschillen, blijft een rommeltje, hoewel de nieuwe toiletten wel een verademing zijn...
Het contrast tussen Goodwood en Spa was dit jaar wel minder dan in andere jaren. Natuurlijk hebben we weleens eerder een zonovergoten Spa Six Hours meegemaakt, maar de edities waarin het met bakken naar beneden kwam, heugen we ons ook maar al te goed. Niet erg, want de regen draagt alleen maar bij aan die mooie morsige sfeer van Spa. Maar nu was het op Goodwood koud en nat, terwijl Spa drie dagen lang op droog weer met aangename temperaturen en af en toe een ijl zonnetje werd vergast.
Zoals in vorige jaren was er weer veel Nederlandse belangstelling, onder zowel deelnemers als toeschouwers. Zeker voor de belangrijkste wedstrijd van het weekend, de Six Hours zelf. Op zaterdag waren de tribunes afgeladen en was het soms dringen in de garages. Het was jammer (maar op de drukste dag wel begrijpelijk) dat sommige teams linten spanden om de bezoekers buiten te houden. Daar stond tegenover dat de toeschouwers zich ook te veel vrijheden veroorloofden en soms massaal de pitstraat binnendrongen – waar ze pertinent géén toegang toe hebben. Dat leverde diverse potentieel gevaarlijke situaties op, die deden denken aan de keren dat het dit jaar op autosportevenementen misging met publiek dat in al zijn arrogantie denkt dat het onschendbaar is. Het is jammer dat er zo veel mensen misbruik maken van de losse sfeer die er op Spa hangt. Maar dit terzijde.
Trouwens, als we toch vergelijkingen trekken met andere grote evenementen op de historische racekalender: meer nog dan op de Le Mans Classic krijg je tijdens de Spa Six Hours het echte endurance-gevoel. Op het klassieke Le Mans-evenement worden een etmaal lang korte races aan elkaar geplakt, op Spa gaat het serieus om uithouding.
En om tanken, zoals Michiel Campagne vooraf uitlegde: "Hier win je of verlies je met het tanken. Als je vijf minuten in de file staat, kun je het vergeten. Lastig is het wel, want je mag alleen met pitborden communiceren. We hebben wel een mannetje bij het tankstation staan, maar als die zegt dat het vrij is, duurt het nog vier tot minuten tot je daar staat. En dan kan het weer helemaal anders zijn." Dat overkwam Shirley van der Lof in de Porsche 911 van Duel Motorsport: 22 minuten tijdverlies, waardoor de Porsche terugviel van de 19e naar de 67e plaats. Toen we net daarvoor bij Pouhon en Fagnes waren wezen kijken, was de 911 met aan het stuur teamgenoot Pascal Pandelaar in ieder geval wel de auto die het meeste dwarsging. "Ja, dat heb je al gauw met deze auto", zei Shirley. "Maar hij moet 't niet te veel doen, want dat is slecht voor de banden!"
