The Roaring Sixties (2). Het circuit van Zandvoort en de Grand Prix door de jaren heen (Deel 6)

In het weekend van 3 tot en met 5 september zullen na een afwezigheid van 36 jaar de Formule 1-wagens weer brullen over het Zandvoortse circuit. De ooit zo geroemde veiligheid van de baan kwam eind jaren '60 steeds meer in opspraak. De steeds beter uitgelijnde wagens, voorzien van steeds grotere voor- en achtervleugels, gingen steeds sneller rond. Het circuit van Zandvoort was onvoldoende aangepast voor de hogere snelheden. In deel 6 een overzicht van de gereden Zandvoortse Grand Prix in de tweede helft van de jaren zestig.

Tekst en samenstelling: Gerrie Hoekstra
Foto's: Ford Racing USA, Archief Autosport.nl, Archief Rob Petersen, Zandvoorts Museum, Genoodschap Oud Zandvoort, Winau Berkhof, Gerrie Hoekstra
Bronnen: Auto&Sport, Autovisie, Autorevue, Archief Autosport.nl, Koen Vergeer – Zandvoort, Mark Koense – Grand Prix Zandvoort, Wim Loos - De onvervulde belofte van een natuurtalent, Winau Berkhof – Real Racing, De Zandvoorter. Zandvoortse Badcourant, Zandvoortse Courant, Zandvoorts Nieuwsblad, Zandvoorts Museum.
3D animatie: Niels Kamp (met dank aan de voice van Zandvoort - Rob Petersen)




Jack Brabham aan de leifding voor Jim Clark Lotus, Denny Hulme en Mike Parkes in het  Hondenvlak.

In 1966 ging het aangekondigde 3-liter-motorreglement in. Brabham had het vanaf het begin het beste voor elkaar. De samenwerking met de Australische motorenbouwer Repco vormde een prima combinatie, terwijl andere teams aanvankelijk niet over een juiste krachtbron beschikten. Tweevoudig wereldkampioen Jack Brabham was net 40 jaar geworden en stak daar de draak mee door met een lange baard en een wandelstok de grid op te wandelen. De teameigenaar liet al tijdens de training zien dat er niet te spotten viel met de snelheid van zijn Brabham-Repco en mocht met een recordtijd vanaf de beste startplaats vertrekken. Brabham zou de race op 24 juli winnen, zijn derde op een rij van dat seizoen. De op kop rijdende Jim Clark kreeg in de slotfase motorproblemen en zakte terug naar een uiteindelijke derde plaats. Brabham won met een voorsprong van een ronde op de BRM van Graham Hill en werd de tot nu toe enige rijder die wereldkampioen werd met een auto die zijn eigen naam droeg.




Op 4 juni 1967 debuteerde de nieuwe Lotus 49 met V8-krachtbron gebouwd door oud-Lotus-medewerkers Mike Costin en Keith Duckworth. De combinatie van de nieuwe wagen met de Ford-Cosworth-motor leverde meteen een pole-position-tijd van Graham Hill op die ruim drie seconden sneller was dan de tijd een jaar geleden. Na de start pakte Hill de kop voor Jack Brabham en de Cooper-Maserati van Jochen Rindt. Na problemen in de training startte Jim Clark als achtste maar hij passeerde de ene na de andere rijder om uiteindelijk, na het stilvallen van koploper Hill, als winnaar afgevlagd te worden.




Pech voor Graham Hill

De beide Brabham-Repco-bolides van Jack Brabham en Denny Hulme kwamen op ruim 23 seconden als tweede en derde binnen. Het was Clarks vierde en laatste overwinning op Zandvoort.





Jim Clark kwam om het leven in een Lotus 48 bij een ongeval tijdens een Formule 2-race op het Duitse circuit van Hockenheim in 1968. Denny Hulme werd met de Brabham-Repco in 1967 wereldkampioen en als dank werd hij door teambaas Jack Brabham na dit succesvolle jaar ontslagen.




Mede door zijn superieure Dunlop-regenbanden overheerste Jackie Stewart de wedstrijd op 23 juni 1968. Regenbuien zorgden voor een lastige bandenkeuze. Jochen Rindt dook als eerste met zijn Brabham-Repco de Tarzanbocht in, gevolgd door de Lotus-Ford van Hill en pole-position-coureur Chris Amon met de Ferrari. Na drie ronden drukte Stewart zijn stempel op de wedstrijd om oppermachtig te winnen met zijn Matra voorzien van een Ford-Cosworth.




Tweede eindigde Jean-Pierre Beltoise in een Matra die was uitgerust met een door Matra zelf ontwikkelde V12. Beltoise was gekomen van een 16e startplaats en maakte indruk door een fraaie inhaalrace. De als derde geëindigde Pedro Rodriguez reed met zijn BRM P133 ook een indrukwekkende wedstrijd.




Graham Hill sprokkelde mede door drie overwinningen de meeste punten in dit seizoen naar binnen en werd voor de tweede keer wereldkampioen.