Retro: Hart & Hart schitteren tevergeefs op Goodwood Revival 2017
Ondanks hun glansrol in de wedstrijd zijn David en Olivier Hart er niet in geslaagd om in de RAC TT Celebration – dé race van de jaarlijkse Goodwood Revival – voor de tweede keer in de geschiedenis van hun team DHG Racing te winnen. Motorpech maakte een voortijdig einde aan een race die ze anders hadden gewonnen. De winst ging nu naar Michael Gans en Andy Wolfe in hun AC Cobra. De verliezers waren Chris Ward en Gordon Shedden, die weliswaar als eerste over de streep gingen, maar 30 seconden tijdstraf kregen wegens het van de baan tikken van een tegenstander.
Tekst en foto's: Mattijs Diepraam
De RAC TT Celebration voor GT's tot 1966 is op de zondag van de Revival altijd het klapstuk van het programma en ook deze keer maakte de race zijn faam waar. De kansen op een Nederlandse overwinning waren bovendien groot – nóg groter toen David Hart vanaf de buitenkant van de eerste rij zijn gebruikelijke monsterstart maakte en meteen de leiding greep. Poleman Ward viel in de E-type van JD Classics daarentegen terug achter de Cobra's van Michael Gans en Andrew Smith, maar vocht zich – met gebruik van de nodige spierballen – terug naar de tweede plaats, om zich vervolgens in St. Mary's te verslikken en de twee plekken weer te verliezen.
Hart Sr reed aan kop een soevereine openingsstint, maar Ward was er alles aan gelegen om zijn fout goed te maken. Daarin werd hij zo overmoedig dat hij Smith bij Fordwater van achteren aantikte, waarna de rode Cobra van Smith/Bryant het gras in tolde. Ward had nu al méér toerwagengedrag vertoond dan wat teamgenoot Shedden al gewend is in zijn BTCC-weekenden: er was geen hoek van de Jag meer over zonder deuken. Opzet of niet, het was meer dan terecht dat de equipe 30 seconden tijdstraf aan de broek kreeg.
Dat had Hart en Hart de zege geschonken, maar het liep anders. Na de rijderswissel liep de jonge Hart op zijn Goodwood-debuut in eerste instantie uit op Shedden, maar de Cobra begon door een koelwaterlek vermogen te verliezen, waardoor de BTCC-coureur voorbijkwam. Toch gaf Hart Jr zich niet gewonnen: met een spectaculaire rijstijl vocht hij terug, om brutaal de kop terug te pakken. Hij zou ervoor worden uitgeroepen tot Coureur van het Weekend. De motor van de Cobra begon echter steeds meer te koken, wat Hart de 'meatball' opleverde. Geen overwinning, maar iedereen wist nu wel wie Olivier Hart was.
Shedden kwam daarna weliswaar als eerste over de streep, maar door de tijdstraf ging de zege naar de Cobra van Gans en Wolfe, die na de Spa Six Hours van 2016 opnieuw een grote beker in de wacht sleepten. Gans had in zijn ERA B-type op zaterdag ook al de Goodwood Trophy voor vooroorlogse formuleauto's gewonnen, nadat de drie favoriete ERA's in de openingsfase met elkaar afrekenden.
David Hart kwam in zijn Lister Costin ook aan de bak in de totaal verregende slotrace, de Sussex Trophy voor WK-sportauto's van eind jaren vijftig. Opnieuw pakte Hart de kop, maar hij moest al snel het initiatief laten aan Olly Bryant in de Lotus 15 en Sam Hancock in de Ferrari 246S Dino. De Ferrari bleek met zijn combinatie van kracht en souplesse het beste met de omstandigheden uit de voeten te kunnen.
