DNRT: Column: De minuut van Huub: 24 Uur racen
Ik sta met mijn helm in de hand langs de pitsmuur van het Circuit de Catalunya. We rijden de 24 Uur van Barcelona voor toerwagens met een aanzienlijke groep SEAT’s Ibiza TDI. Het is inmiddels nacht geworden. De auto’s kun je niet zien, maar wel de felle koplampen. Een apart gevoel geeft dat altijd; je probeert bij het passeren te kijken wie wie is als ze in de schijnwerpers van het pitsgebouw langskomen.
Naast mij staat een stevige vijftiger, stevig ook qua lichaamsbouw. De honderd kilogram zal hij wel halen en hij is iets te kort voor zijn gewicht. Ik ken hem als cursist van de Rensportschool Zandvoort en ik vraag hem hoe het gaat. “Huub, ik ontplof zowat. Het lijkt wel of ik hier rustig sta, maar allesbehalve dat. Minder dan een jaar geleden deed ik de Wintercursus, maar had ik nog geen idee dat ik zou gaan racen. Nu sta ik hier professioneel met mijn raceoverall en helm en ga ik zo het stuur overnemen in de 24 Uur van Barcelona. Het is zo emotioneel dat als je zo meteen een dreun hoort, ik dan waarschijnlijk ben ontploft.”
Voor mij is dat heel erg genieten. De ervaring is kennelijk zo intens dat hij dat zijn hele leven niet gaat vergeten. Ik sta daar niet zo bij stil omdat ikzelf nogal watvan die lange races heb gereden. Maar de eerste die je rijdt, die is zó hevig! Vooral in de nacht, want dan gaan alle auto’s hard en mis je het overzicht. Je ziet wat er in je koplampen verschijnt en verder zie je veel lichten. Van auto’s, van baanposten, van gebouwen, van de paddock, het zijn er veel. In Barcelona schrik je ook honderd keer van de lichten van de baanposten. Als je de post voorbijrijdt, stralen die recht in je spiegel en denk je iedere keer weer dat een snelle deelnemer vlak achter je zit en dat je hem niet eerder hebt zien komen. Direct daarna blijft het licht weer achter bij de post, maar de volgende komt er alweer aan. Licht dat vol in je spiegel straalt, kun je niet onderscheiden als deelnemer of als licht afkomstig van een baanpost. Steeds weer even schrikken dus.
Maar hoe moet dat zijn voor een nieuwkomer? De baan ziet er ‘s nachts heel anders uit dan overdag en je hebt gewoon tijd nodig om goed op gang te komen. Terwijl het gevoel van tijdsdruk enorm is. Iedere seconde telt, ieder foutje wordt zwaar afgestraft. Maar de andere kant van die hele lange afstanden is dat je weer tijd terug kunt winnen. Tien rondjes foutloos en dan komen het zelfvertrouwen, de rust en de snelheid bovendrijven en kun je het weer lang volhouden. Daar moet je naar streven en dat is ook wat de auto wil: regelmaat en net geen maximale belasting.
Negen van de tien teams houden van tevoren een rijdersbespreking. We gaan niet als idioten van start want dan mollen we de wagen, dat is bijna bij iedereen de eerste tekstregel. Vervolgens gaat het licht op groen en gaat iedereen als een zombie van start. Of je het nu wilt of niet, je gaat er toch voor. Je hebt wel een paar van dit soort wedstrijden nodig om die discipline aan te leren. Velen leren dat nooit.
De inspanning is groot maar de beleving is nog veel groter. Ga eens goed kijken naar die stoere kerels als de finishvlag is gevallen en de auto’s naar het parc fermé worden gebracht. Daar staan ze van pure emotie gewoon te grienen. Natuurlijk laten ze dat niet zien. Beetje verkouden heet dat, het tochtte nogal in de auto. Maar zo hevig is het wel.
Een 24-uursrace is een race die ook echt 24 uur duurt. Tegenwoordig doen we dat met teams van ten minste vier man. Realiseer je wel dat dat er vroeger meestal maar twee waren. Maar dat waren dan wel zeer ervaren racers. Die reden ook ooit hun eerste 24 Uur.
Een 24-uursrace is niet alleen zwaar voor de rijders. Let ook eens op de mensen in de pits. Voor hen duurt de 24 Uur altijd een stuk langer dan 24 uur. De auto moet pico bello van start gaan, daar gaat al veel energie inzitten. Vervolgens gaat de race van start, op dat moment moeten die jongens ook nog 24 uur mee. Zo’n 24 Uur, je zal het maar nooit gedaan hebben in je leven.