Column: Eén ding is Saker…
Het sturen gaat zwaar. Maar dat komt omdat ik nog te weinig gebruik maak van de snelheid, vertelt Rudolf me naderhand. Maar het went. Het stuurt direct, met een korte stuuruitslag, eigenlijk zoals ik het in mijn simulator en de bijbehorende Saleen gewend ben, stuur je snaarstrak door de bochten. De banden komen nog niet goed op temperatuur, niet met deze snelheid tenminste. Dat hoeft niemand me uit te leggen. Maar de grip die deze auto nu al heeft, is werkelijk fenomenaal! De snelheid waarmee ik de bochten door kan is vele malen hoger dan wat ik nu doe. Maar ja, waar is de grens … ik besluit hem niet op te zoeken. Niet vandaag. Niet nu. Genieten. Van dit moment. Het rijden in een Sportscar. Een Saker Sportscar. De Bocht zonder naam door, nu een recht stuk richting de S-bocht. Planken! De motor loopt in de toeren en ik zie oranje ledjes oplichten, net zoals ik uit de sim ken! Fantastisch! Alleen dat al! Ik schakel door naar 4. klik, klak, brwaaap!! daar gaan we richting de bult. Ik zag dat Rudolf voor de witte lijn remde, dus besluit dat ook maar te doen. Het zal zeker later kunnen, maar nu nog maar even niet. Ik kom remsnelheid te kort. Ofwel, ik moet minder hard remmen om niet helemaal tot stilstand te komen voor het insturen. “Het had dus zéker later en harder gekund.” Maar nu niet. Khumo, Arie Luyendijkbocht. De auto geeft geen enkel teken dat dit moeite kost. De motor brult achter ons. Hop, door naar 5 en, naar voorbeeld van de Kampioen, niet eigenwijs toch later remmen, maar netjes bij einde pitstraat in de ankers. De bocht inremmen. Netjes blijven rijden. Geen wilde acties doen, dit zijn auto’s, die hoeven dat niet! Ik zie een recht lijn de bocht uit ontstaan en ga rustig op het gas. Geen moment overstuur. Geen moment ook maar een teken van onderstuur. Niks. Strak. Gewoon gaan! Alsof de auto zegt: “oke, zeg maar waar je heen wilt baas, let’s go!”
5 ronden. Elke ronde een seconde of 3 sneller. En we waren er nog lang niet. Ken je dat gevoel nog? Van toen je klein was? En je wíst dat je naar bed moest, maar dacht, zolang mijn ouders niks zeggen, blijf ik nog lekker in de hoek met mijn autootjes spelen. Helaas klikte Rudolf toch het knipperlichtje aan ten teken dat het er op zat en stuurde ik rustig de pitsstraat in. Rust in de auto. Geen zweetdruppeltje langs de nek van het paard, nog geen briesje. Niks. Deze is in topconditie. Dit in tegenstelling tot de ruiter van dit rode paard. Dit is harder werken dan ik ooit heb hoeven doen in een raceauto. Maar wat had ik er graag nog wat rondjes achter geplakt. Onder die 2 minuten willen duiken. Ik weet dat ik het kan. Het geeft niet dat dit na 5 rondjes niet lukte. Niet nadat je een jaar geleden hier nog rond reed om je best te doen de 325 E30 op de baan te houden en toch hard te gaan.
Een jaar is zo voorbij. Net als 5 rondjes in een Saker overigens. Maar de herinnering blijft en bouwt op naar de wens voor later. “Dus nu heb je je licentie. En nu? Wat nu?” Racen – was het antwoord. Het maakt me niet uit wanneer, als het maar gebeurt.
“Dus nu heb je in een Saker Sportscar gereden. En nu? Wat nu?” Racen – is opnieuw het antwoord. Het maakt me niet uit wanneer, als het maar gebeurt! En dat is Saker!
Met grote dank aan Saker Sportscars voor het mogelijk maken van deze kennismaking met deze raceauto!