De andere Nederlanders op Goodwood deden mee aan meteen de eerste race, de Kinrara Trophy voor de GT's die de laatste jaren in de RAC TT werden overklast. Net als vorig jaar werd het nieuwe succesnummer op vrijdagavond verreden – en ook daarin was het een natte boel. Het had twee safetycarperiodes tot gevolg, die tot de nodige verwarring leidden. De eerste helft van de race stond nog in het teken van een duel tussen Rob Huff (Jaguar E-type) en Nigel Greensall (ook E-type), maar Jon Minshaw/Phil Keen (wederom E-type) profiteerden van de chaos om de zege te pakken.
Hans Hugenholtz/Bernhard van Oranje reden de 250 GT SWB/C van Roelofs Engineering naar een 17e plaats, maar Karsten Le Blanc en Christiaen van Lanschot staakten moesten na 11 ronden de strijd staken met hun Austin Healey 3000. Het tweede optreden van Healey-adept Le Blanc – in zijn 100S – eindigde met een 15e plaats in de Freddie March Memorial Trophy.
De zaterdagochtend was een stralende ochtend, die begon met de Chichester Cup voor oudere Formule Juniors. De wedstrijd kende een nagelbijtende finish doordat Stuart Roach met zijn Alexis-Ford Mk3 met een zakkende oliedruk te maken kreeg. Peter de la Roche (BMC Mk2) kon daardoor naderen, maar Roach wist met gebruikmaking van een combinatie van gras, modder en asfalt zijn koppositie nipt te behouden.
Miles Griffiths won daarna de Madgwick Cup voor kleinere sportwagens van eind jaren vijftig. Met zijn Lotus XI greep hij buitenom de kop, om die daarna niet meer af te staan. Aanvankelijk stond hij nog onder druk van Dion Kremer, maar die maakte in Madgwick (de bocht) een fout, waarna Griffiths onbedreigd naar de zege reed. Billy Bellinger koerste in zijn Lola Mk1 met kleinere Climax-motor op een derde plaats af, maar moest aan het slot toch Ian Dalglish (Lotus 17) en Ben Adams (Lola Mk1) voorlaten.
In de middag was het tijd voor deel één van de St. Mary's Trophy voor toerwagens uit de jaren vijftig – de wedstrijd van de 'beroeps'. Andrew Jordan pakte de kop in de Austin A40, maar kreeg het al gauw aan de stok met Frank Stippler in de Jaguar Mk1. Terwijl de Duitser de leiding overnam en Jordan uitviel, waren alle ogen gericht op 'Tommy Lee Kristensen', die vanaf de 28e plaats met een enorme opmars bezig was. De Deen reikte tot aan de vierde plaats, maar toen viel de uitlaat onder de dikke Thunderbird vandaan. Jason Plato (Austin A95) verloor tempo aan het slot, maar behield toch de tweede plaats. Michael Caine beslechte een duel tussen nog twee A40's om de derde plaats in zijn voordeel door Rob Huff van zich af te houden.
Inmiddels was het weer begonnen met regenen, zodat de Whitsun Trophy voor 'big banger sportscars' te maken kreeg met de onvermijdelijke safetycarsituaties. Er werd zelfs extra tijd bijgetrokken om de auto's toch nog kans te geven om te racen. Nick Padmore (Ford GT40) leidde de sprint naar de vlag, vóór Chris Ward (ook GT40), totdat Padmore zich verslikte bij het aanremmen van Woodcote en drie keer in de rondte tolde. Ward zei dank u wel en won.
De race daarna was ook voor Ward, maar hij moest vanwege problemen in de kwalificatie van achteren komen om het karwei te klaren. De hele Freddie March Memorial Trophy leidde Rob Hall in zijn Aston Martin DB3S, maar de Cooper-Jaguar T33 van Ward bleek ontstuitbaar. In de laatste ronde moest Hall zich gewonnen. Totdat Ward een tijdstraf van 5 seconden kreeg voor het raken van de chicane – en Hall alsnog de winnaar werd! Het was duidelijk waarom Wards gezicht na afloop van de RAC TT op onweer stond. Twee keer een zege verliezen door een tijdstraf is heel zuur, zeker op de Revival.
